Έρωτας με γεύση ... Παρίσι

Κεφαλαιο 45

Την επόμενη μέρα κατα τις 7 το απόγευμα ήρθε ο Μιχάλης στο σπίτι.

Χτύπησε την πόρτα
"Ο Μιχάλης θα ναι!"φωναξα και έτρεξα να ανοιξω.
Οι γονεις μου γέλασαν αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία.
Αν οι να λοιπον την πόρτα.
"Γεια σου λια μου!"είπε και με αγκάλιασε
"Μιχάλη μου απο εδώ να σου γνωρίσω τους γονεις μου..."
Ο Μιχάλης έδωσε το χερι στον πατερα μου
"Μιχάλης!"
"Σάκης!"αποκρίθηκε χαμογελαστός ο πατέρας μου δίνοντας το χέρι.
Μετα η μητέρα μου τον φίλησε και είπε
"Εμενα με λενε Μαρίνα Μιχάλη μου!"
"Χαρηκα!"απάντησε ο Μιχάλης
Ειμασταν όλοι χαρούμενοι.

Καθησαμε να φάμε ο Πατέρας μου άρχισε να ρωτάει τι δουλεια κάνει ο Μιχάλης-κλασικά-μετα λέγανε για ποδόσφαιρο-κλασικά μέχρι να τους σταματήσουμε εμείς..ευτυχώς που ηταν ίδια ομάδα!
Η μητέρα μου απο την άλλη τον ρωτούσε πως γνωριστηκαμε και ποσο πολύ με αγαπάει-όπως ηταν αναμενόμενο.
Με λιγα λόγια τόσο καλά και ευχάριστα που δε μπορούσα να το πιστεψω.

Η ωρα πήγε 10:00.
"Μιχάλη πάμε?"τον ρώτησα
"Πάμε!"απάντησε
Τους πήγα στους γονεις μου τους φιλησα και τους είπα
"Εμείς θα βγούμε έξω!"
"Μας περιμένουν η Αννα και ένας φίλος μου ο Αλέξης!"πρόσθεσε ο Μιχάλης
"Εντάξει..καλά να περάσετε!"είπε ο πατέρας μου.
"Χαρηκα πολύ για την γνωριμία"
"Κι εμείς Μιχάλη!"απάντησε η Μητέρα μου.

Εμείς βγήκαμε εξω και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
"Που θα τους βρούμε?"ρώτησα
"Πήγαν σε μια ταβέρνα να φάνε.Θα πάμε εκεί και θα τους πάρουμε γιατί ο Αλέξης δεν έχει αυτοκίνητο!"μου απάντησε και φύγαμε

Μετα απο λίγο πήγαμε σε μια πλατεία που εκεί πιο κάτω ήταν η ταβέρνα.
"Τα θυμάσαι καλά τα κατατόπια βλέπω!"
"Φυσικά Λια και τα θυμάμαι..εδώ πιο κάτω είναι το σπίτι του πατερα μου!"απάντησε
"Αλήθεια?που?"
"Βγες να σου δείξω"
Βγήκαμε έξω και τον ρώτησα
"Φαίνεται απο εδώ?"
"Ναι..φαίνεται κάπως.Είναι αυτό εκεί με τον μεγαλο κήπο!"
"Το μπεζ?"
"Ναι"απάντησε
"Είναι πολύ όμορφο!"
"Ευχαριστώ"είπε και γελοντας

Αρχίσαμε να περπατάμε.
"Και για πες πως σου φάνηκαν οι δικοί μου?"Τον ρώτησα
"Πολύ καλοί άνθρωποι..σαν εσένα!"
"Σε ρώτησαν πολλά ε?"
"Λιγουλακι "απάντησε.
Γελασαμε και συνέχισε"όμως τους συμπάθησα πολύ..ξέρεις είναι πολύ όμορφο να εχεις δυο ανθρώπους που σε αγαπούν και σε φροντίζουν μες στο σπίτι!"
"Οποτε όλα εντάξει?"
"Φυσικά"απάντησε και με πήρε αγκαλιά

Συνεχίσαμε να περπατάμε.
Κάποια στιγμή σταμάτησε.
"Τι έγινε?"τον ρώτησα
Εκείνος δεν απαντούσε παρα μονο κοιτούσε μπροστά με καρφωμένο το βλέμμα.
"Εεε..Μιχάλη μ'ακους?"
"Δεν είναι δυνατόν!"