Invisible girl

Hoofdstuk 7: Het afscheid

POV Steve:

 Ik keek haar nog eens aan in de prachtige ogen van haar. Ik zag aan haar blik dat ze ook aan het nadenken was over wat ze zou gaan doen om afscheid te nemen van mij.

Ashley spookte nog wel door mijn hoofd maar het enige wat belangrijk was, was dit mooie moment. Zo vlak voor haar. Zo dicht bij haar, met maar een halve meter maximaal aan afstand.

Ik boog me langzaam voorover.  Ik wist nog niet of ik haar een knuffel of een kusje wou geven op de wang. Ik probeerde mijn gedachten even voor dit moment uit te zetten. Ik bleef haar aankijken. Ik liet me maar gaan, en zie wel wat er zou gebeuren.

Dit leidde naar dat ik haar heel langzaam een kus op de wang ging geven. Watruiktzelekker! Ik voelde mezelf al helemaal vrolijk worden en vergat dat Liam hiervoor gezorgd had...

 Toen ik terug trok keek ik haar weer aan in de iets glinsterende ogen. Er kwam een hele verlegen glimlach op haar gezicht. De glimlach die ik zo ontzettend lief vind bij haar. Die glimlach is uniek. Ik heb hem nog nooit eerder gezien. En dat is maar goed ook.

Ik nam nog een keer afscheid en liep toen weg naar mijn fiets. Ik keek nog een keer om. Ze was niet verplaatst of bewogen. Ze stond daar maar met de glimlach op haar gezicht. Ik fietste weg. 

Ik fietste nog een keer langs het veldje waar we net gevoetbald hadden. Iedereen was al weg. Ik besloot om ook maar weer naar huis te gaan.

 Eenmaal thuis aangekomen keek ik op mijn mobiel. Ik had al heel veel berichten van Ashley gekregen maar ook eentje van Liam. 'Vertel me alles.' Was het enige wat  hij zei.

Ik slaakte even een zucht.  WatzouAshleyhier van denken. Diegaatditvastnietleukvinden. Ze is welheeloverbezorgtopditmoment. Volgensmijvermoedzedaterietsniet  klopt. Zegaat  nusteedsvakervragenwatikaanhetdoenben, waarmijngedachtenzijn, met wie ikben, waaromikvreemdengeërgerdben, watmenogmeerirriteert. Ik besloot de bezorgde berichten van Ashley maar te negeren en Liam een kort verslag te geven. Ik klikte zijn naam aan en begon te typen.

'We hebben alleen een beetje gepraat over vanmiddag. Beetje om gereden, wat zij blijkbaar ook niet erg vond want ze klemde zich meer aan me vast... En toen bij haar huis heb ik haar gedag gezegd en meer niet.'

'Jaja ik geloof er niets van....'

'Toch is het zo.'

'Hoe heb je haar gedag gezegd dan? Zei je alleen doei en ben je weggefietst? Niet meer?'

'Ja. Zo ging het.'

'Gast! Je moest hier gebruik van maken man! Je moest hierdoor meer over haar te weten zijn gekomen. Je moest haar op z'n minst een knuffel of zo geven...'

'Ja dat klopt. Dat had ik moeten doen....' Ikvindditwelgrappig. Hemlatengelovendatiknietsgedaanheb. Natuurlijkhebik van ditmomentgebruikgemaakt. Maardatgaathemnietsaan... Zeheeftmeietsmeeroverhaarzelfverteldzoalswatzeleukvindomtedoenendatsoortdingen. Ikweetwaarzewoont, ikhebalweer de mooisteglimlachophaargezichtkunnentoveren. Een ding is me wel heel erg op gevallen. Ze heeft de hele tijd geen Ashley genoemd of dingen over haar gevraagd, wat ik wel verwacht had van haar.