Engelenkus

Hoofdstuk 20

                                                         Melissa

Herfst gaat veels te snel voorbij. In de afgelopen weken heb ik alleen maar in het fort rondgedwaald, bang dat Corné terug zou komen. Het enigste contact dat ik had was Jennifer en Bas. Jennifer was opeens op de voorgrond gestapt als mijn beste vriendin. Ik ben haar er dankbaar voor. 

Het enigste wat me dwarszat is dat ze het onderwerp wraak door onze gesprekken weefde. 

Ze had het steeds over mijn vriendinnen en mijn ex Ted, over hoe slecht ze me hebben behandeld. Mijn moeder kwam ook een paar keer ten sprake. Volgens Jennifer was het slecht van haar om over mijn aard te liegen. Op Corné was ze nog het meeste boos. Ik kon de haat in haar ogen zien branden als ze het over hem had.

Ik vroeg haar waarom ze zo over haar eigen neef praat.

Toen vertelde ze me dat mijn vader haar mentor was geweest, voordat hij fort Elysium verliet om een gezin te stichten met mijn moeder, een halfengel. Hij had Jennifer alles geleerd wat hij kon toen ze door haar eigen familie werd verstoten omdat haar vleugels zwart kleurde. Ze had er nooit zelf voor gekozen. Haar wezen lag toch meer bij de Duistere Engelen.

De naam Duistere Engelen is veels te verkeerd gekozen. Hun idealen verschillen niet van die van de Lichte Engelen, maar de manier waarop ze die willen bereiken is niet puur en heilig genoeg volgens de Hemel. 

Jennifer voelt zich nog steeds verraadden. Ze ziet haar familie nu nog wel, maar de band is alles behalve goed. Vooral Cornés stiefmoeder mag Jennifer niet. Dat werd alleen maar erger toen Jennifer een pasgeboren kind in het water vond en het opvoedde als haar eigen dochter.

Dat kind blijkt het meisje onder het raam te zijn. Het meisje met de bloemetjesjurk. Kleine Polly. Omdat ze bijna was gestorven word ze nu in leven gehouden door dezelfde magie als waarmee de bediendes van Cornés ouders blijven leven. Daarom heeft ze soms.. haar buien. Zoals die ene keer dat ze me bijna vermoorde. Ik heb het haar al vergeven.

Jennifers preken over dat ik ze allemaal zou moeten terug pakken worden steeds donkerder. En het ergste is nog, ik zie het allemaal voor me. Het idee om hen allemaal net zo veel pijn te doen als zij  bij mij hebben gedaan word steeds aantrekkelijker. 

Het is begin december en de feestdagen komen eraan. Normaal zou ik al plannen maken met mijn moeder voor kerstmis, maar dat lijkt allemaal zo ver weg. Ik kan niet meer op dezelfde manier naar mijn vroegere leven kijken.

Ik zit in de bibliotheek als Jennifer binnen komt gestormt. Ze trekt haar mond open, maar ik ben haar voor. 'Ik heb nagedacht, en...' Ik sla mijn ogen neer. 'Ik wil wraak.' 

Jennifer klapt in haar handen. 'Geweldig. Je zal er geen spijt van krijgen.' Ze komt naast me zitten en pakt een smal apparaatje uit haar zak. Een iPhone? Ik heb nog nooit een engel met een telefoon gezien. Ze tikt wat in voordat ze de telefoon aan mij geeft. 

Het duurt even voordat ik besef dat ik naar de home pagina van mijn schoolsite aan het kijken ben. Jennifer buigt zich voorover en tikt op een link. De uitnodiging van het jaarlijkse winterbal verschijnt in beeld. De datum is de 23e, de laatste dag voordat de vakantie begint. Het is alleen voor mijn klas. Gelukkig, de lagere klassen hoeven niet de dupe te worden van mijn plannen.

'We geven ze het bal van hun leven!'

Daarna gaat de tijd snel. Jennifer regelt alles voor mijn optreden bij het bal. Bas wilt me niet laten gaan, totdat ik ermee akkoord ga dat hij mijn "date" is, zodat hij me in de gaten kan houden. Hij geeft toe dat hij er ergens wel mee eens is dat ik ze wil terug pakken, maar, zegt hij met een strenge stem, ik mag ze niet vermoorden. Niet dat ik dat van plan ben.

Na veel zeuren zal ik eerst langs mijn moeder gaan. Ik moet met haar praten. Ze is me antwoorden verschuldigd. Heel veel antwoorden.

Het is de week van het bal. Jennifer helpt me in de jurk die ze voor me heeft gemaakt. Eigenlijk heb ik de stof en het model uitgekozen, maar zij heeft alles in elkaar gezet. Het is een jurk zonder al te veel poespas. De zwarte stof loopt tot mijn enkels en de dikke schouderbanden lopen over mijn schouder recht naar mijn onderrug, zodat mijn rug bloot is als ik mijn vleugels los laat. 

'Dankjewel Jennifer, hij is prachtig.'

Ze slaat haar armen om me heen. Haar dikke zwarte vleugels vormen een soort van coccon om ons heen. 'Je zult de mooiste zijn.'

Die avond lig ik in mijn bed na te denken. Hoe dichterbij het bal komt, hoe meer ik ga twijfelen over mijn keuzes. Is het het waard? Zou mijn menselijke ik dit ook hebben gedaan? Ik heb geen antwoorden voor mezelf, omdat mijn herinneringen aan mijn vorige leven wazig zijn. Alsof ik een black-out heb gehad. 

Hoe graag ik ook mijn wraakplannen zou willen skippen, Jennifer zou het nooit toelaten.