Ontmaskerd

Hoofdstuk 2

Ik zit aan mijn bureau huiswerk te maken. Ik kan de 'verbeelding' niet uit mijn hoofd zetten. Was dat wel een verbeelding? Het leek zo echt...

Alleen duits nog en dan ben ik klaar met het huiswerk. Maar 1 opdracht, dus dat heb ik zo af. Als ik klaar ben ga ik lezen denk ik, daar heb ik echt even zin in. Gewoon met een boek op bed zitten. Ik maak duits af, pak een leesboek en ga op bed zitten. Dan roept mam of ik kom eten. Dan lees ik wel na het eten.

"Ben je klaar met huiswerk maken?" vraagt pap tijdens het eten.

"Jup, ik was net klaar toen mam riep."

"Goed zo! Wat ga je na het eten doen?" vraagt pap.

"Ik ga op bed een boek lezen denk ik, daar heb ik echt zin in."

"Zou je dan dadelijk de hond even willen uitlaten?"

"Ja zal ik doen."

Als ik klaar ben met eten zet ik de borden op het aanrecht. Ik trek mijn schoenen aan en loop met de hond naar buiten. Ik besluit richting de Maas te lopen. Als ik bijna de poort voorbij ben, gaat mijn telefoon. Ik kijk op het scherm, waar een vreemd nummer op staat. Ik druk het nummer weg, ik ga geen vreemd nummer opnemen. Ik loop verder, als ik weer gebeld word door hetzelfde nummer. Weer neem ik niet op. Wie is dit?

Ik loop rustig terug met de hond. Als ik thuis ben geef ik de hond een beloning en wil naar boven lopen, als ik een envelop op de deurmat zie liggen waar mijn naam op staat. Ik neem de brief mee naar boven en ga op bed zitten. Ik open de envelop...

'Beste Michelle,

Ben je geschrokken? Eerst een 'verbeelding' in de aula, dan een vreemd nummer en nu een brief. Ik had wel gedacht dat je niet op zou nemen. Dus heb ik deze brief opgestuurd. Nu wil jij weten wie dit is. Komt de volgende zin je niet bekend voor?'

"Dit is nog niet voorbij."

Dit kan niet... Onmogelijk... dat kan hem niet zijn, hij zit al een aantal maanden vast! Hij kan niet ontsnapt zijn, hij en zijn mannen werden extra goed bewaakt! Ik droom dit, dat is het! Het spookt nog zo in mijn hoofd, dat ik dingen verbeeld! Wacht... dit droom ik niet, want dan zou ik mijn ogen gesloten hebben. Ik knijp mezelf, maar dat helpt niet. Zal ik verder gaan met lezen? Ik wil eigenlijk niet, maar toch doe ik het wel. Misschien is het een flauwe grap?

'We menen wat we hebben gezegd. Dit is nog niet voorbij. Nee... het begint nu pas. Ja, dat lees je goed. Wat er is gebeurd hoorde bij de testfase. Je zal nog van ons horen. Ondertussen is het voor jou het beste als je gewoon met je ritme verdergaat en vooral... blijf waar je bent. Want waar je ook bent, we zullen je vinden...'

GOD...V*R...D*MME!!! NOG MEER GEZEIK?! DIE WETEN NIET VAN OPHOUDEN! Eigenlijk best wel raar... normaal gesproken zou ik bang zijn en huilen, maar nu niet. In plaats daarvan kook ik vanbinnen. Wie zegt dat dit waar is? Misschien is het een flauwe grap van een groep jongeren ofso? Ik laat het gewoon rusten, ze zitten vast.