één kans

hoofdstuk 4

Een paar dagen zijn verstreken en ik heb niks van hem gehoord. Ik snap het wel want ik ben de gene die oppeens begon te huilen en wegrende, maar stiekem hoopte ik erop dat hij toch iets liet horen. Al was het 'ik wil je niet meer zien' ofzo.

Als ik een paar dagen later Door de stad loop hoor ik iemand mijn naam roepen. Het klinkt nieuw maar toch vertrouwd, raar.

Als ik achterom kijk zie ik Olli een beetje verlegen staan. Meteen krijg ik kriebels in mijn buik en kijk ik beschaamd naar de grond. 'Hey' 'hey, ik snap als je niet wil praten maar alsjeblieft laat me uitleggen waarom ik weg ging' als er even stilte is wil ik weer snel weglopen maar hij pakt mijn hand trekt me naar hem toe kust me en fluistert 'het is oké, maar een uitleg ben je me inderdaad wel schuldig haha' ik glimlach, hij heeft me vergeven. We spreken wat af voor later en ik ga nog even doen wat ik moest doen.

Na ons afspraakje ben ik de hele avond gelukkig. Hij had gezegt dat hij me leuk vond en dat het hem niks uitmaakt, en dat als ik iets niet wou ik het gewoon moest zeggen.

Vandaag heb ik voetbal training. Als het 7 uur is ga ik mijn spullen aan doen en om kwart over 7 gaat de bel. Daar is Jesse, we fietsen altijd samen omdat ze verderop in de straat woont.
Als we rond half 8 bij de club zijn zien we de trainer al staan. We moeten alvast wat dingen neerzetten en langzamerhand komen de andere meisjes ook. Het is best een leuke training maar dan gaat het mis.

We waren partijtje aan het doen en ik scoorde. Mijn team kwam blij op me af maar ikzelf was helaas niet zo blij. De trainer zag het ook want hij komt snel op me af lopen. Even blijf ik voor me uit staren maar dan zak ik huilend grijpend naar mijn enkel op de grond. Al mijn voetbalvriendinnen rennen op me af en ze roepen allemaal dingen. Maar ik hoor het niet het enige wat ik nog kan horen is het geluid van mijn enkel waar ik net doorheen ben gegaan toen ik uithaalde. Ik merk dat ik wordt opgetild en in een auto wordt gezet. Als ik even mijn ogen open doe om te kijken in welke auto ik zit zie ik dat ik in de auto zit van mijn trainer. Hij zegt dat t allemaal wel goed komt en daarna start hij de auto.

Bij het ziekenhuis gaat die idiote dokter met allemaal dingetjes tegen mijn enkel aan slaan waarbij ik bij sommige echt moeite heb om het niet uit te schreeuwen. Hij kijkt me fronsend aan en komt daarbij tot de conclusie dat ik een röntgenfoto moet laten maken.

*1 week later*
Mijn enkel is dus gebroken. Na de röntgenfoto is het dus gebleken dat ie was gebroken. Dat betekende helaas ook dat ik de komende 3 maanden niet kan voetballen. Er zit nu een soort gips om heen en ik kan niet lopen oftewel ik zit in een rolstoel, huil huil.

Het enige voordeel is dat ik wel verwend wordt omdat ik bijna niks kan doen. En Natuurlijk nog een nadeel, mijn enkel vind het leuk om 's avonds nog 10 x zoveel pijn te gaan doen waardoor ik chagrijnig ben de dag erna.

Als het goed gaat mag ik na 3 maanden weer voetballen en anders helaas niet. Dan bedoel ik niet dan niet, nee nooit niet. Ja dat klopt er is een kans dat ik nooit meer mag voetballen.