Invisible girl

Hoofdstuk 16: In de juwelier

POV Ashley

'Oh mijn god. Dit ga je niet menen!'

'Wat is er?' Ik kijk Rebecca vragend aan, als ik zie dat haar ogen groot worden. Ik draai mij om, zodat ik kan zien waar Rebecca zo geschrokken over is.

Dan zie ik het en ik voel mij ineens niet lekker meer. Ik zie Steve en dat ene meisje, waar het niet de moeite waard is om haar naam te onthouden, armen om elkaar heen geslagen een winkel in lopen. Wat moet hij toch steeds met haar? Wat is er toch zo bijzonder aan haar. Het enige wat ik weet is dat ze mijn jongen heeft afgepakt. De bitch. Niemand mag het met mij uitmaken, tenzij ik het zelf doe.

'Wat doet zíj hier?' vraag ik met veel afschuw. Urgh ik haat haar echt heel erg. Ze is niet eens knap. Ze hebben ons blijkbaar niet opgemerkt en lopen rustig de winkel door. Dan ineens zie ik Steve naar mij kijken en vervolgens gaat zijn gezicht naar haar oor en zij begint te blozen en giechelen.

Waar hebben ze het over? Hebben ze het over mij? Niemand mag over mij roddelen. Steve geeft haar een kus op de wang en ze word nog meer rood. Oké dit kan ik niet meer aanzien. Ze doen dit expres. Ik weet het zeker.

Rebecca en Demi zaten alleen maar te staren. Alleen Demi had een glimlach op haar gezicht. Wat weet zij wat ik niet weet? Ik moet het te weten komen. Ik moet altijd alles weten. Ik ga haar thuis wel uithoren.

'Zijn we klaar meiden? Ik wil naar huis. Ik ben helemaal klaar met het shoppen.' Ze knikten en zonder woorden pakken ze de tassen en lopen naar de fietsen. De hele weg naar huis zei niemand een woord. Te verbaast of te bang om iets te zeggen.

Toen we bij het huis van Demi aan kwamen, kreeg ze gelijk al een melding dat ze een bericht had. Demi pakte haar telefoon en kreeg een grijns op haar gezicht.

'Waarom zit je nu weer zo te grijnzen?' vraag ik geïrriteerd.

'Oh niets, hoezo?'

'Je zit niet zomaar te grijnzen. Mag ik eens lezen? Wat is er zo leuk?'

'Nee ik laat jou mijn telefoon niet lezen. Dat is privé.'

'Het heeft met Steve te maken he?' hoor ik Rebecca naast mij vragen. Ik voel weer woede opkomen. Ik bestudeer Demi nog eens goed. En als ze stil blijft weet ik het zeker. Snapt ze dan niet dat ik juist als het gaat om Steve, ik alles moet weten?

'Nogmaals, sommige dingen zijn privé. Maar dat woord ken je natuurlijk niet. Het betekent dat jij niet alles hoeft te weten. En dit gaat jou niets aan.' Ik zucht.

Wat heeft ze vandaag? Ze heeft mij nu al drie keer tegen gesproken. Niemand hoort mij tegen te spreken. Volgens mij word het tijd dat ze niet meer mijn vriendin is. Ja, als ze nog een keer iets doet wat mij niet bevalt dat is ze mijn vriendin niet meer.

'Kom laten we naar huis gaan.' Zegt Rebecca tegen mij als ze mij mee trekt naar de fiets, omdat ik te verbaasd was met dat Demi mij tegensprak. Stilletjes liet ik mij meeslepen. Nog steeds geïrriteerd op Demi.

POV Melanie

Ik liep naar mijn fiets als Steve naar mij toe komt lopen. 'Hey heb je zin om vandaag wat met zn tweeën te doen? Zonder een van mijn vrienden erbij?' Ik voelde me verlegen worden. Vraagt hij mij nou op een date?

'Ik had het niet direct bedoeld als een date.' Oh zei ik dat hardop? 'Ik zat laatst te denken, en tot nu toe hebben we nog niets samen gedaan, dan eten bij mijn huis en jou thuis brengen. Voor de rest hebben we alleen samen gevoetbald. En ik zou graag iets leuks willen doen met alleen jou.' Ik knik, nog niet wetend wat ik moet zeggen. Ik kijk naar de grond en voel mij wangen blozen.