Engelenkus

Hoofdstuk 10

                                                    ???

Een luide bons op de deur haalt me uit mijn overpeinzingen. 'Binnen.' Een kiertje licht stroomt de kamer binnen. 'Ah Jake. Wat heb je gevonden?' Ik kijk op naar mijn eerste luitenant.

     'De halfbloed logeert bij de Collins.' antwoord hij.

   Ik frons. 'Dat is geen goed nieuws. Nog meer?' Jake begint nerveus te schuifelen. Mijn blik ontwijkt hij subtiel. 'Spreek.'

     'De halfbloed weet wat ze is. Ze kan magie gebruiken.' Met een zucht laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik had gehoopt dat het niet zou gebeuren.

    'Hoe?' vraag ik zonder op te kijken. Ik hoor Jake de deur achter zich sluiten. 'Die feeks van een Collins.' gromt hij me lichte haat. Door mijn vingers kijk ik hem waarschuwend aan.

     'Jennifer?' Hij knikt stijfjes. 'Dat deed ze vast niet zonder reden.' denk ik hardop na. Dan keer ik me weer naar Jake. 'Laat een spion haar in de gaten houden. En stuur er gelijk eentje op de jonge Collins af. Ik weet maar al te goed waarin hij in staat is.'

     Jake buigt kort. 'Ja meesteres.' Met die woorden verdwijnt hij door de deur en laat mij alleen in de donkere kamer. Met een hoofd vol vragen blaas ik de kaars op mijn bureau uit en trek me terug in mijn vertrekken.

                                                                     Melissa

Zoals afgesproken staan we de volgende morgen op een open plek in het bos. Christiaan staat tegenover me een tak omhoog te gooien, die hij daarna weer opvangt. 'Waarmee beginnen we als eerste?'

Christiaan werpt me het takje toe. 'Hou 'm tegen.' Ik steek mijn hand uit naar het stokje, maar het lukt me niet om de magie los te laten. Met een harde tik komt het hout tegen mijn voorhoofd aan en valt daarna op de grond. Ik mompel een 'auw.' en pak het takje op. Christiaan gniffelt. Ik kijk hem nijdig aan. 'Dat ging niet geweldig.'

     'Nee. Het ging juist heel slecht.' brom ik boos. Met een ontzichtbare, kietelende kracht word het takje uit mijn handen gerukt en naar Christiaan gezwiept, die hem vaardig uit de lucht vingt. 

      'Nog eens proberen?' Met tegenzin knik ik. Zo blijven we nog even takjes gooien, nou ja, Christiaan gooit ze en ik bak er geen barst van. Na een halfuur ben ik zo gefrustreerd dat ik het takje uit de lucht sla. Het brandende hoopje hout valt met een plof op de grond. Verschrikt kijk ik naar de dovende vlammen, maar Christiaan staart er alleen maar geïntresseerd naar. 'Interessant.' Hij kijkt op. 'Hoe deed je dat?' 

      'Ehm..' Ik frons. 'Weet ik niet. Ik raakte gefrustreerd en toen.. poef.' Ik maak een slap gebaar met mijn handen. 

      Maar Christiaan kijkt alweer ernstig naar het hoopje as.  'Magie gevoed door emoties. Dat is ernstig.'

        Ik kijk hem verontwaardigt aan als hij iets zegt over mijn magie. 'Hoezo? Het moet toch door iets gevoed worden.'

        'Dat is zo. Maar zo kan je je magie alleen gebruiken als je emoties heel overweldigend zijn. Dat kan problemen opleveren.' denkt hij hardop na. 'Ik wil dat je je emoties achter een barrière stopt. Net zoals je deed in de vijver.'

         Hij vraagt me wat zeg. Ik sluit mijn ogen en bal mijn vuisten. Deze keer kost het veel meer moeite om de muur op te werpen. 'Denk aan een bakstenen muur die je steeds hoger maakt.' hoor ik Christiaan fluisteren. Waarom is het moeilijker om de emoties binnen te houden dan erbuiten? Zweet parelt over mijn voorhoofd. Ik doe wat hij vraagt, en langzaam voel ik de muur omhoog komen. 'Goed. Probeer me nu weg te blazen.' Ik steek mijn trillende handen voor me uit. Een tintelend gevoel trekt door mijn vingers. 

Voor me hoor ik Christiaan naar adem happen, gevolg door een luide klap. Ik open mijn ogen. Christiaan ligt tegen een grote spar naar adem te happen. 'Oeps!' Ik wil naar hem toe snellen, maar ik zak gelijk door mijn benen. De barrière lost op. Overspoelt door emoties land ik op mijn knieën. Ik krijg geen lucht. Het gras onder me veranderd in een zwart gat waar geen einde aan lijkt te komen. Boven me brand een lichtje dat steeds verder van me verwijderd raakt. 

Met een schok word ik terug gezogen. Gillend van angst lig ik in Christiaan armen. 'Ssst.' mompelt hij als hij met zijn vingers door mijn haar strijkt. 'Het is al goed.'

    'Wat..?' De wereld om me heen word wazig en dan weer scherp. 

Christiaan drukt zich tegen me aan. 'Je bent flauw gevallen.'  Het enigste wat ik voor elkaar krijg is een zwakke 'o'. Christiaan grinnikt. 'Blijf oefenen met die muur. Na een tijdje word het makkerlijker.'

Hij wil me overeind helpen, maar ik grijp zijn pols vast. 'Blijf.' Mijn stem is schor. Christiaan fronst, maar gaat weer zitten. Ik duw hem op het gras en nestel me tegen zijn borst aan. Hij slaat zijn armen om me heen, waardoor ik gevangen zit in zijn greep. 'Ik hou van je.'

     'Ik hou ook van jou, Claire.' Ik doe net alsof ik dat niet heb gehoord.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry dat ie een beetje kort is, maar ik wist niks en ik wou jullie niet laten wachten. Het volgende hoofdstuk word hopelijk wel wat langer. En die comment en vote knoppen bijten niet ;)