Isa sa pinakamahirap na sitwasyon ay yong pigilan ang pagtulo ng mga luha mo sa kagustuhang wag iparamdam ang nararamdaman mo.
Ganyan ang naging buhay ko sa US. Ilang buwang tinatago ko ang nararamdan kong sakit, mamuhay ng wala siya sa tabi ko, Ang kalimutan siya, iisa lang ang tumulong sakin, ang taong laging nandyan para sa akin, si Kuya Perry, hindi rin naman ako pinabayaan nina Mama. Lagi naman niya kaming kinakamusta ni Kuya Perry at lagi niya kaming pinapauwi sa Pilipinas tuwing tatawag siya sa amin. Ngunit ayoko pa, kasi masakit pa rin. pero after ilang buwan din, nagsumula na akong mag open kay Kuya, Nung una kasi, hindi ko pa kaya, pero as months passed by, unti unti na naman akong nakakapag open up sa kanya. After nung sa nangyare sa amin sa Pilipinas, umalis agad kami ni Kuya Perry patungong US. Para makakalimot, this time 1 year na akong nawala, wala akong pasabing aalis ako. sina Mama lang ang may alam nito, ni si Jessey hindi alam kung nasaan ako. Kaya ngayon, after one year, pabalik na kami ni Kuya Perry sa Manila. Nakasakay na kami ng eroplano ngayon, Ilang oras nalang, lalapag na ito at haharapin ko nanaman ang mga poblema na iniwan ko dito nung umalis ako ng walang pasabi. Doon namin tinuloy ni Kuya Perry yung pag aaral namin, 1 School Year lang naman yun, kaya ngayon, 4th year college student na ako. Kamusta na kaya sina Kim, Sina Cienne, lahat ng iniwan ko...... Okay lang kaya sila..... si Ara kaya......
Kuya Perry: Huy! Ang lalaim nanaman ng iniisip mo. Hahaha.
Ako: Ay! Kuya naman ehhhh. -______-
Kuya Perry: Ang tulaley mo kaya! Hahaha.
Ako: May iniisip lang.
Kuya Perry: Sino? Si A-
Ako: Hindi ah!
Kuya Perry: Oh, bat ang defensive mo? sabi ko, si Abi ba? Sina Jessey. 'to talaga. siguro totoo no? Hahaha. Na si Vic iniisip mo! Hahaha.
Ako: Palusot ka pa eh! Ughhhh. Hindi nga siya! Porke malalim iniisip, si Vic agad? Luh.
Kuya Perry: Siya naman kasi laging iniisip mo. Lul.
Ako: Tut mo, anong laging siya, di kaya.
Kuya Perry: Weh? Eh bat narinig ko nun, nananaginip ka, tas nagsalita ka sabi mo.. Daks.....daks..... maha-
Ako: Hoy! Hindi kaya ako nagssleep talk at lalong hindi ko siya pinaginipan.
Kuya Perry: Pano mo naman nalaman aber?
Ako: Ba, katawan ko 'to. I just know.
Kuya Perry: Ayaw pa kasing aminin. Hahahha.
Ako; Ikaw no, hindi ko alam kung kapatid ba talaga or what. Sinaktan na nga ako nung tao tapos gaganyan ka pa. kainis.
Kuya Perry: Hahaha. nagjojoke lang naman ako eh. Ito naman di na mabiro! Syempre, pabalik na tayo ng Pilipians, kailangan mo na ulit siyang marinig, makita, makausap. Alam mong hindi pa kayo ayos.
Ako: Alam ko... Pero...
Kuya Perry: Handa ka na bang harapin ulit siya?
Ako: Oo....
Kuya Perry: Sure ka? It's time to face reality again, wala na ako dyan para damayan ka sa pag iyak, malayo ako, nasa Bulacan ako, nasa Manila ka. Hindi na ako masyadong maglalagi sa Manila kasi ako ang pinapabantay ni Mama sa resort. Ikaw na ang haharap dyan.
Ako: Alam ko kuya..... Handa na ako...... Sure na ako.
Kuya Perry: Sigurado ka ha? Kasi pwede naman tayong hindi muna magpakita sa kanila eh.
Ako: Hindi kuya, keri ko na to , miss ko na rin naman sila eh.
Kuya Perry: Okay, kung yan ang gusto mo. in 2 hours, maglalanding na tayo, susunduin daw tayo nina Mama sa airport, magmemeryenda daw tayo.
