Believe - Matt Espinosa

Believe - Part 53

Wanneer het liedje is afgelopen stopt Cameron zijn telefoon weer weg. Hij veegt ruw zijn tranen weg. 'Ik zou zo graag je mooie lach weer even willen zien' zegt hij zacht. 'Goh, ik denk zo vaak aan de toekomst die we kunnen hebben samen. De dag dat ik je op een bijzondere plek en manier ten huwelijk vraag, de dag dat we ons eerste huis kopen samen en dat jij loopt te zeuren over mijn afschuwelijke meubel smaak', hij glimlacht bij de gedachte. 'Dat we de mooiste en spannendste reizen gaan maken samen, dat we een mini Bella en mini Cameron krijgen, dat we moeite krijgen met onze puber kinderen opvoeden'. Hij zucht diep, 'en niet te vergeten, als we oud zijn samen frietjes eten midden in de nacht'. Meteen komt de herinnering weer naar boven van toen Cameron en ik naar de friettent gingen midden in de nacht en dat daar een oud echtpaar zat omdat ze dat al deden toen ze jong waren. Cameron kijkt om zich heen, het is zo somber en kaal hier in deze kamer. 'Ik ben zo terug' zegt hij zachtjes en geeft mij dan een kus op mijn voorhoofd.

Cameron komt aan in de kantine en loopt een winkel binnen. 'Ballonnen.. ballonnen..', als hij om zich heen kijkt heeft hij ze gevonden. Hij pakt drie helium ballonnen in de vorm van een hart en rekent ze af bij de kassa. Gauw loopt hij terug naar boven. Als hij weer terug is vrolijkt hij de kamer op met de ballonnen. Tevreden kijkt hij om zich heen. Hij gaat weer op de stoel zitten, 'zo veel mensen zijn bezorgt om je'. Cameron scrolt door zijn timeline op twitter. Overal fans die met Cameron en de rest meeleven en hopen op het beste. Hij plaatst een tweet waarin hij iedereen bedankt voor de steun. Als hij nog even verder scrolt stopt hij met scrollen. Dan ziet hij opeens de volgende tweet, '' @NiallOfficial I am so sorry to hear what happened to Bella . Hold on , I believe in you x ''. Hij favoriet de tweet, 'je moest eens weten Bella'. 

Het is 5 uur later en Cameron is nog steeds bij mij. Er komt een verpleegster de kamer binnen. 'Hallo, ik zal mezelf even voorstellen ik ben Vera'. Cameron geeft haar een hand, 'Cameron'. Ze lacht vriendelijk naar hem, 'ik kom even een paar dingen bekijken, ik ben zo weer weg'. Cameron knikt, 'ja tuurlijk, gaat u gang'. De vrouw controleert mijn hartslaggegevens en nog wat andere dingen en noteert het. 'Moet ik u wat te eten brengen?' vraagt ze aan Cameron. 'Oh ja graag'. Ze knikt en loopt de kamer uit. Hij heeft er niet eens aan gedacht om te eten en te drinken. Al snel komt de verpleegster terug met een dienblad waar vers geperste sinaasappelsap, een wit broodje met kaas tomaat en sla en een frambozen yoghurt op staat. 'Heel erg bedankt' zegt hij wanneer hij het dienblad aanpakt. 'Graag gedaan hoor' zegt ze, en verdwijnt dan weer de kamer uit. Hij begint met het eten  van zijn broodje. Als hij dan later ook de rest op heeft staat hij op en brengt het dienblad weg naar de ruimte waar het klaargemaakt wordt. 'Het was erg lekker dankjewel' zegt hij met een glimlach als hij de zelfde vrouw ziet staan. 'Fijn, als ik iets kan doen voor je dan roep je maar'. Als Cameron terug loopt naar mijn kamer blijft hij stil staan in de deuropening. 'Wat moet jij hier?'.