Έρωτας με γεύση ... Παρίσι

Κεφαλαιο 53

Το βραδυ πηγα στο σπιτι μου.
"Που εξαφανιστηκες εσυ"με ρωτησε η μητερα μου
"Κατι επαθε ενας φιλος του Μιχαλη και ειμασταν στο νοσοκομειο..θα παω παλι αυριο.Πρεπει να ειμαι εκει!"
"Α,καλα κανεις,ειναι φιλοςτου συντροφου σου και πρεπει να εισαι μαζι του!"
Πηγα στο δωματιο/

Σκεφτηκα να μην πω την αληθεια..μπορει να μην ηθελε ο Μιχαλης,και μπορει να ρωτουσε η μητερα μου μετα πολλα και εγω δεν ειχα ορεξη για τιποτα!
Ειχα ολο το βραδυ στο μυαλο μου τον Μιχαλη..αν εχανε την μανα του θα ηταν δυστυχησμενος..δεν ηθελα να τον βλεπω ετσι.Σκεφτομουν ολα αυτα που ειχε πει ο Μιχαλης για την μητερα του και αυτα που εγιναν τωρα και δεν μπορουσα να κοιμηθω!

Το πρωι,πηγα στο νοσοκομειο.

"Θες καφε?"
"οχι,δεν θελω τιποτα"
"Μιχαλη ουτε τρως ουτε νερο πίνεις..θα παθεις τιποτα,προσεχε"
"Δεν με νοιαζει!"
"Εμενα ομως με νοιαζει!Και ειμαι σιγουρη οτι νοιαζει ολους οσους σε αγαπανε!"
"Ευτυχως που σε εχω διπλα μου..αλλιως θα εκανα καμια τρελα"
"Σε παρακαλω μην το ξαναπεις ουτε για πλακα αυτο!"
Δεν απαντησε.

για λιγη ωρα δεν μιλουσαμε καθολου..
ο Μιχαλης κοιτουσε το ταβανι και καποια στιγμη ειπε να σπασει την σιωπη
"Περασαν τα παιδια χθες το βραδυ απο δω και μου ζητησαν συγνωμη που δεν πολυερχονται αλλα ειχαν κλεισει πολλες συνεντευξεις για δουλεια και δεν μπορουσαν να τις αναβαλουν"
"Η Αννα και ο Αλεξης?Μου το ειχε πει η Αννα αλλα ξεχασα να σου το πω"
"Δεν τους παρεξηγω..λογικο ειναι να πανε στην δουλεια τους.."
"Καλα κανεις!"

Προς το απογευμα μπηκε ο γιατρος στο δωματιο που ειχαν την Ειρηνη.

Εγω ημουν πισω του και δεν με ειδε.Αφησε μισανοιχτη την πορτα και μπορεσα να την δω..Ηταν με σολινακια..φαινοταν σε αθλια κατασταση.Δακρισα που την ειδα.Μετα ηρθε μια νοσοκομα μπηκε μεσα κι αυτη και εκλεισε τη πορτα.

Οταν πηγα στον Μιχαλη μου ειπε
"Θελω να την δω!"
γυρισα και τον κοιταξα
"Που ειναι θελω να την δω..σε παρακαλω!"
"Δεν ειναι στο δικο μου χερι...Δεν αφηνουν!"
"Θελω να δω πως ειναι.."
"Δεν ξερω πως μπορει να ειναι"
Δεν του ειπα οτι την ειδα...δεν ηθελα να του μεταφερω αυτη την εικονα..Θα ενιωθε χαλια και δεν το ηθελα σε καμια περιπτωση!

Ειχε αρχισει να βραδιαζει εξω κι ο Μιχαλης δεν ειχε κουνηθει καθολου...Το μονο που εικανε ειναι να κοιταει τον τοιχο ή να με αγκαλιαζει.
"Μιχαλη μου..Φαε κατι,δεν θελω να μου παθεις τιποτα!"
"Μα δεν καταλαβαινεις οτι δεν κατεβαινει τιποτα κατω?"
"Το καταλαβαινω..αλλα με το ζορι."
"Δεν πιναω..δεν θελω να κανω τιποτα..νιωθω ρακος!Δεν θελω να παθει το παραμικρο η μανα μου δεν θελω!"ειπε κλεγοντας
"Ελα ηρεμισε!"απαντησα και τον πηρα μια αγκαλια

"Παιδια τρεξτε γρηγορα!"