Invisible girl

Hoofdstuk 17: Surprise!

POV Steve:

'Ik heb een verrassing voor je. Sluit je ogen. Niet spieken.' Ze deed haar ogen dicht en om te voorkomen dat ze zou spieken deed ze haar handen voor haar ogen. Ik begon te grinniken.

'Mag ik al kijken?'

'Nee nog niet.' Ik pakte voorzichtig haar handen en trok ze langzaam naar beneden, zodat ik zo meteen het kettinkje om haar nek kon doen.

'Wat ga je doen? Waar ben je mee bezig? Mag ik mijn ogen al open doen?' Zo nieuwsgierig... Heel voorzichtig pakte ik het kettinkje uit het doosje van de juwelier en maakte het los. Ik deed hem om bij der en zij keek ineens heel verbaast toen ik zei dat ze mocht kijken naar het kettinkje.

'Huh? Maar het was toch een cadeautje voor je nicht?'

'Het was inderdaad een cadeautje, maar dat het voor mijn nicht is dat heb ik gelogen...' Ik keek verlegen en een beetje beschaamd naar beneden. 'Ik wou je alleen iets moois geven. En dit was de beste manier om dat voor elkaar te krijgen.' Zei ik er zachtjes achteraan. Nu begon zij ook te blozen en keek ze weg van mijn blik. 'Vind je hem nog steeds mooi?'

'Ja natuurlijk, anders had ik hem niet uitgekozen.' Ze begon nog harder te blozen. 'Dankje wel Steve.' Fluisterde ze.

Ik bleef naar haar kijken, ondanks dat zij niet altijd terug keek. Ze is zo adembenemend mooi. Ik zou haar wel willen zoenen. Maar dat wilt ze waarschijnlijk niet. Ze was vandaag nog wel heel schrikachtig met alles wat ik deed. Ze heeft alles duidelijk nog niet meegemaakt. Ben ik dan haar eerste vriendje? Zonder dat ik het door had, kwam er een grijns op mijn gezicht.

'Wat? Waar denk je aan? Wat ben je van plan?' Ze begon weer nerveus en zenuwachtig te worden. Ik pakte beide handen vast en begon te wrijven met mijn duimen om haar gerust te stellen.

'Ik zat er alleen aan te denken dat je echt een heel mooi en lief meisje bent, en het is zo schattig als je bloost...' Van verlegenheid keek ze weg. 'En ehum... dat ik... ehum...' probeerde ik eruit te krijgen. Nu was het mijn beurt om verlegen te zijn en keek zij mij hoopvol aan.

'Ja wat wil je zeggen?' ze kneep bemoedigend in mijn handen.

'Ik zat er aan te denken hoe graag ik je wilt zoenen.' Haar gezicht betrok even. Oh nee nu heb ik haar bang gemaakt. 'Het... ehum... hoeft niet als je het niet wilt...'

'Nee dat is het niet... Ik heb alleen nog nooit gezoend...' Ze keek weer naar beneden. Ik tilde haar hoofd weer op zodat ze mij weer aankeek.

'Dat maakt niet uit... Ik kan het je wel leren....' Ik werd er weer verlegen van. Ze leek er nog niet helemaal zeker van, maar langzaam leunde ik iets naar voren. Met elke beweging die ik deed, bestudeerde ik heel goed haar reactie. Toen ik bijna haar lippen aanraakte met mijn mond, stopte ik met naar voren leunen. Ik trok mij weer iets terug om in haar ogen te kijken.

'Weet je zeker dat je het wilt?' Ze knikte bijna onzichtbaar. Ik ging weer langzaam naar voren. Maar ineens kwam er weer naar boven hoe schrikachtig en gespannen ze was bij elke zet die ik deed om een haar langzaam duidelijk te maken hoe leuk ik haar vind.

Hoe graag ik het ook wou, ik kon het nog niet. Ze is er gewoon nog niet klaar voor. Uiteindelijk gaf ik haar een kus op der wang, maar wel vlakbij haar mondhoeken. Ik trok weer terug en zag de teleurstelling in haar ogen. Nee dat was nou ook niet mijn bedoeling. Ik wil haar mooie glimlach weer niet. Niet deze blik. Oh wat heb ik gedaan?

'Sorry, Melanie. Ik wil het heel graag. Maar ik kan het niet. Nu nog niet in elk geval omdat alles wel heel snel gaat op dit moment, en ik wil juist het rustig aan doen...' Haar ogen kregen weer een lichte glinstering. Ik staarde in haar ogen. Wat zijn ze toch prachtig. Ik kan er wel altijd in blijven kijken. Ik sloeg mijn armen om haar heen en gaf haar weer een knuffel. Maar ineens wist ik weer wat ik van plan was...