Pov wolfs
We zijn onderweg naar het huis van elise, nou ja huis ze zal bij ons komen wonen. Toch valt het op dat niet alleen elise maar ook eva stil is, zelf snap ik het niet, ze heeft het sinds twee jaar, telkens zij ze dat ze zich zorgen maakte over elise. Elise is gevonden en zal bij ons blijven, maar eva is nog steeds stil, eigenlijk stiller dan daarvoor. Wat gaat er in haar om?, waarom is ze zo stil?. Vragen die ik me al twee jaar lang afvraag en telkens als ik het vraag het zelfde antwoordt krijg, of ze loopt weg. Ik dacht dat na alles uitgesproken te hebben we afgesproken hadden geen geheimen te hebben en als je ergens mee zat je het gewoon kon zeggen, ik maak me zorgen, meer dan dan toen, het is anders ik hou van haar en wil haar niet zo zien.
We stoppen en zijn aangekomen bij elise's oude huis. Stappen uit, ieders in onze eigen gedachten. Wij hebben een sleutel gehad van mechels en lopen eigenlijk meteen door naar boven. Elise pakt eigenlijk meteen een koffer en begint met haar kleding inpakken. Ze vindt het moeilijk dat kan je zo al zien. Eva gaat naast haar op de knieeën zitten als ze de koffer dicht doet, ze slaat een arm om haar heen. Even verstijfd elise maar ontspant snel weer. Ik kijk toe vanuit de deur opnening. 'Wat wil je veder meenemen?' vraagt eva na een poosje. Elise denkt even na maar weet al snel wat ze mee wilt nemen. Ze staat dan ook op en pakt een doos onder haar bed vandaan, ze pakt wat foto's die in de vensterbank staat en doet die bij de doos in. Ze zet het bij de koffer en kijkt dan haar kamer rond. 'Staat er nog iets beneden wat je mee wilt?' vraag ik. Ze schud haar hoofd. 'Als je van de week nog iets hebt wat je ook graag wil meenemen kan je het zeggen, we kunnen nog een maand de spullen meenemen' zeg ik. Eva staat ook op en legt weer een hand op haar schouder. 'Vergeet je toilet spullen niet' zegt ze erbij. Elise glimlacht vriendelijk en pakt dan een toilet tas uit haar kast, loopt naar de badkamer en komt even later terug met een overvollen toilet tas die niet meer dicht kan. Eva en ik beginnen te lachen, bij haar verschijnt er ook een glimlach en doet de toilet tas bij haar koffer in. 'Dat was het' zegt ze na nog even rond gekeken te hebben. Eva en ik knikken. Ik pak haar koffer en til die naar beneden zelf neemt ze de doos met foto's mee. En zo verlaten we het huis. Als we weg rijden kijkt elise naar het huis tot het uit het zicht is, wat zal zij het moeilijk hebben, gaat er door m'n hoofd. En volgens mij niet alleen in mijn hoofd, eva kijkt naar achter, bezorgd maar schenkt haar toch een glimlach elise schenkt een glimlach terug en daarna kijken ze allebei naar buiten, ieders in een gedachte waarvan ik er maar 1 zelf kan invullen de ander is een raadsel die mij bezig houd en die alleen beantwoordt kan worden haar eigen woorden.
