Hatta kalın, tanrıya bağlıyorum.

Psikolojik olarak Borçlanmak.

Onu şirketin bahçesine bile almayacaklardı.

Yolda bu fikirden vazgeçmek için yeterince zamanı olmuştu, kimse bilmeyecekti. Fakat o asla unutmazdı, bu şey ona uykuyu yasaklardı. Saat ilerliyordu, hava kararmıştı bile. Beyninin etrafındaki boşluklar ve beyninde barınan kıvrımlar, motoruyla gittiği caddeden farksızdı. Karışık, kalabalık, gereksizdi. Yola bakışı bomboş, düşünceleri anlamsız kalmıştı. Köhm'e çalışmak onun için bir istisna ya da prensip aşmak anlamına gelmiyordu ama kendisini daha ileride göreceğini düşünmüştü. Her insan gibi istediğini alamayacağına şimdiden inanmış, umudunu aldatıldığı gün kaybetmişti. Marshall Charles olarak yaşamayı başaramamıştı. Hayatta böyle duygusal sarsıntıları yaşamak için psikolojik olarak o yaşı geçtiğini düşünüyordu. Karısı hamile iken, ona söylemeyi reddedip bebeği aldırmıştı.

Aldatıldığını o zaman anladı.

Marshall eve gelmezdi, Sarah'tan önce de hayatı aynıydı ve onun için hayatına özenli davranmayacağını başından söylemişti. Asla değişmeyecekti, kadınlar için değişmek kesinlikle değmiyor. Bu Sarah'ın suçu değil, Marshall'ın geçmişinden çıkardığı özel bir dersti. Hayat ona daima kaybetmeyi öğretirken, bu dersin öğretmenliğini peşinden koştuğu insanlar yapıyordu. Annesi de bu şubenin başındaydı. Sarah onunla sadece takılıyordu, onu gerçekten sevmediğini belirli süre aralıklarında daima belirtirdi. Marshall da hayatını bu yüzden değiştirmeyeceğini en başından söylemiş olmalıydı. Şirkete ait ana bina olan parıldayan gökdelene yaklaşmıştı, kafasının içinde onun gerçek dostu olduğunu düşündüğü ses onu son kez uyardı.

"Vazgeçmek için son şansın."

Ona sesli bir cevap verdi.

-Çok beklersin oğlum.

Motorla demir parmaklıklardan yapılmış kapının karşısında bir korna çaldı, kapının güvenliğini yapan adam ona baktı ve kulübesine girip telefon açtı, birkaç kelime söylediğini görebilmişti. Şimdi ise Marshall'a bakıyordu. Gökdelene bakıp onu arayan gözleri bulmaya çalıştı fakat göremeden kapı açılmıştı. Açıkçası kapının açılması beklediği son şeydi. Bu kapıdan girdiği anda, Marlton olamazdı. Marshall olacaktı, herkesin gözünde buydu. Güvenlik bir şeyler söylerken onu dinlemeden motoruna gaz vermeye devam ederek binadan uzak kalan otoparkı gördü ve oraya park etmek yerine gökdelenin beton kaldırımına park etti. Cam kapıdan kendine baktı.

Siyah eski deri ceketi, kirli sakalı, arkaya yatırılmış saçları ve koyu mavi kot pantolonuyla tam anlamıyla buraya girmesi gereken son kişi olmayı hak ediyordu.