Invisible girl

Hoofdstuk 8: De ruzie

POV Steve:

Ik liep de school binnen en gelijk keek iedereen me aan en begon te fluisteren. Natuurlijk was ik het wel gewend dat iedereen me aan keek, maar dit keer leek het alsof ik duidelijk iets fout had gedaan. Roddels verspreiden zich altijd heel snel in een school. Je kunt er niet aan ontsnappen.

Ik liep richting de kluisjes toen ik het  gesprek tussen twee meiden, die aan de andere kant van de kluisjes stonden,  op ving. 'Ik zag Steve gister nog fietsen met achterop een meisje. Maar het was geen Ashley... Ik vraag me af wie het is?'

'Dat meen je niet! Echt waar?'

'Ja echt waar! Ze zagen er allebei heel gelukkig uit...' Oh nee iemand heeft mij gezien toen ik Melanie  naar huis bracht. Ze gaan nu allemaal denken dat ik vreemd ga en als Ashley dit hoort.

'Was het een date?'

'Geen idee, maar het zag er wel zo uit.'

'En je weet zeker dat het niet Ashley is?'

'Ja honderd procent.'

'Moeten we dit niet aan haar vertellen dan?' Ik eens had ik er genoeg van. Ik stapte naar de meisjes toe. Ze schrokken toen ze mij ineens naast hun zag staan. Het was ineens stil.

'Eh... hoi Steve...'

'Ik hoorde wat jullie zeiden en jullie gaan het niet aan haar vertellen. Dat ga ik zelf doen. Want het zag er misschien uit als een date, maar jullie weten niet wat er echt aan de hand is. En als jullie naar Ashley gaan dan krijgt ze alleen maar leugens te horen. Dus houd je mond!'

Ze knikten snel en liepen weg. Oké,  het was niet mijn bedoeling om hun echt zo bang te maken. Het klopt eigenlijk wel wat hun zeggen. Maar dat maakt niet uit. Als ik maar de gene ben die het aan Ashley verteld. Ik weet nu al wat ze gaat doen. Ze wordt nog bozer als dat ik nu ben. Daar heb ik dus echt geen zin in. Ik moet het haar nu  vertellen voor ze het van iemand anders hoort! 

Ik heb een paar keer de school rond gezocht, op zoek naar Ashley, maar nergens was ze te bekennen. De bel was al even geleden gegaan, dus ik besloot maar naar de les te gaan. Ik zou haar in de pauze wel kunnen vinden. Maar dan zou het misschien al te laat zijn...

Tijdens de les kon ik me helemaal niet concentreren. Het enige waar ik aan kon denken was de geruchten die rond gingen. Ik kon gewoon merken dat het als een lopend vuurtje door de school gingen. Iedereen hoorde ik erover praten. 

Ik kreeg ineens heel erg buikpijn en voelde me echt heel somber.  Ik wist dat Ashley boos op me zou worden. Ik wist dat ik alles moest geven om haar er van te overtuigen dat niets waar was. Maar dat was het laatste waar nu zin in had.