The Only Hope

Hoofdstuk 2

Snel prop ik het briefje in mijn zak en trek de deur open. Zonder geluid te maken kijk ik om me heen. Een schim beweegt over de daken. Ik zet het op rennen ga het achterna. Ik ken de tactieken van deze persoon, want hij is net als mij. Een sluipmoordenaar. Ik weet zeker dat de burgemeester hem heeft ingehuurd om Thony te vermoorden. Altans op het briefje stond dat Thony binnenkort eraan gaat. De enige persoon die aan Thony een hekel heeft is de burgemeester, dus daarom moet hij het wel zijn. De assassin heeft zijn donkerblauwe kap over zijn hoofd en daardoor kan ik zijn gezicht niet zien. Door een kap herken je een sluipmoordenaar. Bijna elke  sluipmoordenaar heeft het en ik ook. De sluipmoordenaar vertraagt zijn voetstappen en staat op het punt om te draaien. Snel verstop ik me achter een hoge en dikke schoorsteen. Als hij me betrapt, gaat hij wegrennen en dan ben ik hem kwijt. Ik luister aandachtig naar zijn voetstappen. Als hij weer normaal loopt, kan ik hem verder volgen. Dat is waarop ik hoop, maar ik hoor rennende voetstappen. Heeft hij me gezien? Ik kijk voorzichtig om de schoorsteen en zie hem inderdaad rennen. Vreemd. Snel ga ik achter hem aan, maar dat gaat niet. Iemand trekt aan mijn arm. Boos draai ik me om en er houdt iemand een mes bij mijn keel.

"Wat moet jij op mijn terrein?!" Schreeuwt hij kwaad en dreigend. Hij ziet er walgelijk uit en zijn adem stinkt enorm. Alsof hij zich dagen niet heeft verzorgt.

"Nou, wat moet jij hier? Als je niks vertelt, ga ik je vermoorden." Hij houdt zijn mes dichter bij mijn keel en kijkt mij dreigend aan. "Jij bent één van hun, of niet? Die verdomme sluipmoordenaar?" Hij begint te grijnzen en nu raakt zijn mes mijn keel. "Een perfecte reden om je te vermoorden. Nadat ik je vermoord heb..." Midden in zijn zin hapt hij naar adem. Zijn mes valt op de grond en hij ook. Bloed komt achter zijn rug vandaan. Hij laat geen enkel teken van leven zien. Iemand heeft hem zojuist gedood. Diegene bukt zich naar hem toe en onderzoekt hem. Hij haalt een sleutel uit de zak van de dode man en vervolgens staat hij weer op. Wanneer onze ogen met elkaar kruisen, zegt hij:

"Bedankt voor om de lokaas te zijn. Ik zat deze idioot al dagen achterna. Als ik jou was zal ik toch wat extra voorzichtiger zijn. 's Avonds zijn de meeste sluipmoordenaar buiten." Hij knipoogt even naar me en loopt weg. Hij heeft een zwarte pak met rode strepen aan. En zijn kap is ook van rood. Ik kijk weer naar de dode man bedenk me ineens dat hij me kan helpen met die andere sluipmoordenaar.

"Wacht!" Roep ik. Hij draait zich om. "Is er een probleem?" Vraagt hij. Ik kom naar hem toe lopen. "Oké, nu ik jou geholpen heb, help jij mij." Hij kijkt me verwart aan.

"Wat bedoel je?" Vraagt hij.

"Zie je die dode man." Ik wijs naar de dode man in een enorme grote plas bloed. "Als ik er niet was geweest, zat je nog steeds achter hem aan."

"En dat noem je helpen?" Vraagt hij ongeloofwaardig. Ik knik en sla mij armen over elkaar. Ik kijk hem smekend aan. Hij zucht en zegt: "Goed, wat wil je? Geld, wapens, een nieuwe pak...?"

"Informatie van een sluipmoordenaar." Onderbreek ik hem.

Hij kijkt me met grote ogen aan. "Jij vraagt me of ik een sluipmoordenaar ga onderdrukken?"

"Ja, wat is daar mis mee?"

"Je kan bijna nooit informatie van een sluipmoordenaar krijgen als het zijn werk ik om het geheim te houden, dat weet je toch?"

"Ja, maar samen kan het misschien wel."

"Nee, dat kan niet. En ik werk alleen."

"Luister, dit is heel belangrijk voor me. Het gaat over iemands leven."

"Dat doet me niks." Hij draait zich om en loopt weg.

"Heb jij dan nooit iemand verloren? Iemand die je je hele leven al kent en niet kwijt wilt."

Hij stopt met lopen. Het blijft een tijdje stil. "Alsjeblieft, ik ben hopeloos alleen. Zoals je net zag, werd ik bijna gedood." Zuchtend draait hij zich om. "Wiens leven moeten we redden?"

Een gevoel van blijdschap gaat door me heen. "Dus je helpt?" Hij knikt en gaat op het rand van het dak zitten. "Nu ik je ga helpen, wil ik wel iets ervoor terug."

"Is goed. Nadat je mij geholpen hebt... En wat wil je eigenlijk?"

"Dat vertel ik je later pas." Het blijft een tijdje stil. Ineens herinner ik me dat hij zich nog niet heeft voorgesteld. "Hoe heet je?" Vraag ik.

"Elias." Hij kijkt mij aan. " En jij?"

"Camilla." Hij knikt en richt weer zijn aandacht op de stad.

"En... Hoe gaan we hem vinden?" Vraag ik.

"Dat ben ik nu juist aan het bedenken." Zegt hij. "Weet je misschien hoe hij eruit zag? Of heb je nog wat aanwijzingen voor mij?"

Ik denk even na. Het briefje! Ik pak het briefje tevoonschijn en geef het aan Elias. Hij bekijkt het aandachtig. Ik wacht rustig af tot hij weer iets gaat zeggen.

"Weet je misschien van wie het komt?" Vraagt hij.

"Ik denk van de burgemeester."

"En waarom denk je dat?"

"Hij is de enige wie een hekel heeft aan Thony."

Hij knikt. "Wie is Thony als ik vragen mag?" Vraagt hij.

"Hij is degene die mij heeft grootgebracht en een sluipmoordenaar van me heeft gemaakt, omdat hij er ook zelf één was."

"Was?" Vraagt Elias.

"Hij was tijdens een missie in zijn been geschoten. Nu kan hij niet meer rennen."

"Dus hij is je vader ook niet."

"Nee."

"Wat is er gebeurd met je ouders?"

"Waarom wil je dat weten?"

"Gewoon uit nieuwschierigheid." Ik aarzel even. Hij is een wildvreemde die ik niet eens ken, maar hij is wel degene die me gaat helpen.

"Ze hebben me achtergelaten toen ik drie maanden oud was in een straat." Hij kijkt me aan.

"Weet je ook waar ze zijn." Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Wie... Wie heb jij dan verloren?" Vraag ik voorzichtig. Ik weet dat dit een vervelend onderwerp is, maar ik ben net zo nieuwschierig als hem. Het blijft even stil. Hij kijkt weer voor zich uit.

"Mijn broertje." Zegt hij zacht.

"Wat naar voor je. Hoe is het gebeurd?"

Hij haalt diep adem en staat op."Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, Camilla. Kom morgen om zes uur 's ochtens naar de markt. Zoek een zwarte kraampje op met rode strepen, net als mijn pak. Zorg dat niemand je achtervolgt." En weg was hij.