Jenny Grammar pov
"Maar vertel eens waarom zat je zo alleen buiten en was je net helemaal overstuur?" vraagt Niall en kijkt me bezorgt aan. Hij is echt lief. We zitten in de kleedkamer op de bank. De andere vier jongens waren er niet.
Ik denk terug aan het gesprek met Lauren. Het ergste vind ik dat ze niet achter me aan is gegaan. Ik bedoel zo geeft ze me niet de indruk dat ze het goed wil maken.
Al ik had ook weer naar haar toe kunnen gaan en sorry kunnen zeggen.
"Jenny, hallo? Waar zit je met je hoofd?" vraagt Niall en zwaait even voor mijn gezicht.
"Sorry Niall." zeg ik en schud even mijn hoofd. "Het geeft niet." zegt Niall, ik trek hem in een knuffel.
"Ik hou van je." zeg ik en druk mijn lippen zacht op de zijne.
"Ik ook van jou Jen." zegt Niall als ik hem los laat.
"Maar waar komt dit opeens zo vandaan?" vraagt Niall. Ik glimlach zwakjes.
"Ik moet gaan." zeg ik en sta op. "Waar ga je heen dan?" vraagt Niall.
Ik wilde bijna de deur klink openen maar draai me nog even om.
"Eem vriendschap proberen te redden." ik draai me om en loop de kamer uit. "Waar zou ze kunnen zijn?" vraag ik mezelf af en loop door het gebouw heen.
"Jenny!" hoor ik op een gegeven moment iemand roepen. Ik kijk op. "Lauren!" ik rennaar haar toe en sla mijn aen om haar heen.
"Het spijt me." zegt Lauren. "Nee het spijt mij." zeg ik. Ik glimlach. "Ik had je niet moeten bespioneren." zeg ik. "Maar dat had je niet gedaan als ik je gewoon alles had verteld. En ik had vanaf het begin af aan naar je moeten luisteren." zegt Lauren.
"Ik hou van je Lauren en niks kan tussen onze vriendschap inkomen." zeg ik en trek haar stevig in een knuffel.
