The Only Hope

Hoofdstuk 16

POV. Elias

Stomverbaasd kijk ik mijn broer aan. Hij kijkt mij uitdagend aan en heeft een valse lach op zijn gezicht. "Alleen Atticus en die lange lompe man werkt voor ons. Ze namen de sluipmoordenaarsgilde over toen jij wegging."

Woedend kijk ik hem aan. Ik herinner me nog al te goed de dag toen ik wegging. Op mijn zestiende moest ik van Lawrence daar weg. En als ik niet wegging zou hij anderen vermoorden. Één voor één. Ik wist nooit waarom, maar nu begin ik het te begrijpen. Hij wilde me daar weg hebben, zodat Atticus het kon overnemen. Want als ik daar langer bleef zou ik het uit eindelijk over nemen. Voor Callis, de eerste baas die mij ook heeft getraind, was ik zijn beste sluipmoordenaar en hij ging toen binnekort stoppen met trainen. En als ik de leiding had, was het een grote nadeel voor Lawrence. Hij zou dan niet zo sterk zijn als nu, maar nu ik weet dat Atticus een verrader is zal ik het terug pakken. Ik zou nu de leiding nemen en ik weet zeker dat de meesten er mee zal stemmen. Ze weten dat Callis mij zou vertrouwen.

Als ik aan Callis denk, kijk ik met walging naar mijn broer. "Heb jij Callis vermoord?

Lawrence begint te lachen. "Dat zou toch veel te makkelijk zijn." Hij stopt met lachen, maar heeft nog altijd een valse lach op zijn gezicht. "Hij is mijn gevangenen. Hij zal de rest van zijn leven daarin blijven en niemand kan hem redden, zelfs jij niet."

Ik bal mijn vuisten om mijn woede onder controle te houden. "Je zult hiermee niet wegkomen."

Lawrence snuift luid. "Voor het geval dat je het niet weet, ik ben er al mee weggekomen. Ik heb alles wat mijn hartje begeert, maar er onderbreken een paar dingen..." Hij zet een paar stappen dichterbij en houdt zijn hand op zijn mes, maar trekt het nog niet uit.

"Ik weet waarom je hier bent, Lawrence. Je wilt Camilla of Elizabeth hebben, maar die zijn sterk genoeg om tegen jou te kunnen vechten." Ik probeer mijn stem niet te laten trillen. "Ze zijn slim en sterk, vooral samen."

Weer begint Lawrence te lachen. "Ik ben inderdaad hier voor één van de meiden, Camilla. Maar eigenlijk ben ik hier op dit moment voor jou."

Voorzichtig leg ik mijn hand op mijn mes en houd het stevig vast. "Wat bedoel je?"

"Ik ben zo dichtbij mijn succes alleen wordt ik tegen gehouden, omdat iemand in mijn weg staat." Weer doet hij stappen dichterbij en automatisch zet ik er een paar naar achteren. Lawrence stopt en houdt zijn hoofd een beetje schuin. "En die iemand ben jij..." Hij pakt zijn mes en gooit het naar mij richting mijn hart. Hij raakt het hart, maar niet die van mij, maar die van Luke. Hij is tussen mij en het mes gesprongen en heeft zijn eigen leven voor mij geriskeerd. Wanneer Luke de grond raakt hoor ik Lawrence vloeken. "Ze is ontsnapt," hoor ik een stem zeggen bij de deuropening en zie Lawrence al snel vertrekken. Ik hoor de deur dichtgaan, maar kijk nog altijd naar Luke, die op de grond in een plas bloed die elk seconde groter wordt ligt. Ik kniel naast hem neer en zie hem zwaar ademen. "Luke, hou vol!" roep ik naar hem.

Luke grijpt mijn arm stevig vast dat het zelfs pijn doet. "Ga! Camilla heeft je nodig... voor mij kun je niks meer doen. Er zat vergif op het mes..."

"We vinden wel een tegengif, maak je geen zorgen."

Luke schudt zwakjes zijn hoofd. "Elias, je moet onze sluipmoordenaarsgilde terug pakken..." Luke stems sterft weg en zijn greep verzwakt. Zijn pupillen verwijden zich en ik slik moeizaam een brok in mijn keel door. "Vaarwel, mijn vriend." Ik sluit zijn ogen, zodat het lijkt alsof hij alleen maar slaapt. Ik haal diep adem en loop de kamer uit. Nu gaat Lawrence te ver.