één kans

hoofdstuk 5

Ik zit al ongeveer een maand in het gips en ik heb al veel geleerd over hoe je moet revalideren en eerlijk gezegd vind ik het best interessant. En omdat ik al een maand in het gips zit ben ik maar een tijdelijke nieuwe hobby gaan zoeken en voor nu is dat schoenen ontwerpen. Eerst maakte ik alleen de print enzo alles maar nu heb ik ook zelf een soort schoen bedacht en een eigen logo. Als ik eerlijk moet zijn ziet het er best gaaf uit. Voetballen is natuurlijk beter maar dit lijd me momenteel wel af.

Op het begin kwamen super vaak vriendinnen mee om te chillen omdat ze me zielig vonden maar nu is het Kermis dus iedereen is weg.

Olli is ook een keer geweest wat heel lief was. We hebben toen gezoend en elkaar gekieteld maar vooral gezoend. Bij de gedachte bloos ik, alleen hebben we helaas nog geen relatie.

Soms dan denk ik dat hij me leuk vind maar als we elkaar niet zien doet ie ook heel vaak heel bot ofzo. Het zal wel tussen mijn oren zitten, toch....

Wat natuurlijk ook het nadeel is aan mijn voet in het gips, ik kan bijna geen broeken aan. Ik moet bijna altijd een joggingbroek aan en ik voel me dan echt een zwerver. Ik weet het niet, joggingsbroeken naar school zijn niet echt mijn ding.

Op school doet opzich iedereen normaal tegen me, in ieder geval niet anders.

In het weekend speelt mijn team thuis dus ik besluit om te gaan kijken. Zo leer ik wat en ik vind het gewoon leuk om te zien. Ik moet natuurlijk wel kijken of ze ook zonder mij kunnen winnen haha.

Het is een makkelijke wedstrijd. Op het eind krijgt alleen Jesse nog een flinke trap tegen haar knie waardoor de tegenstander geel krijgt. Gelukkig is Jesse niet zoon jankert en ze gaat gewoon Door.

Als de wedstrijd is afgelopen, die ze met 2-0 hebben gewonnen komt Jesse vrolijk naar me toe. Als ze weg loopt zie ik dat ze nog wat last van haar knie heeft en ik geef wat tips waardoor ze het minder zou moeten voelen. Het helpt en na de oefeningetjes zegt ze dat ze het helemaal niet meer voelt. Bij die woorden krijg ik een glimlach op mijn gezicht, dan is al die tijd bij de dokter toch nog handig.

Na der wedstrijd komt Jesse naar mij en ze heeft een lekkere grote aardbeienmilkshake voor me meegenomen. We besluiten een film te kijken. Wanneer de film is afgelopen en we misselijk zijn gaat Jesse naar huis en ga ik huiswerk maken zodat ik dat niet meer hoef te doen.

Ik zit in een vwo klas maar het gaat super slecht, ik sta zeker 7/10 onvoldoendes en de meeste zijn kog zwaar ook, en met zwaar bedoel ik een 2 een paar 3en en een 4, zoiets. Mijn ouders zijn gelukkig op dat gebied niet heel streng en het zijn niet van die ouders die elke dag je cijfers checken. En vooral het stomme is dat ik gewoon leer. Maar pf ik krijg het niet in mijn hoofd of ik snap de vraag niet of ik krijg een Black out. Ben ik bang om te blijven zitten of dat ik naar havo moet? Ja Nogal.

Ik kijk op magister en zie dat ik maandag een biologie proefwerk heb. Als ik van heel het hoofdstuk samenvattingen heb gemaakt bind ik het wel genoeg, de rest leer ik morgen wel.

De bel gaat 'mam ik doe wel open!'. Huh? Uhm hoi... Oh ben je niet blij om me te zien? 'Oh jawel hoor maar ik had je niet verwacht' zeg ik tegen olie. 'Nou supris hier ben ik haha' 'maar wat kom je doen' 'nou ik dacht omdat je niet naar de Kermis kan laten we iets gaan drinken of een ijsje eten' 'een ijsje wordt het!' Roep ik blij.

Ik schreeuw naar mijn moeder dat ik weg ben en Olli rijd me naar een ijssalon hier in de buurt op het plein. Na gezellig gekletst te hebben komt hij oppeens naast me zitten. Hij pakt mijn hand en ik voel hem dichterbij komen, ik krijg een zware ademhaling. En dan kust hij me, net als de andere keren voelt het geweldig. Tot dat....

"OLLI?!?! WTF, BETEKEN IK DAN NIKS VOOR JE.' ik roep het zo hard als ik kan en ik rij zo snel mogelijk de winkel uit. Wat zoals je misschien al verwacht had niet zo goed met een rolstoel.