Ontmaskerd

Hoofdstuk 1

Het is inmiddels een half jaar nadat de gemaskerde mensen zijn opgepakt. Op school gaat het steeds beter. Het nieuwe schooljaar is al 2 maanden bezig. De politie heeft de zaak gesloten. Ik en Debbie zitten in de aula...

"Jonge eigenlijk hebben we echt een k*trooster," zegt Debbie.

"Echt hè?"

"Ja, al die tussenuren op maandag en dinsdag, en op de rest van de dagen geen tussenuren."

"Dat ze dat niet verdelen over de week."

"Inderdaad," zegt Debbie.

De bel gaat. Langzaam stroomt de aula vol met mensen.

"Zullen we bij Niels gaan staan?" vraag ik.

"Juww doen we."

Debbie en ik gaan bij Niels aan de staan tafel staan.

"Heey!"

"Eleuw!" roep ik.

"Hoe bevalt dit schooljaar?"

"Kut... haha geintje valt wel mee," grapt Debbie.

"Moet je zien wie daar zit," zegt Niels en hij wijst richting een tafel. Daar zit Robin met haar vriendinnen.

"Oow die moet ook weer dichtbij zitten," zegt Debbie lachend.

"Hahaha ze kijkt de hele tijd om," zeg ik.

Ik voel me aangekeken. Alsof iemand naar me staat te staren. Ik kijk de aula rond, maar stop als ik iemand naar me zie staren bij de pilaar. Dat kan niet! Ik hallucineer! Ik wrijf in mijn ogen, maar de persoon staat er nog steeds. Mijn hart klopt steeds sneller en ik haal steeds sneller adem.

"Mies? Michelle! Wat zie je?" hoor ik iemand bezorgd vragen. Ik kan niet eens antwoorden...

Iemand tikt me aan, waar ik van schrik. Het is Debbie.

"Mies? Wat zie je? Je bent nog net niet aan het hyperventileren!" roept ze.

"I... ik zie... nee... dat kan niet. Het zal wel niets zijn..." stamel ik.

"MICHELLE!" roept Niels.

"Ik... ik zie iemand bij de pilaar staan met een masker op... ZO'N MASKER!"

Niels en Debbie kijken nu ook richting de pilaar, maar daar is niemand te zien.

"Waar dan?" vraagt Debbie.

Ik kijk richting de pilaar, maar daar staat niemand meer.

"M... maar net stond hij of zij er nog!"

"Ik denk dat je je dat verbeeld hebt. Het is nog niet zo lang geleden," zegt Niels.

"Ik denk dat je gelijk hebt... het kan ook niet want ze zijn opgepakt..." zeg ik.

Toch blijf ik eraan denken. Heb ik me dat verbeeld?