(Bu bölümü Yağmur'a armağan ediyorum:*)
Merhaba Deniz,
Bugün okula gelmedim.
Gizli yerime gittim.
Ağladım, tüm gün boyunca ağladım.
Bu olayı öğrenmiş olsaydın benden şimdi iğreniyorken kurtulmaya çalışırdın.
Ama sana yemin ederim Deniz benim hiçbir suçum yoktu.
Dünyaya gelirken Babamı seçemezdim.
Emin ol bu şans tanınsaydı hakkımı güzel bir şekilde değerlendirirdim.
Bu olayı öğrenmemeni diledim Deniz.
Çünkü mutluydun, mutluluğunun bozulmasından korktum.
Üzülmenden korktum.
Gizli yerimden kalktım.
Arada kafamı dağıtmak için çocuk parkına giderdim, yine oraya gitmiştim.
Çocuklara baktım.
Ne kadar masumlardı öyle.
Bizde böyleydik Deniz,
Küçükken hayal alemindeydik.
Büyüyünce gerçeklerle yüzleştik.
Şuan başlarına ne geleceklerini bilmeden gülen çocuklara baktım.
Çocuk olmak güzeldi.
Bir çocuğun düştüğünü gördüm ve hızlıca ayağa kalkmıştım ama geciktim.
Telaşlı annesi benden önce yetişmişti.
Ben bu duyguyu hiç tatmadım Deniz.
Birinin beni önemsemesi benim için endişelenmesi nedir hiç bilmedim.
Ben sadece uzaktan, kızlarını salıncakta sallayıp saçlarını okşayan babalarına hayran kaldım.
Ben sadece, parkta düştükleri anda annelerinin telaşla koşup canı acıyan, ağlayan çocuklarına sıkı sıkı sarılmalarına
hayran kaldım.
Ben sadece bu masum sevgiye hayran kaldım Deniz.
Ama sana teşekkür etmem gereken bir konu var.
Bir keresinde küçükken, okulda düştüğümde dizim kanıyordu ve sen gülmüştün o zaman hem canım yanmıştı hemde
senin benim acıyan canıma gülmene ağlamıştım.
Ağladığımı fark eden küçük merhametli Deniz hiç suçu olmadan "Canın çok mu yanıyor? Özür dilerim" diyip dizime
üflemişti.
O zaman heyecandan ve şaşklıntıktan teşekkür edememiştim.
Teşekkür ederim Deniz, en içtenlikle teşekkür ederim.
Dizime üfleyip o günki acımı dindirdiğin için teşekkür ederim...
-Yağmur
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Deniz
Povídky"Bu defter sensin, ben de bu deftere acizce hislerini döken acınası o kızım Deniz."
