Stitches//L.H.

Chapter 25

Luke Hemmings

Είχα ανήσυχο ύπνο αν και κοιμόταν η Aaliyah δίπλα μου, που μόνο εκείνη με κάνει να νιώθω υπέροχα. Ξύπνησα ιδρωμένος και κοίταξα την ώρα δίπλα μου. Ήταν 4 τα ξημερώματα. Η ανάσα μου ήταν πολύ γρήγορη και έτρεμα κάπως.

Το κορίτσι δίπλα μου άρχισε να ξυπνάει. Με βλέπει με μισάκλειστα μάτια με ύφος ανήσυχο.

Α:Είσαι καλά;
L:Δεν ξέρω.
Α:Νιώθεις εντάξει;, με ρωτάει βάζοντας την παλάμη της στο μέτωπό μου για να δει αν είμαι ζεστός.
L:Δεν είμαι άρρωστος, απλά...
Α:Τι έχεις; Μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει. Δεν θα το πω σε κανέναν ότι κι αν είναι αυτό.
L:Εφιάλτης.
Α:Όλοι έχουμε εφιάλτες. Είναι φυσιολογικό.
L:Αυτός είναι ιδιαίτερος.
Α:Γιατί;
L:Γιατί... γιατί είναι ο παιδικός εφιάλτης μου.
Α:Έχεις έναν ίδιο εφιάλτη από παιδί;, ρωτάει ξαφνιασμένη με το στόμα ανοιχτό. Τώρα μετάνιωσα που της το είπα.
L:Τώρα θα με θεωρείς ανάξιος μπόξερ. Ότι είμαι φοβητσιάρης ή κάτι τέτοιο.

Α:Luke...όχι δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Απλά είναι απίστευτο και...πρώτη φορά ακούω κάτι..Και....
L:Τι;
Α:Το βρίσκω κάπως....χαριτωμένο.
L:Σοβαρά;
Α:Ναι., απαντάει ντροπιασμένη και με κατακόκκινα μάγουλα. Ποσό γλυκιά!
L:Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι μικρή!
Α:Μόλις με είπες μικρή;
L:Σε πείραξε;
Α:Αντιθέτως...
L:Μου βγήκε αυθόρμητο.
Α:Τι ώρα είναι;
L:Νομίζω 4:30.
Α:Ας κοιμηθούμε τώρα.
L:Ναι.

Λέω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. Μακάρι να την είχα για πάντα στην αγκαλιά μου. Να την έχω δικιά μου. Να είναι το δικό μου δαχτυλίδι. Ακριβώς αυτό. Το δικό μου δαχτυλίδι.

Το δικό μου μοναδικό, ολοδικό μου πολύτιμο.

Καλά χριστούγεννα!!!!!!!! Να ένα κεφαλαιο-δωρο για τα χριστούγεννα. Ελπίζω να το πιάσετε αυτό με το δαχτυλίδι. ;) Μια υπέροχη μεταφορά κάπως η οποία μου προκαλεί φιλς. :"(

Τέλος πάντων ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΤΕ ΓΛΥΚΑΚΙΑ!!!