Engelenkus

Hoofdstuk 1

                                                                             Melissa

   Eindelijk. Het zomerbal is aangebroken. Na deze avond is het zomervakantie. Ik kijk nou al uit naar de vakantie naar Spanje met Stefani en Marloes, mijn beste vriendinnen. Twee weken lang non-stop winkelen, jongens versieren en zonnen.

  De avondlucht isnog warm, maar heerlijk tegen mijn blote armen. Ik kijk glimlachend op naar Ted. We zijn nu bijna een jaar samen en ik ben nog elke dag even gelukkig met hem.

    Ik haak mijn arm door de zijne. Ted glimlacht een beetje afwezig terug.Ik doe alsof ik het niet zie, hij is vast en zeker gewoon moe.

    Samen lopen we naar de oude gymzaal die school heeft gehuurd voor het bal. Zoals elk jaar lijkt het gebouw wat ze huren elk moment te kunnen instorten, maar deze keer hebben ze zichzelf overtroffen. De “gymzaal” bestaat uit vier dunne betonnen muren met een half ingestort dak. Volgens mij staat het al jaren leeg, afgekeurd door de gemeente. Vreemd dat ze school er dan wel toestemming voor geven om een bal te organiseren.

   Tegenover het gebouw is er een groot stuk bos dat de brugpiepers het Verloren Woud noemen. Ze zeggen dat er geregeld meisjes verdwijnen, om daarna na een paar weken weer opeens tevoorschijn te komen alsof het de normaalste zaak is van de wereld. Ze zouden dan opeens heel raar gaan doen ofzo. Men zegt dat ze hun ziel waren verloren aan wat er ook in dat bos woonde. Daardoor de naam.

   Ik vind het maar onzin. Ten eerste omdat de eerste klassers  ze hebben verzonnen, en ten tweede omdat ik al zo lang ik het me kan herinneren geen meisjes zijn verdwenen uit deze stad of omstreken. Geen bewijs dus.

   We zijn ondertussen aangekomen bij het stuk metaal dat moet doorgaan voor een deur. Ted houd hem galant open zodat ik naar binnen kan. Samen lopen we een klein halletje door naar een grote houten dubbele deur. Daarachter vandaan klinkt het gebonk van muziek en het gebazel van klasgenoten die zich vast en zeker hebben ingedronken. Ik geloof niet dat er ooit een feestje voorbij is gegaan waarbij mijn klasgenoten niet eerst flessen bier naar binnen hebben gegoten voordat ze naar het feest gaan. Het is onderhand een stilgezwegen regel geworden.

   Ik duw de deur open en word gelijk begroet door gekleurde lichten die overal heen schieten, het gedreun uit de speakers en een breed grijnzende Stefani.

   ‘Melissa! Je bent er!’ roept Stefani boven de muziek uit terwijl ze haar lange armen om me heen slaat. Stefani is altijd al lang geweest, ze is niks voor niks de aanvoerster bij schoolbasketbal.

   Achter haar staat Marloes, die stilletjes mij en Ted staat op te nemen. Ik omhels haar ook en doe toen een stapje achteruit om haar jurk te bekijken. Het is een mosgroen jurkje van glad zijde, met daarom heen een gouden riem. Het past perfect bij haar rode haar.

    Stefani omhelst Ted nu ook, voordat ze zich weer tot mij keert. In mijn ooghoeken zie ik hoe Ted Marloes een onhandige knuffel geeft. Marloes is al vanaf de brugklas verliefd op Ted, maar heeft zich erbij neergelegd dat hij van mij houd. Nog steeds kan ik het soms niet verdragen dat ze op haar gewoonlijk dromerige manier over hem begint. Meestal krijgen we dan ruzie, maar toch zal ik niet zonder Marloes kunnen.

    ‘Lieverd, je ziet er beeldig uit! Net een zwaan!’ begint Stefani enthousiast over mijn jurk. Ik kijk naar beneden. Het korte witte jurkje dat ik aanheb is bedekt met een laag donzige veren. Mijn moeder had me ook al een zwaan genoemd, met tranen van geluk in haar ogen, maar alleen omdat die jurk mij paste zodat ze geen nieuwe hoefde te kopen. Mijn stiefvader had alleen maar een nietszeggend complimentje gebromd.

    Ik kijk weer naar Stefani. Zij ziet er ook niet slecht uit in haar knalroze jurk die tot haar knieën komt.

   ‘Dankje.’ Glimlach ik. Op dat moment verschijnt Eric, het vriendje van Stefani. Zijn donkerblonde haar zit zoals altijd perfect in model. Ik snap niet echt wat Stefani ziet in die golfkakker, maar dat zeg ik niet.