Ontmaskerd

Hoofdstuk 18 (deel 2)

Lotte begint weer te huilen.

"Oow Lotte het spijt me zo, als ik niet zo stom was geweest..."

"Hoe bedoel je?"

"Ik wilde weten wat er met de verliezers gebeurde, dus zakte ik expres voor de test. Volgens mij hadden ze het zien aankomen, want ze zeiden daarna pas dat jij ook was gezakt..."

"Wat willen ze van ons?" vraagt Lotte snikkend.

"Ik weet het niet... maar ik heb zo een vermoeden dat ze ons willen trainen voor iets..."

"Trainen? Waarvoor dan?"

"Wist ik dat maar..."

Dan gaat de deur open. Er stappen 2 gemaskerde mensen naar binnen. Ik loop samen met Lotte naar achteren, totdat we tegen de muur aan staan.

"Allebei meekomen," zegt een van de personen.

Lotte en ik blijven staan.

"Meekomen!!!" schreeuwt de andere persoon nu.

Lotte en ik verroeren ons nog steeds niet.

"Oké genoeg," wordt er gezegd. De 2 personen stappen op ons af, Lotte en ik worden uit elkaar gehaald.

"LAAT ME LOS!!" roep ik.

"Michelle, blijf rustig alsjeblieft," zegt Lotte. Ik denk aan wat Nienke me gezegd heeft. Ik moet me gedeisd houden. Ik haal heel diep adem en stop vervolgens met tegenstribbelen.

"Dat is beter," zegt de gemaskerde persoon met een valse toon. Ik moet nu heel diep adem blijven halen, om hem niet te slaan. Ik laat me meeslepen naar mijn kamer. Daar laat ik me op bed vallen en begin in mijn kussen te schreeuwen. Zo blijf ik nog even schreeuwen, totdat ik geen adem meer over heb. Na al dat geschreeuw ben ik mijn frustratie grotendeels kwijt. Hmmm... Ik ga achter mijn bureau zitten, pak een blaadje en een pen (die luxe heb ik gelukkig wel) en begin te schrijven. Ik schrijf op hoe ik denk over deze plek. Wie deze mensen zijn, wat ze van ons willen en waarom. Ver kom ik niet. Dus maak ik het blaadje vol met tekeningen.

De rest van de dag vul ik op met ijsberen, op bed liggen en nadenken. Het eten wordt naar mijn kamer gebracht, ik weiger weer te eten. Wel drink ik het glas water leeg, zoals ik de afgelopen dagen heb gedaan. Uiteindelijk val ik uitgeput in slaap.

Bij Niels en Debbie...

"Hoe zou het met Michelle zijn? Het is inmiddels 4 dagen geleden sinds ze is ontvoerd..." zegt Debbie.

"Niet goed lijkt me. Tenminste, ontvoerd worden is niet het leukste wat je kan overkomen..."

"Inderdaad... ik hoop gewoon dat ze haar geen pijn doen."

"Dat hoop ik ook ..." antwoord Niels.

"We moeten iets doen!"

"Maar wat? De politie is er al mee bezig en we hebben geen enkel spoor van Michelle."

"Ja, maar wat nou als we ze bellen en vragen wat die mensen willen? Dan kunnen we misschien onderhandelen."

"Waarom zouden ze willen onderhandelen?"

"Geen idee, misschien willen ze losgeld."

"Dat lijkt me van niet, anders hadden ze dat wel gevraagd toen we met z'n drieën gevangen zaten."

"Hmm..."

"Waar denk je aan?"

"Wat nou als de politie met deze mensen samenwerkt?"

"Huh... wat bedoel je?"

"Nou... de politie treedt de laatste tijd niet erg snel op tegen deze mensen. En de politie zou precies kunnen zeggen waar Michelle is, en haar kunnen ontvoeren zonder argwaan te wekken."

"Dat is niet eens zo'n raar idee. Debbie, weet je wat dit betekent?"

"Nee? Behalve dan het feit dat de politie nu ook niet meer te vertrouwen is..."

"Dat ook... maar het betekent dat we weer zelf op onderzoek uit moeten gaan..."

"Ik denk het ook ja... maar waar beginnen we?"

"Op dezelfde plek waar we de vorige keer ook begonnen met zoeken naar aanwijzingen. Bij haar thuis."

"Oow ja, daar zijn we de vorige keer begonnen! Toen vonden we die brieven..."

"We kunnen nu meteen gaan, als je wil."

"Okee," zegt Debbie en ze pakt haar jas. Niels en Debbie fietsen samen naar mijn huis. Daar vragen ze aan mijn moeder of ze weer op mijn kamer mogen kijken. Mam geeft toestemming, en zo lopen Debbie en Niels naar mijn kamer.

"Wat zou een aanwijzing kunnen zijn?" vraagt Niels na een tijdje zoeken.

"Geen i... wat is dit?"

Debbie pakt een vel papier waar van alles op staat.

"Wat is dat?" vraagt Niels.

"Onze eerste aanwijzing denk ik," antwoord Debbie.

"Maar waar slaat die 035 op?"

"Hierop," zegt Debbie en ze wijst naar een getekend boek.

"Welk boek is het?"

"Ik denk het boek wat ze toen heeft meegenomen, een ander boek zou ik me niet voor kunnen stellen. Ik denk dat ze weer iets op het spoor was."

"Maar wat? Al moet ik zeggen dat ik die 035 ook ergens gezien heb..." zegt Niels.

"Maar waar dan?"

"OP HET NIEUWS! Daar heb ik dat gezien!"

"Echt? hoe kwam het in het nieuws dan?"

"De reporter liet een blaadje uit één van de cellen zien waar 035 op stond. Ik denk dat ze Michelle iets duidelijk probeerde te maken."

"Laten wij dan ook maar eens kijken wat er in dat boek staat, op dit blaadje staat bladzijde 20. Laten we die pagina dan maar eens bekijken."

Niels slaat het boek open op bladzijde 20. Hij bekijkt de pagina, en komt tot dezelfde conclusie als ik.

"Het was dus een soort verborgen boodschap," zegt Debbie. "Ze moest naar het sportveld komen die zondag..."

"Maar zou ze dat echt gedaan hebben? Er staat nergens een dreigement in of zo. Ze zal toch niet weer vrijwillig daarheen gegaan zijn?"

"Dat weet alleen Michelle..."

Heey mensen! Sorry voor de late update. ik wilde voor het weekend plaatsen, maar we gingen een weekendje weg met het gezin. Daar hadden ze geen wifi. Vandaar de late update. Er komen nog 2 delen achteraan.

xx AnFi