Engelenkus

Hoofdstuk 18

Er is een bom van inspiratie in mijn hoofd ontploft...

Kort hoofdstuk omdat ik niks anders te doen heb.

--------------------------------------------------------

                                               ???

De halfbloed kijkt me geschrokken aan en doet een stap achteruit. Nou ja, halfbloed. Ze ziet er heel anders uit dan ik had verwacht. Mensen hadden gelijk, ze lijkt helemaal niet op de menselijke Claire. Deze halfbloed is een engel zonder vleugels.

Ik kijk vragend naar Bas, die half in een boom hangt. Met het schaamrood op zijn kaken maakt hij zich los van de stam en land op de boom. Hij werpt snelle blikken op de halfbloed, die mij veel interessanter vind. 

'Nathalia.' mompelt Bas. 'Ik heb je niet zien aan komen.' Zijn zwarte vleugels strekken zich automatisch naar het meisje toe. De kracht van een band. Vroeger had ik zoiets ook...

Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Dat komt omdat je te druk bezig was met het zoenen van onze gast.' Zijn gezicht verschiet van kleur. 'Dat was..' begint hij stram. Ik steek mijn hand op als een teken dat het goed is.

De halfbloed kijkt me een beetje angstig aan en doet nog een stap achteruit. Om haar niet bang te maken steek ik mijn hand uit en glimlach vriendelijk, ook al zou ik haar armen wel willen breken. Halfengelen zijn iets onnatuurlijks. 'Mijn naam is Nathalia, zoals je net vast al heb gehoord.'

Een beetje verdwaasd schud ze mijn hand. 'Melissa.' Als ze mijn hand loslaat en even naar Bas kijkt, veeg ik snel mijn hand aan mijn rok af. 'Wat is een verbintenis, als ik vragen mag?' Haar gespikkelde ogen kijken me vragend aan. Ze heeft tenminste manieren.

'Ah, een verbintenis. Het meest mooie in de wereld. Het moment waarop twee zijdes van dezelfde ziel elkaar vinden. Het is zeldzaam, maar het gebeurt vooral bij halfengelen.'

Ik wijs naar de spikkels in haar ogen. 'Iedere halfengel heeft zulke spikkels. Hun zielsverwant krijgt ze ook als ze bij elkaar in de buurt zijn.' Bas knippert verbaast met zijn ogen.

'Dus je wilt zeggen dat wij,' hij wijst naar zichzelf en dan naar Melissa, 'zielsverwanten zijn.' Als ik knik laat hij zijn schouders een beetje hangen. 'We kennen elkaar nog maar een paar dagen.'

'Een verbintenis is iets sterks. Dat kent geen rem.'

Ik kijk toe hoe ze opgekruld in haar bed ligt. Ze ligt op haar buik, haar benen onder zich opgetrokken. Zo ligt ze al nachten, niet bewust van de blauwe plekken onder haar schouderbladen. Twee bobbels bewegen zich onder haar huid. Het is tijd.

Met het zakmes in mijn handen loop ik naar haar bed en ga bij haar benen zitten. Even kijk ik toe hoe ze ademhaalt, voordat ik mijn vingers op de eerste bobbel leg. Haar huid is daar gevoelloos en flinterdun. Makkelijk door te snijden.

Haar huid scheurt gemakkelijk open als ik de punt van mijn mes erin zet. Ik hoef niet eens kracht te zetten. Ik snij de losse randjes huid weg en begin dan aan de andere bobbel. Die scheurt net zo makkelijk.

Het vlies onder de huid staat op springen, dus ik stap naar achter en wacht aan de andere kant van de kamer.

Er klinkt een knappend geluid als de vliezen in haar lichaam knappen. Twee flexibele donkergrijze vleugels vouwen zich uit. Donkergrijs, dat kan maar één ding betekenen.

Melissa is deels Lichte Engel. Haar moeder is half engel.

Dit veranderd alles.

Ze moet dood, voordat er iets ergs gebeurd.