Invisible girl

Hoofdstuk 9: Ga ervoor!

POV Melanie

Langzaam liep ik terug naar de ingang van de school. Zijn woorden bleven door mijn hoofd spoken. Jij voldoet perfect aan de omschrijving maar vertel het nog maar aan niemand. Ik kreeg gelijk weer een grijns op mijn gezicht.  Ik was helemaal in gedachte verzonken. 

Net voor de deur herinnerde ik me er aan dat ik zo normaal mogelijk moest doen, zodat het leek alsof er niets gebeurt was. Ik opende de deur en werd gelijk door nog een groepje  mensen aangestaard. Ik keek ze aan met een vragende blik.

'Wat kijken jullie nou weer? Heb ik iets van jullie aan?' De meeste schudden hun hoofd van nee. 'Nou dan! Kijk ergens anders! Ik moest alleen iets uit mijn fietstas pakken, hoor...' Bas stapte naar voren. 'Heb je Steve gezien? Hij rende ineens naar buiten.'

'Ja hij rende me tegenmoet. Maar hij zag eruit alsof niemand hem mocht zien. Volgens mij liep hij richting een witte muur, achter de school...' Ik probeerde verbaasd te klinken. Alsof ik niet weet waarom hij dat deed.  Nu deed ook Liam een stap naar voren.

'Oh dat is het muurtje waar hij en Ashley vaak zaten. Hij wil denk ik alleen zijn nu. We wachten hier in de aula wel op hem. Ik denk dat hij zo wel weer terug komt.' We knikten naar hem en volgende hem zwijgend naar de aula.

Iedereen was nog in gesprek over wat er daarnet gebeurt was. Het enige waar ik aan kon denken was Steve. Hoe hij de woorden in mijn oor fluisterden, hoe hij heel lief vroeg of ik het erg vond dat hij mij een knuffel gaf, hoe fijn ik het vond om in zijn armen te zijn.

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet hoorde dat Liam mijn naam riep om mijn aandacht te krijgen.  Toen hij voor mijn neus begon te zwaaien schrok ik uit mijn gedachten.

Er kwam een glimlach op iedereens gezicht. Liam tilde mijn kin op zodat ik hem wel moest aankijken. Toen hij eenmaal mijn volle aandacht had liet hij mij los. 'Waar denk je aan, Melanie?' Ik voelde me blozen.

'Nergens aan...' Snel keek ik naar beneden..  

'Aan je reactie te zien was je wel aan iets aan het denken, en volgens mij was waar je aan dacht ook wel heel leuk. Dus waar dacht je aan?' zegt Luca dan. Ik begon weer te grinniken.

'Het was inderdaad leuk waar ik aan dacht. Maar dat ga ik jullie niet vertellen...' 'Ahh kom op! Nu wil ik het weten!' Zei Mathijs. 'Ja je maakt ons nu wel nieuwsgierig!' zei Bas.

'Nee! Ik ga het jullie niet vertellen. Want binnen elke minuten weet de hele school het dan als ik niet oppas!'

'Dat is helemaal niet waar. Bij ons niet! Dat kwam grotendeels door Ashley!' zegt Mathijs. De rest knikten instemmend.

'Maar dan nog ga ik mijn gedachtes niet vertellen aan jullie.'

De bel ging. De pauze was voorbij. We zagen Steve al weer aankomen lopen. Hij zag er nog steeds een beetje somber uit, maar al veel beter als toen ik hem zag toen hij net naar buiten was gelopen.

Langzaam maakte ik aanstalten om weer naar de les te gaan. Liam had ook opgemerkt dat Steve er weer aan kwam en wachtte op hem bij de deur. 'Gaat het weer een beetje, maat?'

'Ja het gaat al veel beter.' Hij kreeg een schouderklopje van Liam. Steve had mij ook opgemerkt en glimlachte onopvallend naar mij.

'Liam, ga maar vast naar de les. Ik moet nog even naar de wc.' hoorde ik Steve zeggen.  Liam knikte en maakte gaf hem nog een schouderklopje. Ik zag Steve mijn kant op komen. Met op de achtergrond een grijnzende Liam, die al had gezien dat Steve niet echt naar de wc moest.