Ontmaskerd

Hoofdstuk 26

Ik probeer me nog altijd te verzetten, maar het helpt niets. Het lijkt net of ik er een nieuwe 'ik' heb bijgekregen. Die is veel sterker dan ik zelf ben. Ik kan mijn plan niet uitvoeren op deze manier. Ik wil schreeuwen, maar mijn stem wordt gedempt door de tweede ik die aanwezig is. Ik heb continu de drang te gehoorzamen, terwijl ik daartegen vecht. Hoe is dit mogelijk? Ik herinner me eerlijk gezegd niet zoveel meer van mijn verblijf hier... Wacht wie is daar?

"Michelle? Michelle ben je daar?"

Ik zeg niets, ik kan het niet eens.

"Ik weet eigenlijk wel dat je daar bent hoor meisje..." hoor ik haar lachend zeggen.

Nog altijd zeg ik niets.

"Luister, ik...-" hoor ik haar zeggen, daarna hoor ik hoe ze weggebracht wordt. Het wordt weer stil. Ik probeer me te concentreren op mijn plan, om die andere 'ik' weg te duwen. Het is niet mogelijk. Mijn eigen ik wordt steeds zwakker, uiteindelijk is mijn eigen 'ik' weg. In mij heerst een golf van woede, die ik kan controleren. Ik hoor weer stemmen aan de andere kant van de deur. Kai komt binnen.

"Sorry van daarnet, we willen niet dat je gestoord wordt..."

"Ik begrijp het wel," antwoord ik.

"Mooi, luister... eigenlijk zouden we morgen pas het verband eraf halen, maar als je wil kunnen we dat nu ook doen."

"Ik wil het er nu af laten halen."

"Okee als je dan even meeloopt naar de ziekenzaal."

Ik loop achter hem aan naar de ziekenzaal, ofja... de ziekenhuiskamer zou je kunnen zeggen. Ik ga op bed zitten en haal mijn arm uit de mouw. Een ander lid knipt het verband los.

"Kijk maar in de spiegel."

Ik sta op om in de spiegel te gaan kijken. Ik kijk met gemengde gevoelens naar de spiegel. Waarom? Ik ben er trots op, toch knaagt er iets. Alsof het daar niet hoort te zitten.

Op mijn schouder is een teken te zien. Het lijkt op het teken van de illuminati, maar er zijn verschillen. Het is een driehoek met een hand erin, waar een oog achter schuilt. Onder de driehoek staan allemaal kleine tekens. Ik probeer het vreemde gevoel weg te drukken, met veel moeite lukt het. Ik doe mijn arm terug in de mouw en kijk Kai aan. Die vraagt of ik mee wil gaan naar de arena. Hij zegt dat de rest er al is. Ik loop achter hem aan.

Eenmaal in de arena word ik toegejuicht door de leden. De jongeren zeggen niets, mooi zo. Ik denk dat ze die pilletjes al hebben gehad, anders zouden ze er nu heel anders bij zitten. Ik loop met Kai mee naar de kooi. Daar staan 2 mensen in.

"Hier," zegt Kai en hij geeft me een pilletje.

Ik neem het pilletje aan en vraag waar het voor is.

"Dat zorgt voor betere concentratie," zegt hij en hij glimlacht.

Ik stap in de ring. De bel voor de eerste ronde klinkt, maar ik blijf staan. Je moet ze laten aanvallen, dan kun je ze onderuit halen. Een van de twee valt aan. Ik haal hem zo snel onderuit, dat hij verward op de grond blijft liggen. De tweede valt ook aan. Ik haal uit, hij deinst achteruit. Dit keer stap ik wel op hem af, en ik geef hem een stomp in de maag. Van pijn valt hij op de grond. De bel klinkt, ronde 1 is voorbij.

Voor ronde 2 begint geeft Kai me een taser. Zodra ze aanvallen, moet ik ze een shock geven. Als ze dichtbij zijn, geef ik hen een shock. Dit was een hele snelle ronde. Ik grijns, ik hoor Kai achter me klappen. Hij is tevreden. Ik geef hem de taser terug.

"Luister, dit is je laatste test voordat we de laatste fase kunnen starten. Hier," zegt hij en hij geeft me een pistool. Ik pak het voorzichtig aan, vol bewondering kijk ik hem aan.

"Je mag hen niet neerschieten, we hebben ze nog nodig."

Ik knik, de laatste fase kan van start gaan zodra ik deze test haal. Kai geeft me nog 2 pilletjes mee. Ik slik de pilletjes door en stap de kooi weer in. De 2 jongeren kijken me nu bang aan. Ze blijven op afstand. Ik haal diep adem en richt het pistool op een van de jongeren. Als ik de trekker over wil halen, wordt het beeld wazig. Ik sluit mijn ogen, maar als ik ze open lijkt er niets veranderd. Voor even ben ik sterker, ik kan dit vertragen. De personen die ik voor me zie zijn niet zomaar personen. Dat zijn Debbie en Niels. Wat hebben die pilletjes gedaan met mijn hoofd? Ik probeer mezelf tegen te houden, om die trekker niet over te halen. Mijn plan mislukt, mijn tweede ik hervat zich en haalt tot mijn grote schrik de trekker over. Twee maal... Diep van binnen zak ik in elkaar, maar voor heel even. De controle wordt weer overgenomen... Een gevoel van trots vult mijn hart. De twee jongeren liggen op de grond, ik heb de test gehaald. Ze worden weggebracht, ze worden verzorgd en dan kan de laatste fase beginnen. Ik geef het pistool terug aan Kai. Hij knikt, de laatste fase kan beginnen...