Stitches//L.H.

Chapter 7

Luke Hemmings

Με βοήθησε να σηκωθώ από το κρεβάτι και με στήριξε στο αναπηρικό καροτσάκι.

Α:Θα περπατήσεις σε λίγο και θα ξεκουνήσεις τον κώλο σου.., αστειεύτηκε.
L:Άντε να δούμε Dr. Mendes, πως το υπέροχο κωλαράκι μου θα ξεκουνηθεί., λέω εγώ ειρωνικά.
Α:Πάψε καλέ! Και λέγε με Aaliyah.
L:Ότι πείτε... Aaliyah!

Ξεκινάμε.. Περπατάει στο διάδρομο σέρνοντας εμένα με το καρότσι. Γιατροί, χειρουργοί έτρεχαν παντού. Ασθενείς στα κρεβάτια τους και ασθενείς στην αναμονή. Παντού φασαρία. Η Aaliyah κατευθύνεται προς τον ανελκυστήρα. Πατάει το κουμπί και περιμένουμε να έρθει.

Α:Μπορείς να σηκωθείς τώρα.
L:Και το καρότσι;
Α:Θα το αφήσουμε σε μια άκρη στον όροφο που θα πάμε.
L:Νόμιζα πως μου είπες θα περπατούσα.
Α:Αν νόμισες έξω από το νοσοκομείο και συγκεκριμένα στον δρόμο κάνεις μεγάλο λάθος. Δεν επιτρέπεται προτού πάρεις εξιτήριο. Πιστεύω ότι το γνωρίζεις αυτό.
L:Ουγχ, ναι το γνωρίζω.

Ο ανελκυστήρας ήρθε. Μπήκαμε μέσα. Η Aaliyah πάτησε το κουμπί που έγραφε το νούμερο 7.

L:Στον έβδομο;
Α:Στον έβδομο.

Μετά από μερικά λεπτά απόλυτης σιωπής, οι πόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν. Προχωράει πρώτα η Aaliyah σέρνοντας το αναπηρικό καρότσι μου. Προχωράω και γω ακολουθώντας την κρατώντας το μπουκάλι με τον ορό μου. Αφήνει το καρότσι σε μια άκρη. Ο όροφος αυτός ήταν ο τελευταίος του νοσοκομείου.

Α:Ελπίζω να μην έχεις θέμα με τις σκάλες.
L:Μια χαρά είμαι.

Ανεβήκαμε τις σκάλες δίπλα δίπλα. Ύστερα φτάσαμε σε μια πόρτα. Την άνοιξε και είδα οτι οδηγούσε στην ταράτσα. Ενα κρύος αέρας με διαπέρασε. Το κορμί μου ανατριχίασε. Προχωράμε και κάθομαι στο περβάζι. Αντιθέτως η Aaliyah ήταν όρθια και στήριζε το πρόσωπό της στους αγκώνες της. Τότε παρατήρησα για πρώτη φορά το πρόσωπό της. Ήταν αψεγάδιαστο, χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Φαινόταν δροσερό και απαλό. Βλέποντας την από την γκριμάτσα που έχει τώρα φαίνεται σκεπτική. Πολύ σκεπτική. Λες και την βασανίζει κάτι. Κάτι σκληρό. Τα μάτια της αντανακλούσαν το φως από τα φώτα της πόλης και των αυτοκινήτων που περνούσαν από κάτω. Το χρώμα των ματιών της είχαν ένα περίεργο, μα συνάμα ξεχωριστό γκρι. Ένα παγερό γκρι. Αλλά της πήγαινε. Την έκαναν χαριτωμένη. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάποια μου θύμιζε. Μπορεί να κάνω και λάθος. Πολλοί άνθρωποι δεν μοιάζουν; Αποφάσισα να σηκωθώ λίγο. Πλησίασα κοντά της. Με κοίταξε για μια στιγμή. Ένιωσα το χρώμα των ματιών της να ενώνεται με το χρώμα των δικών μου, γαλάζιων ματιών. Ήταν περίεργη η αίσθηση, αλλά ωραία. Ξανατράβηξε την προσοχή της στον ορίζοντα. Δεν άντεξα. Ήθελα να την ρωτήσω.

L:Πραγματικά θα ήθελα να μάθω... τι σε βασανίζει τόσο πολύ;

____________________________________
Hey! Hey! Hey! Hey! Τι κάνετε υπέροχες μου;; Πως σας φαίνεται το σχολείο μέχρι στιγμής; Εμένα κάπως βαρετό. Άστα να πάνε. Ανυπομονώ για τα γενέθλια μου. Κοντεύουν. :D So excited!!!
Αυτά ήταν τώρα τα άσχετα. Ας πάμε στα σχετικά.
Νομίζω οτί αυτό είναι το αγαπημένο μου κεφάλαιο από όσα είχα γράψει μέχρι τώρα. Τι λέτε; Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε. Προωθήστε την ιστορία μου σε άλλους αν θέλετε.

SOS: Διαβάστε τον πρόλογο του καινούργιου μου fanfiction "Boulevard of broken dreams✨" με τον Shawn Mendes.

Μείνετε πάντα τόσο υπέροχες!! Πραγματικά είστε οι καλύτεροι. Kisses xx
All the love xx (Harry Styles)

Twitter:@tzooo_
Ask.fm: @MrsHoran1Danna