I Love You Goodbye (BoyxBoy)

Want to See You Smile

Hi guys to be honest I dont really know what to write at the moment maybe this is what they call writers block or what (weh feelingero hahaha) pero honestly I don't kung pano maging cruel since it's not really me, I don't kung paano magpahirap ng tao hehehe so I will go with the most common use method painlabin ang isang tao then dropped him like a hot potato, but I'm still thinking about it for now let's see how Julian works.

 Picture of Julian Lardizabal on the right=======>>>>>>

 Song is Smile in You Heart by Ariel Rivera

===============================================================================

CHAPTER SEVEN

Julian's POV

"The First day is a failure dahil hindi niya natikman ang niluto ko pero nakakasigurado akong ang pangalawang beses ay magiging successful na." iyon ang tumakabo sa isipan ko nang mga oras na iyon habang naghahanda ako nang panibagong lunch para kay Larry, at hinding hidni ako titigil hanggang hindi niya matikman ang niluto ko

This time, ako lang ang gumawa nang lahat, walang tulong sa yaya ko, at nakikita sa gilid ng mga mata ko na nanonood pala ang daddy ko na nakatayo sa bukana ng pintuan ng kusina.

"Good morning dad." nakangiti kong bati sa dad, panandalian kong tinigil ang ginagawa ko para halikan siya sa pisngi.

"Good morning son, ang aga mo naman ata ngayon?" he asked me smiling at me.

"Uhm naghahanda ako ng lunch para sa kanya." I answered him back and went back to what I am doing at matapos nga ang kulang kulang isang oras ay natapos ko din ang niluluto ko at kumpara sa nauna ay masasabi kong mas maayos ang pagkakaluto ko dito.

Katulad kahapon ay hinatid ako ni Mang Gener papasok ng school, at sakto naman na mukhang masuwerte ako ngayon dahil agad kong nakita si Larry na kasama ang mga kaibigan nito, ayon sa impormasyon na nakuha ko, si Arnold ay ang bestfriend ni Larry at si Jake naman ang special friend ni Arnold at tingin ko sobrang sweet at dalawa pang kaibigan nito na sina Louie at Ken na sa tingin ko ay may something.

Napangiti na lang ako sa naisip ko, thinking of such things na hindi naman ako sigurado, I can see how Larry smiles kapag kasama nito ang mga kaibigan nito ngunit parang may nararamdaman akong mali.

He is smiling ngunit parang may kulang. Napansin kong nang umalis na ang mga barkada nito at naiwang mag-isa si Larry ay biglang nawala ang ngiti sa mukha nito at kitang kita ko sa mga mata nito na may tinatago itong kalungkutan.

I felt something wet in my face at nang hawakan ko ang mukha ko ay saka ko lang narealized n tumulo na pala ang mga luha ko nang hindi ko namamalayan, for some reason I can feel the pain that he is feeling, at nakakaramdam ako nang pagkaguilty dahil alam kong ako at ang daddy ko ang dahilan kung bakit nagkakaganito ngayon si Larry.

I can still remember the smile in his handsome face sa larawan na pinakita sa akin ni Tito Lucas. Ibang iba ang Larry ngayon sa Larry na nasa larawan na punong puno nang kasiyahan at kayang ngumiti nang totoo hindi katulad ngayon na pilit tinatago ang nararamdaman nitong lungkot sa pekeng pagngiti nito.

Natandaan ko pa nang unang kiinuwento sa akin ni Tito Lucas ang tungkol sa anak nito, doon ko din unang nakita ang larawan ng binata.

"This is my son Julian, his name is Larry, kinunan ko ang picture na to nang magpunta kami sa Singapore, sobrang saya niya nang nasa Singapore kami, matagal din kasi nang lumabas kami nang bansa at iyon na din ang huling beses na nakita kong ngumiti nang totoo ang anak ko." he said sadly.

The first time I saw his picture ay tuluyan na niyang nahuli ang puso ko at pinangako ko sa sarili ko na ibabalik ko ang ngiti na nawala dito.

"I'm sorry Larry, alam kong masyado akong naging makasarili nang pumayag ako sa realsyon ng mga daddy natin, gusto ko lang naman maging masaya ang daddy ko hanggang sa huling pagkakataon." malungkot kong sinabi sa sarili habang nakatingin pa din sa malungkot na binata.

Ang Daddy ko ang dahilan kung bakit iniwan ni Tito Lucas ang pamilya nito. Larry's dad left them for my dad, minahal na nila ang isa't isa mga bata pa lang sila.

Parang pinipiga ang puso ko habang nakatingin ako sa kanya, gusto kong tanggalin ang kalungkutan na nasa mukha at puso niya at gusto ko siyang makitang maging masaya ulit, ngumiti na katulad nang nasa picture niya.

I want to love him with all my heart and also to ask for his forgiveness for everything that happened.

Alam kong hindi ko siya kayang lapitan ngayon lalo na hindi ko mapigilang hindi umiyak, I feel like a crybaby.

Nagdecide ako iwanan na lang muna siya, let him have his own time since I think he don't want anyone to see him in this state, lalo na't ginagawa niya ang lahat para itago ang tunay niyang nararamdaman.

Minabuti ko nang pumasok sa susunod kong klase, mabigat pa din ang nararamdaman ko sa mga oras na iyon dahil sa nakita ko, nag hi nga ako sa lahat ngunit wala naman ako sa sarili ko.

"Hey Julian, anong problema?" Bakit napakagloomy mo ata ngayon ang aga-aga pa naman?" tanong ni Amy sa akin na nagpagising sa akin.

"Amy, how can you ake someone happy again?" I asked her looking directly in her eyes.

"Hmmm let's see, in my case I usually just kiss them straight in the lips which usually works for me." she said seriously at bahagya akong natawa sa sinabi nito, imagine ako hahalikan ko sa labi si Larry, parang naghanap na ako ng ikakamatay ko kung sakaling gawin ko ang bagay na iyon.

"Well I guess hindi ko puwedeng gawin yan dahil malamang sa malamang ay mabugbog ako nang wala sa oras kapag ginawa ko iyon." ang natatawa kong sinabi dito.

I can see how seriously she's thinking  about with how her face looks like. "Well why not give him something that he likes." she said nonchalant.

"Something that he likes....." I muttered to myself and think real hard for something that he might actually like ngunit parang hindi gumagana ang isip ko ngayon na walang maisip na makakatulong sa akin.

Nasa malalim akong pag-iisip at sa totoo lang wala ang atensyon ko sa tinuturo ng professor namin hanggang sa may maisip ako.

"Alam ko na!" ang malakas kong sinabi na napatayo pa sa sobrang pagkaexcite.

"At ano iyong alam mo na Mr. Lardizabal?" Professor Magno asked me looking diretcly at me and I can see how my classmates trying hard not laught loud.

Napakamot na lang ako sa ulo dahil imposibleng sabihin ko sa kanya ang naisip ko at dahil don ay napagalitan ako sa harap ng klase, at sobrang kahihiyan ang natamo ko nang mga oras na iyon.

I saw Amy laughing as well at tinignan ko lang siya nang masama ngunit parang wala din epekto dahil nagpatuloy lang ito sa pagtawa.

Matapos kong mapagalitan ay bumalik na ako sa upuan ko at nagplano na ako nang gagawin ko.

Actually naalala ko kasing nakuwento sa akin ni Tito Lucas na mahilig sa banana cue ang anak nito, simple lang pero ito ang isang bagay na puwedeng magpangiti sa binata kahit sandali lang.

At lunch I saw Larry seating alone in the bench and after few minutes ay tumayo ito na marahil ay papuntang men's room at ito na ang pagkakataon ko para kumilos.

Iniwan ko ang banana cue sa inupuan nito katabi ng gamit nito kasama ang isang maikling note na nakalagay na lagi siyang ngumiti.

Nagtago ako sa likod ng puno na hindi kalayuan sa bench at tahimik kong hinintay na dumating si Larry na agad naman nakita ang banana cue na nilagay ko.

Pinigilan ko ang paghinga ko habang hinihintay kung kakainin ba niya ang banana cue na nilagay ko at napangiti ako nang makita kinain niya ang hinanda ko.

The bad thing is, he just throw the note in the thrash without even bothering reading it.

"Jerk!" I silently muttered but at the same time happy since, he actually ate it.

I went back to class and then I realized na hindi ko na naman nabigay yung lunchbox na ginawa ko. "Stupid Julian, nakalimutan mo na naman ibigay yung lunchbox." I said wanting to hit myself in the head.

"Tomorrow promise mabibigay ko na sa kanya ang niluto ko." I said determined in my voice.