Ontmaskerd

Hoofdstuk 22

Het is ze gelukt. Ik ben verslagen...

Ik lig op een ziekenhuisbed, op mijn zij. Ik kan niet op mijn rug gaan liggen. Mijn schouder blijft branden, er komt geen einde aan. Door een verkeerde zet ben ik getekend voor het leven. Misschien had ik voor deze ene keer naar Kai moeten luisteren. Dan had ik nu geen problemen gehad. Ik denk aan het gevecht in de kooi. Hoe ik Nienke probeerde te helpen, wat niet de manier was waarop Kai hoopte. Hij had gehoopt dat ik zou gaan vechten, maar zo ben ik niet. Ik weet dat die jongen niet zichzelf was. Hij was gehersenspoeld. Ik denk aan het moment dat ik het geschreeuw van Nienke hoorde. Hoe ze mijn naam riep, alsof ik ieder moment vermoord werd. Maar dat gebeurde niet. Was het maar gebeurd, dan zou ik nu niet een van hen worden. Ik kan nu niet meer terug naar mijn familie, niet nu ik...

"Ik zie dat je de strijdbijl hebt begraven..."

Ik draai me weg van hem. Weg van die klootzak die mijn leven voorgoed heeft veranderd.

"Ik heb je gewaarschuwd. Als jij je niet gedeisd kon houden, zou ik ervoor zorgen. Wat je tijdens de laatste ronde deed, was niet het slimste wat je kon doen." Ergens diep van binnen lach ik, maar die andere 98 procent van mijn lichaam schreeuwt vanwege de onmacht. Ik kan niets meer veranderen aan wat er is gebeurd... Dit klinkt misschien stom, maar ik had dit nooit moeten doen. Ik hoor hoe hij wegloopt, hoe hij de deur sluit en hem op slot doet. Ik begin zachtjes te huilen, terwijl ik maar aan 1 ding kan denken.

De strijdbijl heb ik inderdaad begraven...