Invisible girl

Hoofdstuk 5: Het briefje

POV Steve:

Het was al vrij laat. Ik lag al in bed, maar ik kon niet slapen. Ik kon maar niet ophouden met nadenken. Mijn gedachtes gingen de hele tijd naar dat meisje en vervolgens weer terug naar Ashley. Dan naar wat ik zou moeten doen. Hoe ik er voor kan zorgen dat ik dat meisje beter leer kennen zonder dat Ashley er iets van merkt en ga zo maar door. 

Uiteindelijk wist ik wat ik kon doen. Ik kon op school gaan kijken waar ik haar het vaakste zie, want ik denk dat ze net als ik een paar vaste plekken heeft waar ze op dat tijdsstip altijd is. Zo kan ik er bijvoorbeeld ook achter komen waar haar kluisje is. En dat kan altijd later van pas komen. Uiteindelijk val ik van vermoeidheid in slaap.

Ik schrik me rot van de wekker. Hoelaat is het? Ik kijk op de klok. Sh*t! Ik heb me heel erg verslapen! Ik spring uit bed. Net iets te snel en ik voel me beetje duizelig worden. Ik blijf even staan tot het gevoel weg is. Haastig pak ik de kleren die ik gister ook aan had.  Dit kan best nog wel een dagje. Ik doe hem vanavond wel in de was. Ik trek het aan en ren naar beneden. Ik pak nog even mijn portemonnee en mijn tas en ren de deur uit om weg naar mijn auto.

Als ik aankom op school is de bel al gegaan en ben ik te laat. Ik loop naar de congierge en die vraag naar de reden van het te laat komen, zodat hij het op het briefje kan zetten voor de docent. ‘Uh, ik heb me verslapen, meneer. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en toen ben ik door geslapen toen mijn wekker al een paar keer afgegaan was.’

‘Hoe komt dat dan? Je ziet er inderdaad heel moe uit.’

‘Mijn gedachten wouden niet stoppen.’

‘Oké. Ik denk dat dat inderdaad persoonlijk ligt. Ga maar gauw naar je les.’

Ik pakte het briefje aan en rende, voor wat je kon rennen in een school met vier trappen, naar mijn klaslokaal.

In alle haast kwam ik er achter dat ik niet de goede boeken bij me had voor deze les. Nou ja dan maar een keer niet. Huiswerk maken doe ik toch bijna nooit. Ik klopte op het lokaal. Ineens waren er 25 paar ogen op mij gericht inclusief een verbaasde docent.

‘En waar kom jij zo laat vandaan?’

‘Sorry mevrouw, ik had mij verslapen…’

‘Goed ga snel zitten en kijk maar mee met je buurman waar we zijn.’

Ik ging naast Liam zitten. Blijkbaar kon hij zien dat er iets met me was omdat ik me anders altijd te vroeg ben. ‘Wat is er met jou aan de hand man? Ben je ziek?’ fluisterde hij

‘Ik kon niet in slaap komen. Ik bleef maar denken aan dat meisje en hoe ik ervoor kon zorgen dat ik meer over haar te weten kon komen. Maar aan de andere kant was natuurlijk Ashley die in mee hoofd bleef. Wat zou ze doen als dit en hoe kan ik er voor zorgen dat ze niets merkt etc.’ fluisterde ik terug.

‘Hoe kan het toch dat sinds de eerste keer dat je dat meisje zag, ze niet meer uit je hoofd komt? Dat is wel vreemd hoor. Zelfs voor jou, Steve.’

‘Ja ik weet het, ik vind het ook raar…’

‘Volgens mij kom je er nu achter dat de Ashley gewoon echt niet de ware is voor jou. Anders zou, wat de situatie ook mag zijn, Ashley de eerste en de laatste moeten zijn in je gedachtes.’