Ve yeni evimize taşındık. Çok güzel bir ev. Görmeniz lazım rüya gibi . Şato gibi yani koskocaman.Babam ve ben iki kişiyiz. Malesef annem yanımızda değil. Çünkü o cennete. Gece olduğu için yattık.
Herşey çok güzeldi. Ertesi sabah kalktığımızda erkenden spora çıktım. Sonra eve geldim . Mutfağa gittim hizmetçilerden biri taze sıkılmış portakal suyu ikram etti. Teşekkür edip içtim.Adının Neslihan olduğunu söyledi ve tanıştık. Aramızda bir diyalog geçti:
-Hayaletlerlere inanır mısınız Tahacım ?
+ Hayır inanmıyorum Neslihan Abla.
-Bence inanmalısın.
Garipti ama 12 yaşındaydım ve şuana kadar hayalet olmadığını biliyordum. Kahvaltı zamanı gelmişti . Çünkü acıkmıştım.
Salano geçtiğim de babamın kahvaltı hazırladığını gördüm. Heralde ilk günden hizmetçilere zahmet etmek istemedi.
Neyse masaya geçtim hemen yemeye başladım . Hemde öyle böyle değil. Babam yemeyi bırakıp beni izlemeye başladı o derece. Babam :
-Oğlum gıtlıktan mı çıktın :)) ?
+ Abartma baba ya alt tarafı acıktım yani .
- Tabi canım :))
+Baba ?
-Efendim
+Hayalet diye bişey var mı?
- Hayır oğlum bu da nereden çıktı?
+Hizmetçimiz dedi.
-Hemen topla eşyalarını gidiyoruz.
+ Niye ki yaa?
-Bizim hizmetçimiz yok ki !!
