Invisible girl

Hoofdstuk 6: Een klein wandelingetje....

POV Melanie:

Ik had alle boeken al gepakt en wou mijn kluisje dichtdoen. Nog net op tijd bedacht ik me dat ik het briefje mee naar huis wou nemen zodat ik het nog vaak kan lezen.

Ik weet bijna zeker dat het van Steve komt want de rest bedenkt alleen maar roddels over mij. Of het moet iemand zijn waarvan ik nog helemaal niets heb gemerkt omdat hij net zo verlegen is als ik ben. Vanaf nu ben ik van plan Steve iets meer in de gaten te houden. Alleen om er zeker van te zijn dat hij de afzender van het briefje is. 

Vrolijk liep ik met het briefje in mijn hand naar mijn fiets. Ik stopte het briefje in mijn tas zodat ik hem niet zou kunnen verliezen.

De rest van de dag was ik zo vrolijk dat ik van mijn moeder allemaal vragen kreeg of ik eventueel een nieuwe liefde had gevonden. Waarop ik normaal antwoorde en eindigde dat hij niet nieuw was. Verbaast liet ik mijn moeder achter terwijl ik naar boven ging om te beginnen aan mijn huiswerk.

Nadat ik bijna klaar was had ik ineen sterk de behoefte om naar buiten te gaan en dan een wandeling te maken door het park en te luisteren naar de vogels op deze mooie dag. Natuurlijk snapte mijn moeder niet waarom ik ineens de drang had om naar buiten te gaan en een stukje te lopen.  

' Dat doe je normaal nooit zonder een reden... Of als het je opgedragen word...' had mijn moeder gezegd.

Ik genoot  van de vogels' gefluit en de zon op mijn gezicht en liep heel langzaam door het park om er maar zo lang mogelijk van te kunnen genieten.

Na eventjes gelopen te hebben, hoorde ik dat er iets verderop een paar jongens aan het voetballen waren. Ik besloot er heen te lopen en eventjes te gaan kijken. Toen ik ze zag, liep ik heel langzaam die kant op. Na een paar passen bleef ik staan. Dat was een perfecte afstand waarop ik de jongens kon bekijken, terwijl zij heel rustig doorspeelden en niet door hadden dat ik aan het kijken was. 

Ik herkende op een gegeven moment de gezichten van Liam en  een paar van zijn vrienden. Ik zag ook iemand aan de kant staan bij zijn tas, met zijn mobiel in zijn hand. Mijn aandacht was nu volledig op die persoon gericht. Ik kon van deze afstand niet precies zien wie het was.

Tot het moment dat hij zich een beetje omdraaide en ik ineens zag wie het was. Het was STEVE! Snel probeerde ik me nog meer onzichtbaar te maken als dat ik al was. Hij keek een beetje geïrriteerd toen hij nog een keer naar zijn mobiel keek en het toen subtiel in zijn tas gooide. Hij wou er duidelijk geen aandacht meer aan besteden.

Ik hoorde Liam vaag iets zeggen over Ashley, maar kon het niet verstaan.  Steve knikte en ging weer meedoen met het voetballen.

Ze waren heel fanatiek bezig als ik mijn mobiel in mijn zak voel trillen. Ik pakte mijn mobiel en keek wie er een berichtje had gestuurd. 

Mama: Waar ben je? Gaat alles goed? Moet ik mij zorgen maken?

Ik antwoorde met dat ze zich nergens zorgen om moest maken, en dat het prima met me ging en in het park was.

Ineens zag ik een bal naar me toe komen rollen en even later hoorde ik iemand roepen of ik de bal terug wou schoppen. Ze hadden me gezien. Oh maar ik zie  dat   ik zonder dat ik het door had ook dichterbij ben gelopen...

Net als ik opkijk om te zien naar wie ik de bal moest schieten zie ik Liam Steve aan stoten. Meteen kijkt hij me aan. Ik wordt er een beetje nerveus van. Ik schop de bal naar de persoon die al mijn richting aan het op lopen was. Hij had me blijkbaar al eerder opgemerkt.