één kans

hoofdstuk 10

Ik ga vanaf nu proberen de hoofdstukken langer te maken, enjoy! ❤

Vandaag komt mijn vader weer een keertje thuis van weet ik veel waar, Verwegiestan ofzo. Om 3 uur land hij en we zijn nu onderweg om hem op te halen. Het is 1 uur en de weg naar Amsterdam is best lang. Amsterdam vind ik een prachtige stad. Ik denkt niet dat dat door de stad komt maar meer door de voetbalclub die daar vandaan komt natuurlijk. Ajax, mijn club.

Natuurlijk als we eenmaal aangekomen zijn op het vliegveld moeten we nog 927382 uur wachten omdat papa zijn koffers en alles moet pakken. Eindelijk zie ik mijn vader lopen, mama rent natuurlijk meteen op hem af. Ikzelf voel niet heel veel blijheid en snel rennen gaat m ook niet worden dus ik blijf staan. Als ze klaar zijn met knuffelen blijven ze afwachtend naar me kijken. En binnen no time rol ik zo snel als ik kan hun kant op. Blij kijkt mijn vader me aan want normaal doe ik nooit zo. Maar daar heeft hij ook gelijk in, ik doe ook niet zo. Ajax, heel Ajax loopt daar. Ze zijn richting de incheckbalie en als ze daar achter zijn kunnen ze niet meer terug. Daarom begin maar te roepen, het boeit me niet dat het raar is, mijn idolen staan daar.

Als ik eindelijk ben aangekomen is er nog maar 1 iemand die nog niet klaar is met inchecken, Mitchell Dijks. Mitchell! Roep ik. Hij kijkt achterom en glimlacht even. Hij laat, speciaal voor mij, iemand voor gaan. Als ik eenmaal bij hem sta vraagt ie wat er is gebeurd. Ik zeg waardoor het komt en dat ik nu niet meer kan voetballen. Hij zegt sterkte met je revalidatie, geeft me dan een knipoog en loopt weg. Ik vraag nog snel even of die de groetjes aan Viktor kan doen en hij zegt dat dat kan.

Nog even blijf ik in gedachte staan. En omdat heel het team op hem stond te wachten en hij waarschijnlijk de groetjes heeft gedaan aan Viktor staat Viktor nu van achter het raam naar me te zwaaien. Langzaam en met een hele grote lach op mijn gezicht zwaai ik terug.

Helaas wordt die lach snel verbroken door een boze vader die me aantikt. Ik draai me om en doe dan overblijft alsof ik hem heb gemist. In de auto ben ik nog steeds super druk en blij dat ik DE Mitchell Dijks heb ontmoet en dat DE Viktor Fischer naar met heft gezwaaid. Mijn ouders lijken er niet heel blij mee want ze zijn me steeds aan het afkatten maar dat is voor mij geen probleem want mijn dag kan niet meer stuk

⑅

Zometeen is het moment. Niet een heel bijzonder moment ofzo, maar zometeen is het moment. Het  moment dat ik naar de dokter ga. Hij gaat me dan is goed inspecteren of de revalidatie goed gaat, ofterwijl. Of het goed gaat en het gips er dus af mag en ik naar de fysio moet 2x per week om helemaal te herstellen. De 3 maanden zijn nog niet helemaal voorbij dat klopt. Maar die 3 maanden gelden dus voor helemaal klaar zijn met herstellen, happy me. Raar genoeg heb ik de laatste tijd best veel geluk. 

Eerst de ontmoeting gisteren met DE Mitchell Dijks, het zwaaitje van DE Viktor Fischer, heel het Ajax team zien, papa die terug is (ik weet alleen niet of dat wel echt zo leuk is maar oke) en dan nu ook nog eens erachter komen dat de 3 maanden gelden voor de gehele revalidatie. Dat betekend dus eerder voetballen! Hoop ik dan tenminste... 

' Nou Emily voor zover ik kan zien gaat het erg goed en loop je prima op schema, langer hoef ik je niet te zien dit was het al weer, je kan aan de balie een afspraak maken om je gips er af te halen, doeg! ', en hier kom ik dan weer met mijn soms iets te brutale bek ' Ja het zal me wat dat ik op schema loop maar kan ik weer gaan voetballen?! ' meteen na het gezegd te hebben verander ik weer in dat verlegen meisje die ik soms kan zijn. Ook krijg ik een erg boze blik toegeworpen van mijn vader, die er op stond dat hij mee ging. Zelf heb ik nog gevraagd of mijn moeder mee wou. Maar die vond het ook een top idee dat mijn vader mee ging omdat we even wat quality time samen moesten hebben, boos had ik geroepen dat hij er dan gewoon vaker moest zijn omdat ik mijn moeder wou die er wel voor me is geweest. Niet dat het hielp want hier staat ie dan, naast me alsof die weet wat we allemaal bedoelen. 

Na een lange stilte begint de dokter, die Dhr Brauwsen heet, te praten. ' Emily heet is heel lastig allemaal om dat vast te stellen maar als ik nu zou moeten bepalen denk ik dat de grootste mogelijkheid is... dat je snel weer kan voetballen! Het enige wat jij hoeft te doen is goed je rust nemen en straks als je naar de fysiotherapeut moet goed alle opdrachtjes doen en vooral goed luisteren '. Heel blij en nu niet meer brutaal maar gewoon aardig bedank ik hem. Totdat mij  vader ook dat weer verpest 'en wat als ze te eigenwijs is, ze is heel eigenwijs ik denken niet dat ze alles gaat doen '. 'Ohja Hoe moet jij dat weten dan, je bent nooit thuis, misschien moet je eerst zorgen dat je thuis bent en dan pas je grote bek open trekken om te zeggen dat ik eigenwijs ben want daar weet je dus ook geen snars van '.

De terug weg is dodelijk stil. Ik staar boos en koppig uit het raam terwijl mijn vader als een imbeciel op de muziek zit mee te neuriën terwijl het niet eens een fatsoenlijk liedje is. Ik moet eens navraag doen of alle vaders zo irritant zijn of dat ik net weer pech heb en zoon kut vader heb.

Eenmaal thuis vraag ik meteen aan mama of mijn telefoon al gemaakt is. Waarop ze helaas antwoord van niet. Teleurgesteld kruip ik achter de computer om mijn blog weer even te updaten.  Een kras op mijn arm is er vandaag wel weer bij gekomen. Eerst dacht ik dat deze week een geluksweek is maat toen begon mijn vader zo stom te doen en ja hoor daar zitten er niet 1 maar 2 verse sneeën op mijn linkerarm, die btw ondertussen al heel wat littekentjes heeft. Als je jezelf pijn doet komt er dan automatisch een litteken ofzo want vroeger kreeg ik niet zo snel littekens en nu wel. Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat ik nu ouder ben ofzo maar idk.

Als ik nog even kijk bij mijn stukje van gisteren zie ik dat ik veel leuke en blije reacties heb gekregen op mijn ontmoeting. Helaas ook veel negatieve die voor andere clubs zijn zoals de kakerlakken van Feyenoord enz. Zoals het er naar uit ziet heb ik nu wat lezers verloren maar dat boeit me niet, dat gaat het ene oog in en de andere uit. Ohh wat ben ik toch leuk, zomaar een spreekwoord veranderen.

Moe kijk ik op de klok, zo laat is het nog niet maar ik ben al aardig moe. Ik besluit nog even een film te kijken op Netflix.  So undercover wordt het! Tijdens de laatste 10 minuten van de film val ik in slaap, veel maakt het niet uit want de film had ik al een keer gezien op een slaap feestje. Als ik zie dat iedereen als slaapt ga ik ook maar naar boven, nu is het toch nog best laat geworden. Half 12, oeps! Morgen moet ik al om half 7 opstaan. Voordat ik in slaap val denk ik nog even over hoe mijn enkel eruit ziet als het gips eraf gaat. Ik heb een keer van iemand gehoord dat je enkel dan helemaal blauw en gerimpeld is maar dat geloof ik eigenlijk niet. En bam daar is het, de duisternis die ze slapen noemen.

⑅

Eindelijk mag mijn gips eraf. Mama is nu gelukkig wel mee, papa moest naar een vergadering. ' En vind je het spannend? '. ' Ligt eraan wat voor spanning, het is geen spanning van ik vind het eng maar meer spanning van ik ben benieuwd.' 

' Emily ga maar lekker zitten, het is voorbij voordat je het weet. Nu gaat er iets gebeuren waarvan je misschien gaat schrikken maar dat is nergens voor nodig.' Een vraag gaat er op dit moment door mijn hoofd, Wat gaat er gebeuren?! Die vraag wordt snel beantwoord en dokter Brauwsen komt op me af gelopen meet een raar ding wat er uit ziet als een zaag. Ja een zaag, een foute beweging en mijn been ligt eraf. Ik moedig mezelf een beetje aan, want nu moet ik super stil zitten en dat is zeg maar niet mijn sterkste punt. De dokter had gelijk binnen no-time is het gips er af en zit er alleen nog maar een soort verbandje omheen zodat het wat zachter is. 

Terwijl ik in met mijn moeder aan het praten ben komt de handtekening in mijn hoofd. ' Nee de handtekening ! ' Maar de dokter zie ik niet meer. Voor een snelle seconde raak ik in paniek en komen er tranen in mijn ogen maar gelukkig zie ik het dan toch liggen. Als de dokter terug komt vraag ik of ik het mag houden. Hij kijt me aan met een lieve glimlach en antwoord tuurlijk, ik was nog van plan om dat te vragen. Blij bedank ik hem. Zijn glimlach ziet er heel aardig uit maar toch is die een beetje creepy hoor. ' Straks is je eerste keer fysio, hier is de informatie en succes ', bedankt antwoord ik en we lopen de kamer uit. 

><

'Succes ik haal je straks weer op, doeg lieverd', ' doei mam!'.

Ik loop naar binnen en neem plaats in de wachtruimte. Terwijl ik om me heen kijk zie ik dat er nog een iemand zit. Ik moet toe geven dat hij er niet verkeerd uit ziet.