Wolfs pov
Tijdens de rit naar het ziekenhuis houdt elise de verpleegster de hele tijd in de gaten. 'Het is goed' zeg als ze de zoveelste beweging die de verpleegster maakt volgt. Ze kijkt me aan, 'waar is eva?' vraagt ze zacht alsof ik net niks zij. 'Die wordt naar het ziekenhuis gebracht' zeg ik, maar toch wat voorzochtig, wetend dat ze zich zorgen gaat maken. Ze kijkt me dan ook met een ernstig gezicht aan. 'Wat is er gebeurt?' gaat ze erop door. 'Ze is flauw gevallen' dat ze een snijwond heeft laat ik achterwegen. Ze knikt, 'komt het goed met haar?' dit keer knik ik, dan komt de ambulance tot stilstand en even later worden de deuren opengemaakt en wordt de brancard eruit gehaald. Ik loop erachter aan, ik kijk om me heen, eva zie ik nergens. Ik zucht, loop dan achter de ambulance broeders aan naast de brancard waar elise meteen m'n hand vast pakt. Binnen wordt ze naar aparte kamer gebracht en beginnen ze met het verzorgen van haar enkels en polsen. Na een half uurtje zijn ze klaar en mag Elise mee naar de wachtruimte waar Marion al die tijd heeft gezeten. 'Heey, gaat die?' Vraagt Marion aan Elise als we naast haar in de wachtruimte gaan zitten. Ze knikt kort. 'Wil je wat chocomelk?' Vraag ik na een poosje, 'ja' zegt ze zacht. Ik kijk Marion vragend aan, 'nee dankje' dan loop ik weg om een chocomelk te halen. Me gedachtes zijn de hele tijd bij eva, zou het ernstig zijn? Zal het goed komen? Zo loop in verdwaald in m'n gedachtes weer terug en geef Elise haar drinken, ze schenkt een dankbare glimlach. Ik ga naast Marion zitten, 'al wat gehoord?' Ze schud haar hoofd. Met een zucht ga ik zitten, Hoelang moet dit duren, de vragen dwalen opnieuw door m'n hoofd en zo verdwaal ik in m'n gedachte.
Elise
Marion en Wolfs zijn alle twee stil, ze zitten zinloos naar de grond te staren, waarschijnlijk denkend aan eva, zelf denk ik de hele tijd aan m'n ouders en aan eva, maar telkens worden gedachtes verstoord door een helse pijn in m'n polsen en enkels, meteen daarna zie ik Joost z'n gezicht voor me toen die me verkrachte. Zo zitten we een kwartier, ieders in onze gedachtes, denkend aan alles wat er is gebeurt.
Wolfs pov
We zitten hier al een kwartier, kijk ik voor de zoveelste keer op de klok. 'Meneer, mevrouw, bent u famie van mevrouw van dongen?' zegt een man in een witte jas. 'Nee, collega's' de man knikt. 'Kunnen we naar haar toe?' 'Ze ligt op de kamer, maar is zwak en zal hier nog wel een paar dagen moeten blijven' ik knik, dat 1 wond zo ernstig kan zijn. 'Komt dat door de snee in haar hand?' Vraagt marion die blijkbaar het zelfde dacht als ik. De man knikt, wreemd is het eerste wat door me heen gaat. 'Ja, dat komt omdat er iest op het mes zat, we weten niet wat maar de wond is daardoor gaan ontsteken sneller dan een wond normaal doet' ligt die het toe, 'maar u kunt naar haar toe' zegt die. Wij staan op en lopen achter de arts aan naar eva haar kamer, aangekomen bij haar kamer maakt de arts een gebaar dat we naar binnen kunnen dan verdwijnt de arts en lopen wij naar binnen.
