GECENİN KORUYUCUSU

13. Bölüm: Karanlıktaki Gölge (Part 2)

Lanet olası katil oydu. Bunun getirdiği dehşet ve farkındalık öylesine güçlüydü ki ruhuma kadar titrediğimi hissedebiliyordum. Kesik nefesler alarak temkinli adımlarla mutfağın kapısına yöneldim. Buradan acilen çıkmam gerekiyordu. Bu sırada kafası karışmış halde beni izliyordu. "Onları öldürdün," dedim titreyen sesimle. "Hepsini sen öldürdün." Bu gerçek içimde bastırılmış halde tutamayacağım kadar fazlaydı.

"Ne?" Afallamış bir yüz ifadesiyle bana baktı. Sonra aniden neyi kastettiğimi anlamışçasına savunmaya geçti. "Ne? Hayır!"

Koşarak dış kapıya yöneldim ama nasıl oluyorsa benden geride olmasına rağmen oraya benden önce ulaştı. Kapıya yaslanıp çıkışımı önlediğinde koşar adım merdivenlere tırmandım. Kiler olarak kullandığımız odada bir telefon vardı; polisi aramak zorundaydım. Bunu yapmam gerekiyorsa yoksa benden sonra sıra diğerlerine gelecekti. Ancak kapı kilitliydi ve birkaç kez zorladıktan sonra yaklaşan ayak seslerini duyup şimşek ışığının bir saniye için görülebilir hale gerdiği koridordaki en yakındaki kapısı açık olan odaya, annemin odasına yöneldim. Karanlıkta avantajlıydım, burayı ondan daha iyi biliyordum.

"Bekle!" dedi peşimden gelirken. "Katil falan değilim."

Kendimi odanın banyosuna kilitleyip kapının arkasına yaslanarak derin derin nefes almaya başladım. Kalbimin kontrolden çıkan atışı midemi bulandırıyordu. Göğsüm hızla inip kalkarken titremeye devam ediyordum. "Aç şu kapıyı," dedi kapıyı yumruklarken. "Konuşacağız, söz veriyorum sana bir şey yapmayacağım."

Bir katilin sözüne güvenmek mi? Asla. "Öldürdüğün on yedi kişiye de aynısını mı söylemiştin?" diye sordum ağlamaklı çıkan sesimle.

"Ne öldürmesi? Ne katili? Tamamen yanlış yorumladın, aç şu kapıyı." Daha ısrarlı biçimde yumruklarken kapı sarsılıyordu. Karanlıkta el yordamıyla banyo dolabından bulabildiğim tek silah olan makası elime alarak kapının arkasından çekildim. Planım direkt olarak üzerine atlamaktı çünkü başka şansım yoktu. Onu hazırlıksız yakalamazsam beni yenerdi. Elim titriyordu ve doğru düzgün nefes almakta zorlanıyordum.

"Kapıyı açmazsan kırmak zorunda kalacağım," diye beni uyardı.

Cevap vermemeyi tercih ettim. Otuz saniye süren sessizliğin ardından kapıya sertçe bir darbe indirildi. Annemin banyo dolabında her ihtimale karşı sakladığı mumlardan birini alarak yaktım ve aynanın önüne koydum. Sonbahar ve kış aylarını sert fırtınalar ve beraberlerinde getirdikleri elektrik kesintileri, ulaşım zorluklarıyla atlattığımızdan hemen hemen her odada -banyo dolapları da dahil olmak üzere- en az iki mum ve bir kibrit bulunurdu. Banyoya mum koymanın mantığını şu ana dek anlama fırsatım olmamıştı. İçimden anneme teşekkür edip sırtım duvarla buluşana dek geriledim.

Karanlıkta onu ıskalama şansım yüzde doksan dokuzdu. Bu nedenle mum ışığı oldukça işimi görecekti. Derin bir nefes alıp sıradaki hamleyi bekledim. Kapı menteşeleri sökülüyormuş gibi gıcırtılı bir sesin ardından gelen çarpma sesiyle kapı açıldı. Yetersiz ışık karşısında gözleri hafifçe kısılırken kendini toparlama şansını ona vermeden arkama sakladığım makası çıkararak üzerine atıldım. Sonrası çok hızlı gelişti. Makas koluyla gövdesi arasındaki boşluğa denk gelirken montunun altındaki kolunu fazla yaralayıcı olmayan biçimde sıyırdı. Şaşırtıcı derecede iyi refleksleriyle beni tutup kendinden uzaklaştırdıktan sonra sertçe geri itti, sırtım duvara çarptı ve bir anlığına tüm omurgamın un ufak olduğunu düşünerek acıyla kendimden geçtim. Gözümü yaşartacak kadar keskin acı sırtıma yayılırken inledim.

Öfkeyle makası daha sıkı kavrayıp omzuna doğru savurdum fakat sanki olağanüstü hızlı bir oyun karakteriymiş gibi saniyenin onda biri bir sürede elimi havada yakalayıp bileğimi duvara yapıştırdı. Kansızlıktan hissizleşen parmaklarımın arasındaki makası diğer eliyle alıp bilmediğim bir köşeye doğru fırlatırken dizini bacağıma bastırıp hareket etmemi önledi.