Deniz

3.Bölüm

Merhaba Deniz,

Aramızdaki bunca mesafeden soğukluktan sonra bir aptallık yaptım Deniz.
Bunu bilirsin, bunu çok iyi bilirsin ve unutmazsın.
Yine dertleşecek akıl alacak kimsem yoktu.

Kendi kendime cesaret veriyordum söyle kurtul diye.
Bir şey olacağından değil gerçekten, öyle sevgili olacağız, mutlu olacağız diye imkansız hayaller de kurmuyordum.
Ben...ben sadece bu yükü taşıyamayacağımdan korktum Deniz.
Çünkü bu yük bana zarar veriyordu, özellikle yüreğime.

Evde çok alıştırma yaptım ne konuşacağımı ne diyeceğimi.
Ama senin nasıl tepki vereceğini bilmiyordum.
Eğer hala saçımı çeken masum Deniz isen terslemezdin.

Ve ertesi gün olmuştu okula gelmiştim.
Seni görmüştüm,sanırım yapamayacaktım.
Ellerim dizlerim titriyordu, soğuk soğuk terliyordum, karnıma ağrılar saplanıyordu.
Neydi bu böyle?
Korku mu?
Heyecan mı?

Sana doğru yürüdüm ilk önce beni görmedin.
Yanına yaklaştım görüş alanına girince beni gördün ve şaşkınlığını gizliyemedin.

Boğazımı zorda olsa temizlemiştim ve sana ürkekçe "Deniz konuşabilir miyiz?" demiştim.

Bu söylediğimle birlikte şaşkınlığın artmıştı.

Sonra hemen kendine çeki düzen verip takmıyormuş bir ifadeyle "Ne konuşacağız" demiştin.
Sesin kendinden emin bir tondaydı.

Arkadaşlarına baktım utançla "Sadece iki dakikanı alacağım" demiştim acizce.

Ayağa kalkıp başınla düş önüme der gibi bir hareket yapıp hızla önden ilerledin.
Bense heyecandan ve titremekten yere düşmemeye dua ederek peşinden geldim.

Elini okul pantolonunun cebine koyup "Ne konuşacağız" dedin.

Duruşumu dikleştirdim "Deniz nasıl başlayacağımı bilmiyorum, ben bu duruma düşmemize üzülüyorum.
Hayatımda gerçekte görmeden resimlerle avunduğum anlatılanlara göre hayran kaldığım birini kaybettim.
Bu...bu o kadar kötüki ve ben bir ikincisinide kaybetmek istemedim" kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım Deniz,
hiçbir tepki vermiyordun, biran önce anlatıpta gitmemi ister gibi bir halin vardı.
Ben susunca başını devam et der gibi salladın.
"Sen benim ilkimdin Deniz dokunmadan sevdim ben seni, güzel sevdim. Sen gülünce güldüm sen üzülünce
üzüldüm. Sen benim çocukluk ve ilk aşkımsın, ailemsin herşeyim oldun Deniz. Ben seni...ben seni çok seviyorum.
Bunu sana benime ol diye-"

Acımasızca"Kes sesini" dedin Deniz ve hangi ara eğdiğimi bilmediğim başımı kaldırdıp sana baktım, o güzel gözlerine baktım.
Bu sefer bir duygu yakaladım Deniz.
Öfkeydi kesinlikle bu duygu öfkeydi.

Ardından, elini kaldırıp kırıcı olacağını tahmin ettiğim sözlerine başladın.

"Biz seninle hiçbir şeyiz. Çocukluk diyorsun o zamandan bu zamana kadar yanında olacağınımı düşündün?
Kendine hangi ara bu kadar değer biçtin? Senin temiz berrak suyunun aksine benim suyum pis yakar seni
anlıyor musun kızım? Benim suyuma girdin mi çıkamazsın, boğulursun. Sevme beni sevme! Gerizekalı gibi olmayacak
hayaller kurma. Çünkü bizden artık bir şey olmaz.
Ben de çocuktum sende. Şimdi büyüdük farkında mısın? ben değiştim sen değiştin, biz değiştik!
Bu konuyu uzatma ve bir dahada bana böyle şeylerle gelme." diyip hızla yanımdan ayrıldın Deniz.

O zaman anladım, sen saçımı çeken o masum çocuk değildin.
Çünkü o masum çocuk asabi olasada insanların kalbini kırmaya korkardı.

Ve sonra inkar ettiğim kabullenmekten korktuğum gerçeğide kabullendim
'İnsanlar ne olursa olsun kim olursa olsun değişirlerdi.'

-Yağmur