Luke Hemmings pov
Ik word voor mijn gevoel veelste vroeg wakker. Maar als ik mijn ogen open zie ik dat het al twee uur in de middag is.
Ik zucht en haal een hand door mijn haar, wat nu helemaal in de war zit.
Ik sta op en loop naar de badkamer, waar ik me snel douche en daarna omkleed.
Het voelt fijn om weer even thuis te zijn. Ik loop naar beneden.
Als ik in de keuken kom staat Lauren aan het aanrecht, ze wil net beginnen met het klaar maken van haar ontbijt.
"Goeie morgen." zeg ik. "Je weet dat het inmiddels middag is?" vraagt Lauren en moet breed glimlachen.
"Sinds wanneer ben jij zo slim?" vraag ik en steek plagerig mijn tong naar haar uit. "Sinds jij niet meer zo slim bent en laat me denken dat is al heel lang zo." Lauren wil iets pakken om te gaan eten.
"Zou ik wat klaar maken?" vraag ik. "Voor ons beide?"
"Ik kan heus wel zelf mijn eten klaar maken, zo groot ben ik al." zegt Lauren, ze vertrouwt me wat eten betreft nog niet zo. Maar ik denk niet dat ze denkt dat ik wat met die drugs te maken heb. De enigste die dat nog denkt is Jenny.
"Het kost maar een kleine moeite, gewoon een ei ofzo." zeg ik.
"Nee het hoeft niet. Ik doe het liever zelf." zegt Lauren. "Je vertrouwt me niet." zeg ik. "Luke je moet het niet persoonlijk opvatten." zegt Lauren.
"Dat doe ik wel." zeg ik, ik ga half op de tafel zitten.
Lauren zucht even. "Dat moet je niet doen. Ik vertrouw niet veel mensen." zegt Lauren en kijkt me even aan.
"En ik ben een van die gene die je niet vertrouwt. Lauren we kennen elkaar nu al redelijk lang, je weet toch dat ik je nooit kwaad zal doen." zeg ik, ik probeer gekwetst over te komen wat ook redelijk lukt. Al zeg ik het zelf.
"Sorry Luke, maar ik weet niet wat er precies gebeurt is die avond. Ik wil je wel vertrouwen, maar het lukt niet. Iets houd me tegen." zegt Lauren.
"Iets of iemand?" mompel ik. "Wat zei je?" vraagt Lauren. "Niks, laat maar." ik duw me van de tafel af en loop weg.
Als ze denkt dat ik het gedaan heb, dan geef ik iemand anders de schuld. Simpel.
