Kız arkadaşım ve ben şehire yakın bir yerde oturuyorduk. Günlerce dinmeyen yağmur, bugün bitmişti. Bende dışarı çıkmak istedim. Kız arkadaşım da kanepeye oturmuş, kitap okuyordu. Ona seslendim ;
-Ezgiii
+Efendim Batuhan
-Hayatım dışarı çıkalım mı?
+Gece gece mi aşkım :)
-Biliyorsun kafamı dağıtmam lazım
+Sen bilirsin ama bence evde kalmalısın ,ben gelmiycem.
-O zaman iki dakika çıkıyım ben. Dedim ve çıktım.
Zifiri karanlıktı her yer. Hiç olmadığı kadar ıssızdı etraf. Sokağı sokak lambaları loş ışığıyla aydınlatıyordu. İçimde ki enerjiyi atmak için koşmaya başladım. Koşuyordum baya hızlıydım .Bizim eski mahalleye doğru koşmaya başladım. Kendimi çok iyi hissediyordum. Nasıl olur bilmiyorum ama hiçkimsecikler yoktu. Normalde bir kaç araba olur ve hiç bişey yoktu. Zaman geçmişti, hayatımın aşkı evde tek başında duruyordu. Endişelenmeden eve gitmeliyim.Biraz durdum soluklanmak için. Hani olur ya biri sizi takip ediyormuş gibi bir his, heh tam da öyle bisey hissettim. Arkamı döndüm ama kimsecikler yoktu.
Hafif hızla başlayıp koşmaya başladım. Koşarken gözüm Yan mağazada ki elbiseye takıldı. Onu Ezgiye almayı çok istiyorum. Ama amaa bu olamaz . Mankenin yanında bir.. bir.. birşey vardı. Ama saklandı. Korkmaya başlamıştım .Hızlandım. Ama artık koşamıyordum, dizim zaten sıkıntılıydı. 7 sene önce futbol oynarken dizim dönmüştü .Liflerim kopmuştu. O yüzden bu koşu beni birazcık zorlamıştı. O şey sanki arkamdaydı,aniden arkama döndüm baktım. Ama bişey yoktu.Arkamı dönmüştüm ya önüme bir döndüm. Ve olduğum yerde dura kaldım. O karşımda yaklaşık 100 metre ileride bana bakıyordu. O gecenin karanlık yüzünde saklanıyordu. Hemen sol köşeye döndüm ve koşmaya başladım. Resmen sokaklar beni kovalıyordu. Bilinçli adımlar atıyordum, sokakta sadece benim nefes sesimi ve adım seslerimi duyuyordum. Her tarafta onu arıyordum. Yoktu. Arkamı döndüm ve o sırada düştüm. Bir su birikintisine düştüm dizlerim kanıyordu. Çünkü hava da buz gibiydi. Acele ettim. Ve kafamı kaldırıp koşmaya başlıycakken onu dibimde gördüm. O çok farklıydı. O.. Oo bi insan değildi. Lanet olsun gözlerime bakıyordu. Başında şapka vardı. Uzun ve ince suratında, koskacaman orantısız deli gibi bakan gözleri vardı. Ve bana bakıyordu. Gözlerimi yumdum inşallah bir rüyadır unuduyla yumdum sıkıca. Ve yavaş yavaş açıcaktım. Bir gözümü yavaşça araladım, nefes nefese kalmış bir şekilde. Açtığımda o yoktu. Hiç düşünmeden kalktım ve koşmaya başladım. Bizim eve az kaldı. 5. binaydı. Koşuyordum hala, kendimi eve atmak istiyordum. Evet hadi Batuhan yapabilirsin.. 1,2..3..4,vee 5 bizim ev. Hemen kapıyı açtım. Tek nefes eve girip kapıyı kilitledim. Ezgi telaşla yanıma geldi diz çoktü yanıma oturdu.
+İyi misin hayatım?? Dedi. Bende"Ezgiii"diyip ona sarılıp ağlamaya başladım. Onun yanında ilk defa ağladım. Sıkıca sarıldım ona, bidaha hiç bırakmıycak gibi sarıldım,onun kokusu huzur veriyordu bana. Gözlerimi kapatıp derin nefes almamı söyledi. Elleriyle saçımla oynayıp sakinleştirmeye çalışıyordu. Gözlerimi kapattım, derin bir nefes aldım, her alışımda onun kokusunu aldığım için sakinleşiyordum.
Bir süre sonra kendime geldim. Onun avuç içini öptüm ve "iyi ki benimsin"dedim , kalktık. Kanepeye oturdum iki bardak kahve yaptı birini bana, birini kendine. Olanları anlatmamı istedi. Anlattım, gülümsedi ,elimi tuttu hepsinin bi hayal olduğunu yanlış olduğunu söyleyerek teselli etti. Ben tam o sırada camda yine onu gördüm ezgiye bakması gerektiğini söyledim. Baktı ama o göremedi, ama ben görebiliyordum. Ezgi bana artık yatmam gerektiğini söyledi. Kabul ettim uykum gelmişti yattık. Yıllardır ona sarılarak uyumayı tercih ederim ve yine öyle yaptım. Hemen uyuya kamışım zaten..
Gece bi ses uykumu böldü, bi kahkaha sesi ve ezgimin çığlıkları hemen kalktım. Ama anlamlandıramadığım bir ağırlık hissettim ensemde ve bayılmışım zaten.
Sabah kalktığım da nerde olduğumu bilmiyordum. Aslında bakarsanız bizim evimizdi ama ben hafızamı sanırım bi süreliğine kaybetmiştim. Tanıyamıyordum burası neresiydi? Ben kimim? Başım ağrıyordu. Ama kalktığımdan beri bi ses vardı.Ses banyodan geliyordu. Gittiğimde birinin tavandan aşağı asıldığını gördüm o kimdi ne oluyordu? Bi anda dank etti. Ezgiiii !!!!hayatımmm!!!! Oooo oona ona bişey yapmıştı. Olamaz. Beynimden vurulmuşa döndüm. O korku beni mahvediyor. Ama olan olmuştu kendimi asla affetmiycem aslaaa .Aynada yazı yazıyordu "EVDE KALMALIYDIN!!" O haklıydı. Ezgiyi dinlemliydim, gitmemeliydim .Ve o sinirle kemdimi yerden yere vurdum. O sıra elime gelen silahı başıma dayadım ve hayatımı sonlandırmak üzere o tetiğe bastım. Pişman değildim.
Ve sonra ne mi oldu burdayız işte. Ezgi de yanımda biz hala birlikteyiz. Bugün evlilik yıl dönümümüz hemde 22.yıl dönümümüz.Ona hala deliler gibi aşığım
