Hoofdstuk 12: De bekentenis deel 2

50 5 0
                                    

POV Melanie:

Ik stond nog steeds op dezelfde plek als dat Steve mij had achtergelaten, aan het staren naar de kant waar Steve op reed en waar hij even later toen hij de bocht om ging in mijn uitzicht verdween.

Ik kan het nog steeds niet geloven. Was dit echt niet een droom? Ik heb de populairste jongen van school mogen knuffelen. Ik ben bij hem thuis geweest. Hij heeft mij zijn diepste geheim over zijn ouders verteld terwijl hij mij eigenlijk niet eens kent.

Maar daarin tegen leek het ook alsof ik hem al heel lang kende want ik vertelde zonder enig problemen mijn geheimen. Hoe kan dit? Dit moet wel een droom zijn geweest. Het is te mooi om waar te zijn.

Even dacht ik terug aan de knuffel die ik van hem had gekregen. De laatste was het meest speciaal. Het was perfect. Zijn geur die ik kon ruiken; een beetje van zijn heerlijke deo met een vleugje zweet van het voetballen. Maar het rook zo lekker.

En dan was er nog die tinteling die door mijn lichaam ging zodra hij het ook maar heel zachtjes aanraakte. Ik had de grootste glimlach op mijn gezicht gekregen en keek een beetje verlegen naar beneden.

Ik schrok ineens op uit mijn gedachten toen ik de deur hoorde open gaan. Nog steeds blijf ik mijn plek staan. Het enige wat ik deed was omkijken wie er in de deuropening stond.

Het was een man met bruingrijs kort haar. Hij had grijze stoppels op zijn kin en zijn mond was een rechte streep en zijn ogen stonden serieus. Hij was een halve kop groter dan mijn moeder. Mijn moeder daarentegen had de grootste glimlach op haar gezicht.

Ughh.

Ik zag hem mijn moeder een kus op de wang geven en toen draaide hij zich om en liep hij naar zijn fiets. Toen hij mij zag knikte hij even en reed toen weg.  Langzaam liep ik in de richting van de deur waar mijn moeder nog steeds in de deur opening stond.

'Zeg wie was die man, mam?'

'Oh een normale man. Niets bijzonders.'

'Dat is het duidelijk wel want anders zou je geen mega grijns op je gezicht hebben...'

'Het is niets. Het gaat je helemaal niets aan. Bemoei je met je eigen zaken.' Zegt  mijn moeder ineens geïrriteerd. 'En waar kom jij vandaan? Je hoort allang thuis te zijn. Ik was heel erg bezorgd!'

'Dat gaat je niets aan. Jij wilt ook niet dat ik met jou zaken bemoei, dus doe dat dan ook niet bij mij. En sinds waarneer ben je ineens zo bezorgd en geïnteresseerd in mij? Dat ben je nooit echt geweest! Je had alleen maar interesse in je werk of in de mannen die elke keer weer over de vloer kwamen. Maar als ik eens iets leuks wou vertellen waar ik heel enthousiast over was, was je altijd geïrriteerd of boos of had je niet eens door dat ik thuis was en je aandacht wou hebben.'

Ik voel de tranen al in mijn ogen prikken. Waarom moeten onze gesprekken nou altijd in ruzie oplopen? Ik ren langs haar heen en sla de deur achter mij dicht.

'Dat is niet waar Melanie. Je moet geen onzin schreeuwen. Ik hou heel veel van je.'

'Oh ja? Waarom heb je dan nooit echt de moeite genomen om interesse in mij te tonen? Maar je hebt wel interesse voor de ene na de andere man. Je kunt pappa niet vervangen hoor!'

Ik was nu aan het schreeuwen.  Tranen stroomde over mijn ogen. Ik liet ze gaan. Alles wat ik heb opgekropt komt er nu uit. Alle woede en verdriet. Ik kan het niet meer tegen houden.

Mijn moeder keek mij met een verontwaardigde gezicht aan. Ze kon nog steeds niet geloven dat ik dat had gezegd.

'Je vader heeft hier niets mee te maken!'

Invisible girlWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu