My Bittersweet Escape - Forty One

164 4 0
                                    

 Chapter 41 - I love you

ZOEY'S POV

Tumakbo nalang yung magnanakaw dala yung bag ko na parang walang nangyari and here I am. I can't move. Nakita ko nalang yung katawan ni Chace na nakahiga. Fuck. Why did this have to happen? Is this really necessary?! Why is life so fucking unfair?! 

Unti unti ko ng ginalaw yung paa ko until I met him lying on that stone cold floor. Umupo ako sa tabi niya and I rested his head on my lap. I cupped his face and said "Hey, are you okay?"

and he opened his eyes. Oh god. "Ano... bang klaseng.. tanong yan..." then he laughed... with blood on his mouth. Oh shit. Oh no. I can't do this. and suddenly adrenaline rushes through my body. Kinapa kapa ko yung bulsa niya until I saw his phone. Kinuha ko agad and dialed Charlie's number. 

"Charlie?! Charlie?! Please. Help us. I can't do this. I'm with Chace. He's shot. Please. Tumawag ka ng ambulansya. Nandito lang kami sa may likod ng bar. Bilisan niyo please." I was crying the whole time I was talking to him, hindi ko na nga siya pinagsalita eh. After the phone call, humarap na ulit ako kay Chace. His eyes were closed, hindi ko alam kung anong gagawin ko. 

then he held my hand "Zoey..."

"Please, don't talk. Dadating na yung ambulansya. Mamaya ka na magsalita please." I kissed his forehead to make him feel safe. I need him to be safe. Bakit ba kasi niya ako sinundan?! Hindi naman to dapat mangyari eh. 

"I love you" he said

We're inside the ER. Ugh. This is all my fault. Ayoko na. Bakit ba parati nalang kaming nasa ospital, masyadong maraming masasakit na memories yung nandito. Hindi ko na kaya. Sana wala nalang akong maramdaman. Please. Lord, ako nalang kunin niyo wag siya, Please. Ako yung maraming kasalanan, hindi siya. He didn't do anything wrong. I was mean and self centered. Wala akong ibang iniisip minsan kundi sarili ko. I am fucking selfish. 

I was just crying and crying and crying habang nasa loob si Chace. yung barkada kasama ko. 

"Everything's gonna be alright. Stop crying, Z" Bambi was hugging me habang umiiyak ako. Yung totoo, can someone cry this much?! Halos isang galon na yung nalabas na tubig sa mata ko. 

"No. This is all my fault. Sana ako nalang. Please. Ako nalang!!!!!!" uggghhhh. I am screaming now and I don't know how to stop....

until my face meets Besty's palm. 

"Stop it. Zoey. You're acting like a spoiled brat. Walang may ginusto nito, okay?!!!! Ehh yung wala si Chace don? Ikaw naman yung nasa loob ngayon, ikaw yung pinagdadasal namin. Gusto mo ba yun ha? Gusto mo?!!!!" and she just hugged me.

"I know this is hard for you pero hindi ka naman nag-iisa eh. Let's just all pray for his safety, okay?!"

AFTER 2 HOURS

Lumabas na rin yung doctor at sinalubong namin siya kaagad. "He's safe now. Natanggal na namin yung bala and now all we have to do is wait for him to wake up. Might take a couple of days or so."

I sighed of relief. He's safe. Yun lang yung importante. 

3 days after, hindi parin siya nagigising I'm starting to get worried. Hindi na muna ako pumasok, nandito lang ako sa hospital room niya and I am not leaving. 

"Besty, you have to eat. Baka mamaya ikaw naman yun mapano." I'm talking to Besty on the phone. may klase ngayon and I decided to skip it. 

"I'm fine. Don't worry about me basta balitaan mo nalang ako sa mga school works natin."

My Bittersweet EscapeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon