Jenny Grammar pov
"Jen wat is er?" vraagt Lauren. We zijn in de kleedkamers van Niall en de andere gaan zitten. Ze waren toch nog bezig met het concert dus dit was zowat de enige plek waar we een beetje normaal konden gaan zitten praten.
"Wat heb jij net gedaan?" vraag ik. "Ik ben even buiten geweest." antwoordt Lauren. "Met wie?" vraag ik. "Niemand." antwoordt Lauren.
"Je liegt." zeg ik. "Als je het zo goed weet waarom vraag je het dan?!" vraagt Lauren, het lijkt wel of ze boos word.
"Je hebt geen recht om boos op me te zijn." zeg ik. "Jij wel om mij te bespioneren?" kaast Lauren terug.
Ik kijk even weg. "Als jij me gewoon alles zou vertellen, had ik dat niet hoeven doen." zeg ik.
"Lauren je weet dat ik je altijd heb gesteund en ik je altijd aangemoedigd had om met Michael te praten." zeg ik, ik kijk Lauren recht in haar ogen aan. "Dat weet ik." zegt Lauren.
"Het doet me pijn dat je me buiten sluit." zeg ik, ik sta op en loop de kamer uit. Ik sluit de deur achter me, even wacht ik maar Lauren komt niet.
Ik schud zachtjes mijn hoofd, een traan rolt over mijn wang.
"Waarom is ze zo veranderd?" vraag ik mezelf hardop af. Ik loop door het gebouw, op weg naar buiten. Het maakt me niet uit dat het onweert, op dot moment maakt niks me nog uit.
Helemaal in mijn eigen gedachten verzonken loop ik naar buiten.
Ik ga tegen een muur aan staan en laat mezelf op de grond zakken. De regen is gestopt, maar er is nog altijd onweer.
Toen ik Lauren voor het eerst weer zag was ik zo blij, ik had haar echt gemist, ze was geen haar veranderd. Maar nu we al weer even samen zijn merk ik dat ze toch best wel is veranderd.
Ik zie een felle flits en nog geen seconde later komt er een donder achter aan. Ik kijk omhoog naar de lucht waar sterren hoog aan de hemel staan. Dan volgt de volgende flits met zijn bijbehorende donder.
Ik zucht diep.
"Jen, wat doe je hier?!" vraagt een bekende stem. Ik sta op en draait me naar de persoon om. "Niall, wat doe je hier?" vraag ik. "Ik zag je hier heen rennen. Ik maakte me zorgen om je dus ben ik je gevolgt." zegt Niall, hij loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen.
Niet lang daarna stromen de tranen over mijn wang.
Niall drukt me steviger tegen zich aan.
