The Love Behind Music

♥Chapter 14♫

I'm so sorry kung ngayon lang po ako nag-update. Na-blangko po talaga utak ko nitong nakaraang linggo. Medyo lame po itong update ko.

I want to thanks sa mga readers ko na nagli-like ng mga chapters ng TLBM. I'm so overwhelmed kapag may nakikita akong nagli-like. Hiling ko lang mag-comment naman kayo guys pls pls pls........pretty pretty please!!!!!!!!!!!!!!!!

__________________________________________________________

Everyone says love hurts, but that is not true.

Loneliness hurts...............

Rejection hurts..............

Losing someone hurts...............

Envy hurts.............

Everyone get these things confused with love. But in reality love is the only thing in this world that covers up all pain and makes someone feel wonderful again.........

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Ella's POV

Hindi ako mapakali sa kinauupuan ko ngayon. Nagbunutan na kasi kami kanina at kami ang pangalawang grupong kakanta. Nakasalang na yung unang grupo at any minute tatawagin na kami. Kinakabahan na ako. Tinignan ko ang mga kaklase ko at mukhang pinaghandaan talaga nila ang practicum na ito. Kanina ko pa nga gustong mag-back-out pero ayaw naman akong payagan nila Arnold. Nakakahiya talaga!!!!!!!!!!!!!! Paano na lang kung ma-piyok ako? Paano kung magkamali ako sa pagtugtug, kung baka matapilok ako. Ahhhhhh!!!!!!!!!!! Nakakahiya talaga!!!!!!!!!!!!! Mukhang maiihi na ako sa sobrang kaba!!!.

"Okay ka lang? Kanina ka pa hindi mapakali diyan...", tanong ni Francis.

"Francis, magbaback-------"

"Ella, pang-walong beses ko na ring sasabihing HINDI! Tsaka malapit na tayong tumugtog ngayon ka pa nagkakaganyan", sagot niya.

"Eh kasi......."

"Eh kasi ano? Alam mo kinakabahan ka lang eh", inayos niya ang upo niya para humarap sa akin. hinawakan niya kamay ko, "Ganito gayahin mo ako...., inhale, exhale, inhale, exhale, sige tuloy mo lang....", at sinunod ko naman siya.

"Ehhh, waepek eh", nandun pa rin yung kaba.

"Huh walang epekto....", sabay kamot sa ulo niya, "Eh bakit ka ba kasi kinakabahan?"

"First kong kumanta sa harap ng maraming tao, iniisip ko lang baka mapahiya ako. Baka mamaya pag-akyat ko diyan, madapa ako, eh di pagtatawa----", hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil pinutol niya.

"Shhhhhhhh..... Ang praning  mo naman, ganito na lang, pumikit ka", utos niya.

"Bakit?", pagtataka ko.

"Basta pumikit ka na lang....", pilit niya. Sinunod ko naman at nagsalita na siya.