GÖKYÜZÜ KADAR MAVİ

Giriş

Okumaya henüz başlayanlar için ufak bir not: Hikayeyi on beş yaşında kaleme aldığım için muhtemelen hikaye düzenlenene kadar gözünüze oldukça fazla kurgu hatası&yazım hatası&bu ne saçma   cümle&cringe gibi şeyler batacak. Çünkü benim batıyor. Hikayeyi yazmamın üzerinden beş yıl geçti, benim için bile dönüp okumak zor. Büyük bir düzenleme olmadan bu yanlışlar da gitmeyecek. Belirli bir yargıya varırken bunu da göz önünde bulundurmanızı isterim. Keyifli okumalar.

OKYANUS KADAR MAVI II-

Ruhu okyanus kokan bir adamın en derinlerinde buldum kendimi. Gökyüzüyken, okyanusta boğuldum. Çırpınmadım, dışarı çıkmak için çaba sarf etmedim. Yüzmekten korkardım fakat bu sefer, bunu sadece düşünmek istemedim. Onun uğruna ruhumu, bedenine bağışladım. Tüm yaralarımı göstermeye hazırdım, gösterdim ve ardından, fark ettim.

Yanlış bir adamın kıyılarına kapılmıştım. Bunun içine tutsak düşmüş ve artık özgürlükten medet ummaz hale gelmiştim. Bununla beraber, onun özgürlüğünü de istemiştim. Yeni yara berelerle bir okyanusun ortasında, harabeye dönüşmüştüm. Şimdi anlıyorum, her şey sadece sonu mutlu olmayan bir masaldan ibaretti. O, beni kurtaracak kişi değildi. Yanlış adamın kollarına kapılmıştım. Ve kalbimi, ondan geri istemeyi de unutmuştum.

Her neyse.

Kaçtım ve yanlış limanlara sığınmakla kalmayıp, her gün kapıldığım o kıyıya mektuplar yazdım. Beni bulmaması için kaçarken, beni bulması için ona satırlar yazdığımı fark ettim. Onu özledim. Onu, gerçekten özledim. Ve bunun hakkında ne yapacağımı bilmediğimi fark ettiğim zaman, tüm camlar yüzüme kapanmıştı.

Sonra, rüzgarı sevdim. Bana onu getireceğini düşündüm. Kabul etmek gerekirse, sırf bu yüzden aşkımı harcadım. Ve sonra, ne hale geldiğimi bilmiyorum.

Sadece,

Onu özlüyorum.

Ve bunun peşini bırakmayacak kadar aciz olduğumu hissediyorum.