Şoför koltuğundan siyah takım elbiseli bir adam indi ve arabanın etrafından dolanarak yanıma doğru geldi. Gözlerini feracemin çamurlu eteğinde gezdirdiğini hissediyordum. Aramızdaki mesafeden rahatsız olarak birkaç adım geriledim. Özür dilemesini beklerken"Hızlı geldiğimi görmüyor musun neden yola atlıyosun?" diye resmen beni azarladı. Bu ukala sesi tanımam pekte zor olmamıştı. Bu Hamza'ydı. Onun gibi birinden özür dileyip iyimisiniz diye sormasını bekleyemezdiniz tabiki de. Onun özür dilemesini beklemek, şeytanın besmele çekmesi kadar imkansız. O doğuştan öküz. Bazen onunla konuştuğumuza şaşırmıyor değilim aslında. Düşüncelerimi bi kenara itip daha fazla gecikmeden okula gitmek için adımımı atmıştım ki kolumu tuttu. İnanmıyorum kolumu tuttu ya. Böyle bi şeye nasıl cesaret eder. Bu bardağı taşıran son damlaydı. Bi hışımla kolumu ondan kurtardım. Bir boşluğuna denk gelmiş olmalıyım yoksa elinden kurtulacak gibi değil. Elleri benim ellerimin nerdeyse 3-4 katı. Sen o ellerle napıyon ya. İnşaatta heralde kepçe yerine seni kullanıyolar. Daha fazla saçmalamayı(burdan saç malanmaz taranır diyen arkadaşlara selam olsun) bırakıp "Buma nasıl cürret edersin sen kim olduğunu sanıyorsun" diye olabildiğim en sert ses tonumla bağırdım aynı zamanda gözlerimi omuz hizzasına kadar kaldırdım. Bi an bağırmamla afallasada tekrar eski haline döndü ve "Oo Fatma sen miydin ya. Başını kaldırdığın yokki tanıyalım seni" dedi dalga geçer ses tonuyla. Allah'ım ben bu çocuğun nefes almasına bile sinir olurken neden hep karşılaşıyorum. Rabbim sen bana sabr ihsan eyle."Fatma hanım cevap vermeye bile tenezzül etmiyorsunuz. Ne çabuk unutulduk ya." Tam dayanamayıp cevap verecekken arabanın ön kapısı açıldı. Bi erkek" Hadi Hamza toplantıya geç kalıyoruz. Acele et biraz kuzen" dedi. Kuzen... Kuzen mi dedi o?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fatıma'nın Gözyaşları
AcakAğır ağır yürüyorum çöllerde, ayaklarım kuma bata çıka. Her adımımda onu yaşıyorum, her adımımda onu hissediyorum, her adımımda onu görüyorum. Yaklaşıyorum adım adım ona...
