The Only Hope

Hoofdstuk 25

POV. Camilla

Ik word meegenomen naar een kalen, koude, stenen kamer. Er is geen raam en geen enkel voorwerp in de kamer, behalve paar fakkels. De wachters begeleiden mij naar het midden van de kamer en duwen mij tegen de grond aan op mijn knieën. Ik voel dat er ijzeren kettingen om mijn polsen worden gedaan en het touw door geknipt wordt. Eindelijk kan ik mijn polsen bewegen. De wachters lopen van me vandaan en ik wil op ze afgaan, maar na twee stappen wordt ik tegen gehouden. Ik kijk naar mijn polsen en zie dat de ijzeren ketting vast gebonden zit aan de muur. Ik trek zo hard als ik kan om ze los te krijgen. "Dat gaat niet lukken," hoor ik iemand achter mij zeggen. Zo snel als ik kan draai ik me om en Lawrence kijkt mij met een scheve grijns aan, wat mijn bloed laat koken. "Nooit gedacht dat onze tweede ontmoeting zo zou zijn," zegt hij nog altijd grijnzend. Hij komt een paar stappen dichterbij, maar net te ver weg om hem te wurgen. "Hoe bevalt het je hier?" vraagt hij. Ik geef geen antwoord en blijf hem met geknepen ogen aankijken. "waarom doe je dit?" vraag ik zonder erbij na te denken. Hij kijkt mij verbaasd aan. Volgens mij dacht hij dat ik zou schelden en zal ontploffen van woede, maar Thony heeft me altijd geleerd dat je nooit al je woede in het openbaar moet uiten. Zo kunnen ze je zwakke plekken vinden en je er mee raken. "Je bent hier voor een reden, Camilla," begint Lawrence. "Ten eerste ben je een bedreiging voor de macht van Jack Blanket. En ten tweede kan ik jou gebruiken als een bedreiging." Ik kijk hem fronsend aan. "Wat bedoel je als een bedreiging voor Jack Blanket en een bedreiging voor wie?" Lawrence begint vals te lachen. "Het is simpel. Jouw vader Antony Cordis was een bedreiging voor Jack Blanket. De mensen volgden hem kozen voor hem in plaats van hun burgermeester. Maar heb ik hem vermoord, want dat was mijn opdracht. Iedereen die een bedreiging vormt voor de burgemeester wordt vermoord. Als mensen horen dat je levend ben en dat je de dochter bent van hun meester, zullen zij jouw volgen en niet ons. Dus jij vormt een bedreiging." Ik kijk hem verveeld aan. "Mij gaan volgen? Houd op met je flauwekul, Lawrence, en vertel me gewoon het echte verhaal," zeg ik. Zijn gezicht verstrakt. "Je hebt meer macht dan je denkt, Camilla." Ik kijk hem nog altijd met geknepen ogen aan. "Vertel me dan eens de tweede reden," zeg ik na een tijdje. Lawrence lacht ineens vals. "Nou, ik heb je niet alleen gevangen genomen om je te vermoorden, nee, maar ook iets wat ik wil hebben. Een kist met alles erin om hier van deze vervloekte stad weg te komen. Als ik die kist heb kan ik hier weg en een leven lijden met macht, meer macht dan nu. En de enige die weet waar het ligt is Thony. Hij vertelt me niks, maar nu ik jou als mijn gevangen heb, heeft hij geen keus." Hij leunt tegen de muur tegenover mij, maar nog steeds te ver om hem te verwonden. "Ik kwam hier alleen heen om te zien of je wel echt gevangen bent genomen... En nu ik je gezien heb, ga ik weer verder mijn zaken doen. Je tijden hier zullen niet meevallen. Maar dat zal snel voorbij gaan als ik mijn kist heb en jij en Thony dood zijn," zegt hij en grijnst. Hij loopt naar de deur, maar snel roep ik achter hem aan: "Je zult nooit jouw kist krijgen, Lawrence!"

POV. Elias

Drie maanden later...

Ik pak de handlanger van Jack Blanket bij de kraag en sla en nog een in het gezicht. "Bied je excuses aan deze mensen," zeg ik bedreigend. "Het... het spijt me..." zegt hij door zijn tranen heen. "Hoepel op!" schreeuw ik tegen hem en duw hem weg, waardoor hij op de grond valt met zijn gezicht. Ik kijk over de menigte heen. Het stadsplein is vol met mensen. Ik kijk nog eens naar de handlanger van Jack Blanket. Hij had de mensen geslagen, uitgescholden en verwaarloosd alleen zodat ze voor hem de zware zakken zouden dragen. Ik loop door de menigte heen en zie daar weer een handlanger van Jack Blanket een paar vrouwen lastig vallen. Ik trek hem mee en sleur hem tegen het standbeeld aan van Jack Blanket. De handlanger kijkt geschrokken met grote ogen. "Alsjeblieft, doe me niks. Ik wilde alleen wat plezier hebben," smeekt hij. Maar ik negeer hem en sla hem totdat hij bloed spuugt. Ineens voel ik een hand op mijn schouder en denk aan Camilla, die dat ook altijd deed om mij te kalmeren. Nog meer woede komt in mij op en ik sla de man harder. "Elias, laat hem los. Hij is je woede het niet waard," zegt Elizabeth. Mijn vuist blijft in de lucht hangen en hoor de man kreunen. Ik laat hem los en sta op, terwijl ik wat bloed van mijn gezicht afveeg. Iedereen kijkt mij beangstigend aan. Elizabeth kijkt mij ook aan, maar bezorgd. "Gaat het?" vraagt ze. Ik haal adem om wat te kalmeren en knik. Ik ga op het rand van de fontein staan en kijk over de menigte heen. De geroezemoes gaat over naar een dodelijke stilte. "Mijn naam is Elias Luthando en ik zie mensen rennen voor hun leven. Ik zie mensen stelen om in leven te blijven. Ik zie mensen vechten voor hun geliefden. Ik zie een stad in puin. Een stad in puin door een slecht persoon. Een slecht persoon die alleen geeft om geld en macht. Macht die lijdt tot vernietiging. Vernietiging van onze levens. Een leven zonder liefde, vriendschap, geluk en hoop. Hoop. Dat is wat onze stad het meest heeft verloren. Ik zie een stad die in puin ligt zonder enige hoop. Mensen vertellen mij dat ik mijn doel nooit zal halen, maar iets zegt me dat ik het wel kan halen. En dat iets is hoop. Vanaf vandaag zullen jullie geen last meer krijgen van de handlangers van Jack Blanket. Vanaf vandaag zullen jullie al jullie problemen vergeten en vechten voor jullie rechten. Vanaf vandaag werken jullie allemaal voor ons." De menigte juicht. "We zullen onze stad verlossen uit de handen van Jack Blanket en we zullen ons wraak krijgen. Hij zal voor alles wat hij ons heeft aangedaan boeten. En dan zijn we vrij. Pak al je wapens en vecht met ons mee en voor je het weet regeren wij onze eigen stad."