Invisible girl

Hoofdstuk 11: De bekentenis deel 1

POV Melanie: verplicht hele hoofdstuk

Bijna de hele weg naar het veldje toe liepen we zwijgend naast elkaar. Allebei genieten van wat er gebeurde en van de geluiden van de bomen die waaiden en de vogels die vrolijk floten.  Maar ook beide in gedachten verzonken over wat er zou gebeuren.  Zijn hand was zo lekker warm. Ik kneep er zachtjes in. Hij kreeg een lieve en ook een beetje verlegen glimlach op zijn gezicht. Ik had nooit gedacht dat de populairste jongen zo verlegen kon zijn bij een meisje. Je zou denken dat doordat hij elk meisje met gemak kan krijgen, dat hij niet verlegen is. Ik vind het alleen maar heel lief dat hij verlegen is. Ik heb het idee dat het alleen bij mij het geval is. Ik voelde me blozen en keek maar naar de grond. Mijn gedachten werden verstoord toen ik een zacht kneepje terug kreeg. Ook ik kreeg een  glimlach op mijn gezicht toen hij dat deed. Het leek alsof er een hele lichte elektrische schok door mijn lichaam ging.

Ineens bleef hij staan. Ik stopte ook met lopen en keek hem verward aan. Ik bestudeerde hem goed. Hij kon alleen maar glimlachen maar had een lichte blos op zijn wangen. Toen ik recht in zijn ogen keek, keek hij snel naar de grond. Hij trok me iets naar hem toe in een knuffel. Ik sloot mijn ogen en leunde tegen zijn borstkas. Zijn hoofd in mijn nek holte.  Hij kan echt de perfecte knuffels geven. We bleven even zo staan. Midden op het pad. Iedereen kon ons zo zien staan. Het zou mij niets verbazen als er morgen hier weer roddels over zijn. Na een paar minuten zo tegen elkaar te hebben, trok hij zich langzaam terug. Hij keek mij aan. Zijn ogen schitterde in het zonlicht en er kwam een lieve glimlach op zijn gezicht.

'Je bent speciaal, Melanie. Jij bent de eerste die ervoor zorgt dat ik je voor altijd wil knuffelen en vasthouden. Je tovert elke keer weer een glimlach op mij gezicht, alleen door dat je zo lief en schattig bent. Ik weet dat je er nog niet klaar voor bent, en dat we rustig aan moeten doen. Elke keer moet ik mijzelf daar weer op wijzen en inhouden. Maar ik heb het er allemaal voor over. Het is absoluut de moeite waard als het betekend dat ik heel lang bij je kan zijn.'

 Hij was even stil. Ik liet het even bezinken wat hij zei. Ik begon gelijk weer te blozen. Hij begon mijn wang te strelen. Ik werd er  een beetje zenuwachtig van, niet wetend wat hij van plan was. Maar aan de andere kant was hij zo lief en voelde het zo goed. Ik wende mijn hoofd iets af. Ik durfde hem ineens niet meer aan te kijken. Hij haalde diep adem en stopte toen met over mijn wang strelen en liet zijn hand weer rusten op mijn zij.  Ik kreeg ineens medelijden met hem. Dat hij zich zo moest bedwingen iets niet te doen. En zo zijn best moest doen. Maar ik waardeer het echt heel erg dat hij dit voor mij over heeft.

 'Dat is heel lief van je, Steve. Ik waardeer het echt heel erg.' Wist ik er zachtjes uit te brengen. 'Laten we verder lopen anders komen we alsnog te laat en krijgen we weer veel gezeur. Daar heb ik geen zin in...'

'Je hebt gelijk. Laten we verder gaan.' Hij sloeg weer een arm om mij heen en we liepen weer zwijgend verder.

 Toen we aan kwamen lopen, waren tot onze verbazing de andere jongens er al. Ze waren al een bezig met voetballen. Snel lieten we elkaar los en liepen met onze handen in onze zakken verder. Robin was de eerste die ons opmerkte.

'Hey Steve' Hij rende naar ons toen en gaf Steve een jongens knuffel.  'Hoi Melanie, leuk dat je ook weer mee doet.' Nu hadden ook Luca en Liam ons gespot. 'Hey makker. Ik hoorde van Liam wat er gebeurt was vandaag. Alles goed?'

'Ja hoor, prima. Ik voel me opgelucht dat ik het heb gedaan.' Hij keek snel naar mij en ik glimlachte. Ik weet waarom hij nu zo vrolijk en enthousiast is. Toen zei Liam ineens: 'Waarom zijn jullie lopen? Wouden jullie een romantische wandeling maken?' Hij kreeg een grijns op zijn gezicht.  Ik voelde me rood worden. Ik keek op zij en zag dat Steve ook verlegen werd. 'Ehh.... Ik.. ehh..'Begon hij te stotteren.