Arkama bakmaya bile korkarak ayağımdaki düz taban ayakkabımın izin verdiği kadar koşmaya çalışıyorudum.Arkamdan yaklaşık 7 kişi beni kovalıyordu.Önümde ormanlık alanı görünce bi an yüzümde tebessüm belirdi.O tebessüm hiç de uzun sürmedi.Çünkü ayağım fena halde acıyordu.Ayağımın su toplamış olduğunu hissedebiliyordum.Ormanlık alana çok az kalmıştı.Hem çok yorulmuştum hem de ayağım çok acıyordu.Ormanlık alana gelmeme yaklaşık 200 metre kalmıştı.100,50,25,10 metre ve varmıştım.Hem etrafta saklanacak alan ararken hem de koşuyordum.Ardından köpeklerin havlama sesini duydum.Artık saklansam da bi işe yaramayacaktı.Çünkü köpekler beni kokumdan rahatça bulabilirlerdi.Daha ilerleyince sesler azaldı ve o anda arkama baktım.Hala ışıklar yanıyordu ama ses çıkmıyordu.Arkama bakarken ayağım çalıya takıldı ve yere düştüm.Sarmaşık ayağıma dolaşmıştı.Onu çözmeye çalıştım.Bu biraz uzun sürdü.Kendimi güvende tutmak için bi çalının arkasına sakladım.Ayağımdaki sarmaşığı çözükğümde bana çok yakınlardı.Bir ışık hemen yanımdan geçti.Aramızda yaklaşık 15-20 metre vardı.Ben sessiz olmam gerektiğini düşünürken aklıma ayakkabımı çıkartmak geldi.
Ayakkabımı çıkarttım ve daha sessiz olmamı umarak yerden kalktım.İki adım attıktan sonra ayağıma diken battı.Hızlıca ve sessizce kendimi yere bıraktım.Ayağımdaki dikeni görmek zor olsa da onu çıkartmayı başarmıştım.Geri ayakkabımı giydim.Bu arada bana çok yaklaşmışlardı.Yaklaşık 5 metre vardı.Ben korkudan nefesimi bile yavaşça alıyordum.Be yapacağımı düşünürken aklıma bir fikir geldi.Muhteşem bir fikre benziyordu.
Ama bu fikir için bana taş gerekiyordu.Zifiri karanlıkta taş aramaya başladım.Yerde elimin yarısı kadar bir taş buldum.Bu büyüklük gayet iyiydi.
Elimdeki taşı atabildiğim kadar uzağa attım ama ağaca çarpmıştı.Ama fikrim işe yaramıştı.Dedektif ve adamları o taşı attığım yere doğru gittiler.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ajanlar
مغامرة12 yaşındaki bir çocuğun özel yetenekleri yüzünden götürüldüğü özel bir okulda görünmezlik yeteneğiyle ilgili eğitim görüyor ve bu yeteneğiyle sayesinde ajanlık da yapıyor.
