één kans

hoofdstuk 9

Super bedankt voor meer dan 100 reads ❤

Kutzooi. Daar ligt mijn telefoon dan, op de grond, met het scherm naar beneden. Langzaam draai ik m om, bang voor wat ik ga zien. Dat ie kapot is had ik al wel gedacht maar zo erg, nee dat niet. Heel mijn scherm is gebarsten. Dit is het einde van mijn Samsung galaxy s5, leuk.

Ik voel de ogen van mijn moeder in mn rug branden. Langzaam draai ik me om maar gelukkig kijkt ze niet boos, eerder geschrokken. Deze reactie is een reactie die ik echt nooit had verwacht, misschien komt het doordat ik het al lastig heb met mijn blessure, misschien omdat ik traan ogen heb, ik weet het niet maar ik vind het geen probleem. ' ahh schat wat jammer we laten hem wel maken, komt wel goed'.

⑅

Bijna, bijna had mijn moeder net mijn arm gezien. Ik stootte me, wat uiteraard pijn doet. En mijn moeder kwam net aanlopen. Ze wou kijken of het goed ging en pakte daarom mijn arm en wou net mijn mouw omhoog schuiven. Net op het nippertje werd ze gebeld en kon ik daarna snel weggaan. Even had ze me nog met een raar gezicht aangekeken maar daarna geloofde ze het toch.

Zometeen moet ik naar de psychiater, Ugh fissa be like. Hoor je de sarcasme? Nee? Beter luisteren. Onderweg zit mn moeder te zegen dat ik gewoon alles er uit moet gooien, ' het is volkomen privé. Als er geen rede voor is of als jij het niet wilt wordt het niet eens tegen mij en je vader gezegd, je kan alles zeggen ze is er om je te helpen, onthou dat '. Het zal me een worst wezen. ' Wat zei je Emily, de muziek stond te hard ik kon je niet verstaan ', niks mam zucht ik.

⑅

Een kut uur, dat was het. Het was super saai en ik moest allemaal mijn gevoelens uiten. Leuk dus, hee hoorde je het weer, de sarcasme? Nadat ze een lang lul verhaal tegen me had opgehangen moes ik shit gaan tekenen. Oké meis teken nu maar hoe je je nu voelt. En dan tekende ik een heel mooi stick man poppetje met een blok aan zn been en een big smile op zn gezicht. Ik weet dat ik me nu zo niet voel maar dat maakt niks uit. Ik ga toch niet zomaar aan een random iemand vertellen hoe ik me echt voel. Wacht, dat heb ik wel gedaan! En dan niet vertrouwelijk tegen 1 iemand. Nee ik heb het met mn domme kop tegen iedereen gezegd die het wil lezen.

Zodra ik thuis kom ren ik naar de computer, want mijn telefoon wordt nu gerepareerd dus daar kan ik niet op kijken. De computer is al best oud en het duurt daarom ook echt een eeuwigheid tot dat de site is geladen. Wow ik heb nog veel meer views gekregen, en zelf comments! Hopelijk zijn ze goed.. en niet van die kut opmerkingen.

Het waren 3 comments, waarvan er 2 positief waren en maar 1 negatief. Maar die hater kan mijn kont likken. Eerst was ik onzeker, maar wat zal mij het boeien, ik bedoel, die goede comments hebben me geholpen, ze hebben het negatieve van de haat comment overspoeld en mij blij gemaakt. Doordat ik blij ben heb ik mezelf niet eens gesneden! Snel update ik nog even. Ik zeg dat ik blij ben door de comments en dat die hater me niks meer doet, eerst was ik bang nu niet. Altans een beetje. 1 comment maakt natuurlijk niks uit, als het daar dan maar bij blijft. Natuurlijk zeg ik ook dat psychiaters bullshit zijn omdat het bij mij niet helpt, ik word er eigenlijk alleen maar onzeker van. Door haar ging ik juist twijfelen aan mezelf. Wat als ik dingen zijn die raar zijn en ze het tegen mn moeder zou zeggen. Naja in vedergeval helpt het niet bij mij, misschien wel bij andere maar bij mij zeker niet.

Nog steeds best blij ga ik slapen. Maar net als ik bijna in slaap val komt die bonkende pijn weer terug bij mijn enkel. I hate my life, soms.