Έρωτας με γεύση ... Παρίσι

Κεφαλαιο 44

Λίγους μηνες μετά...

Ποσο όμορφη αυτή η μέρα...
Τελείωσαν το μεταπτυχιακό μου και είναι 1 Ιουλίου!
"Μιχάλη έτοιμες οι βαλίτσες?"ρωτησα
"Ναι τις έφτιαξα!"απάντησε
"Άντε πάμε τώρα γιατι θα μας περιμένουν τα παιδιά στο αεροδρόμιο"είπα και φύγαμε

Ήμουν τόσο χαρούμενη!
Θα γυρνούσα πίσω στην Ελλαδα και όχι μονη μου..με την Αννα-που είχα έρθει έτσι κι αλλιώς-αλλά και με τον Μιχάλη και τον Αλέξη.Τον πήραν απόφαση αυτοί οι δυο επιτέλους να έρθουν μαζί μας..αποφάσισαν οτι θα είναι καλυτερα να βρουν μια δουλεια στην Ελλάδα ως σεφ,ή ως καθηγητές σε σχολή για σεφ,και ακόμη καλύτερα ζαχαροπλαστικής!

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
"Άντε ήρθατε..στο τσακ προλαβαινουμε.Πάμε!"είπε βιαστικά η Αννα και όλοι ακολουθησαμε
Μπήκαμε στι αεροπλάνο και φύγαμε...

"Πως νιώθεις που υα γυρίσεις στην Ελλάδα?"ρωτησα τον Μιχάλη
"Νιώθω οτι εκανα την καλύτερη επιλογή..."με αγκάλιασε "γιατί θα είμαι μαζί σου!"
Χαμογελασα και εκατσα στην αγκαλιά του.

Μετα απο λιγες ώρες ειχαμε φτάσει.
Βγήκαμε έξω απο το Ελ.Βενιζέλος.
Ο Αλέξης έτρεξε έξω πήρε μια βαθιά αναπνοή και φώναξε...
"Μυρίζει Ελλάδα,επιτέλους!"
Γελασαμε γιατί ο Αλέξης καποιες στιγμές ηταν πόλη πατριοτης-όπως νας εξήγησε ο Μιχάλης.Αλλά κι εκείνος δεν πήγαινε πίσω
"Παταω Ελληνικά χώματα"είπε στην Αλέξη κι εμείς συνεχίσαμε να γελαμε!

Μπορεί να τους κορπιδευαμε που έκαναν έτσι αλλά κι εμείς χαιρομασταν που γυρισαμε στην Ελλάδα,το σπίτι μας!

Σταματησαμε λοιπον με τα πατριοτηκα και πήγαμε ο καθένας στο σπίτι του.Εγώ στους δικούς μου η Αννα στους δικούς της και ο Μιχάλης με τον Αλέξη στο σπίτι τους-εκείνοι οι δυο κλασικά έμεναν μαζί!

Την από με μη μέρα θα πηγαίναμε να τον γνωρίσω στους γονεις μου!
Τόσο όμορφα εξελησονταν τα πράγματα...