Ontmaskerd

Hoofdstuk 15

Lotte, Nienke en ik zijn nu al drie kwartier aan het zoeken naar het juiste voorwerp, maar verder zijn we nog niet gekomen.

"Ik heb werkelijk geen flauw idee wat ze bedoelen," zegt Lotte.

"Ik ook niet, hoe moeten wij dat nou weten?" antwoordt Nienke.

"Wacht..." zeg ik.

"Wat is er?" vraagt Lotte.

"We zijn de hele tijd al aan het zoeken naar een voorwerp, maar wat nou als het dat niet is?"

"Huh? Hoe bedoel je?" vraagt Lotte.

"Aha ik zie waar je heen wil Michelle," zegt Nienke.

"Ben ik nu serieus de enige die niet begrijpt waar het over gaat?"

"Ik denk het wel," zeg ik lachend.

"Leg eens uit!"

"Laten we eerst het antwoord gaan doorgeven, dan leg ik het je uit."

"Oké, is goed."

Ik loop met de meiden naar de tafel in het midden van de grote hal. Daar ligt een blaadje waar je je antwoord op moet schrijven. Er staan 2 leden bij. Ik schrijf het antwoord op en ga vervolgens terug naar Nienke en Lotte.

"Wil je het nu uitleggen?" vraagt Lotte.

"Ja hoor. Kijk, ze vroegen om het meest geavanceerde. Maar dat hoeft geen voorwerp of machine te zijn. Ze hebben expres die voorwerpen hier neergelegd, om ons te verwarren."

"Dus... ze waren niet naar een voorwerp op zoek? Maar waren ze dan naar op zoek?"

"Ze waren op zoek naar ons."

"Huh? Ons?"

"Ja, ons. Met ons bedoelen ze de mens. De mens is hier het meest geavanceerde."

"Oow! Nienke wist jij het ook al?"

"Nee, ik begreep wel dat we niet naar een voorwerp aan het zoeken waren toen Michelle dat zei, maar ik had niet aan de mens gedacht. Goed bedacht Michelle!"

"Thanks!" roep ik blij. Maar al gauw slaat mijn humeur om. Wat gaan ze doen met de verliezers? En waarom moesten we dit raadsel oplossen? Ik moet erachter zien te komen...

"De tijd is om! Iedereen weer gaan zitten," wordt er omgeroepen.

Iedereen gaat op een stoel zitten, ik ga naast Nienke zitten.

"Ieder groepje heeft een antwoord gegeven, dus dat is goed. Maar niet alle groepjes hebben het juiste antwoord ingevuld. We gaan nu de mensen weghalen die het fout hebben, de rest laten we zitten."

Er worden een aantal mensen weggehaald, of ja weggedragen. Er wordt gegild, niemand wil mee (begrijpelijk). Toch blijven er best veel mensen over.

"Gefeliciteerd, jullie zijn de groepjes die gewonnen hebben vandaag! De rest van de dag is vrij. Jullie kamers blijven open, jullie mogen in de grote hal of op jullie kamers zijn. De deuren naar de gangen blijven op slot."

"Zullen we samen hier blijven?" vraagt Nienke.

"Is goed, ik wil niet alleen zijn op dit moment," zeg ik. Sommige mensen staan op, andere blijven zitten. Ik, Nienke en Lotte gaan aan een tafel zitten.

"Hoe lang heb jij nu gevangen gezeten bij deze mensen?" fluistert Lotte.

"Te lang, dat weet ik wel," fluister ik terug. Ik wil het niet eens weten, ik wil hier zo snel mogelijk weg.

"Waarom zijn jullie hier?" vraag ik.

Lotte en Nienke kijken elkaar aan, maar zeggen niets.

"Wat is er?" vraag ik bezorgd. Waarom zeggen ze niets tegen me?

"Mogen we niet zeggen," zegt Nienke.

"Please, vertel..." zeg ik.

"Nou... 2 dagen geleden belden Niels en Debbie mij op. Of ik jou had gezien. Maar toen was je al ontvoerd. De dag erna stonden er bij mij 2 agenten op de stoep. Dat waren geen agenten, ze namen me mee. Ik werd geblinddoekt, als ik iets zou zeggen zouden ze mijn familie pijn doen. Daarom liep ik "vrijwillig" mee," vertelt Lotte.

"W...wat?! Waarom?"

"Ik hoorde ze in de auto praten. Ze wilden geen enkel risico nemen, waren bang dat ik ook mee ging zoeken."

"Oow nee... Nienke hoe ging dat bij jou?"

"Precies hetzelfde. Deze mensen willen echt niet dat je gevonden wordt..."

"Waarom?!! Ik snap echt niet wat er zo bijzonder is aan mij!"

"Dat weten alleen die mensen," zegt Nienke.

Ik weet niet hoelang we hebben gepraat, maar het was fijn. Ik ben niet alleen hier, hoewel ik niet wil dat mijn vrienden ook gevangen zitten...